ตอนที่ 64

คิดถึงภาพที่ได้รับเมื่อครู่ ไม่คาดคิดว่าเธอจะ ยื้อยุดฉุดกระชากอยู่กับเวทัส ไวยาตย์โมโหมาก

เธอไม่เคยเห็นหัวคุณธามนิธิจริงๆเลยใช่ไหม? ปาณีเอารองเท้าออกมาจากตู้เก็บรองเท้า เปลี่ยน รองเท้าที่ใช้ใส่ในบ้าน มองไปยังไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดว่า “คุณไวยาตย์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

โดนคุณอาด่าจนไม่กล้าพูด?

เขาทำอะไรผิดไปหรอ?

ไวยาตย์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จ้องหน้าปาณี เท่านั้น สิ่งที่ปาณีเห็นจากดวงตาของเขาคือความเย็นชา และความต่อต้าน

ธามนิธิบอกว่าเขามีเรื่องครุ่นคิดในใจ ดูเหมือนจะ ยังไม่ดีสินะ!

ปาณีก็ไม่ได้ถามอะไร เธอไม่ใช่คนที่ไม่รู้จัก สถานการณ์

เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขก เห็นธามนิธินั่งอยู่ ตรงนั้น เขายังสวมชุดที่เป็นทางการอยู่ สีหน้าเข้มขรึม บรรยากาศภายในห้องรับแขกไม่ค่อยปกตินัก

“คุณอา หนูกลับมาแล้ว!” ปาณีเดินเข้าไปวาง กระเป๋าลง สายตาของเธอไปตกอยู่บนตัวธามนิธิ

ปกติเธอจะพูดคุยและหัวเราะกับธามนิธิ แต่ในเวลาที่เขาโมโห ก็จะระมัดระวังตัวหน่อยอย่างไรก็ตาม แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ปาณีก็รู้สึกว่า การสื่อสาร ถึงจะเป็นวิธี แก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด

เธอเดินเข้าใกล้ธามนิธิ นั่งยองๆลงข้างๆขาของ เขา พูดอย่างเอาอกเอาใจว่า “ที่คุณโกรธ ไม่ได้เป็น เพราะหนูกลับดึกเกินไปใช่ไหมคะ?”

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่ทำท่าเหมือนหมาปัก ไม่ ได้พูดอะไร

ปาณีกุมมือของเขาไว้เขย่าไปมา “หึม? คุณไม่ พูดไม่จาแบบนี้ แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงคะว่าคุณโกรธอะไร อยู่?”

ไวยาตย์ที่ยืนอยู่อีกฝั่งจ้องมองปาณีอย่างเย็นชา อยู่ข้างนอกมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับผู้ชายคนอื่น กลับมาบ้านก็แกล้งทำตัวเป็นเด็กดี คุณธามนิธิจะสนใจ เธอก็แปลกแล้ว!

เธอคิดว่าคนทั้งโลกใบนี้เป็นคนโงรีไง?

ถึงให้เธอหลอกจนหัวหมุนได้

ผลปรากฏว่า วินาทีต่อมา ธามนิธิก็ยกมือขึ้น ขยี้ หัวปาณีไปมา “ไหนบอกว่าจะกลับมาทันทีไง เธอกลับมา

ช้าแล้ว”

ไวยาตย์ “.

คุณธามนิธิ เกียรติของคุณหายไปไหน?

ทั้งที่เห็นภาพที่ติรยาส่งมาแล้วแท้ๆ แสดงให้เห็น

แล้วว่าปาณีไม่ใช่คนดีอะไร คุณคงไม่หลับหูหลับตาลืม มันไปอีกใช่ไหม?

“ร้านอาหารอยู่ไกลไปหน่อยค่ะ” ปาณีพูด “อีก อย่าง หนูก็ต้องนั่งรถไฟใต้ดินกลับมา ระยะทางจาก สถานีก็ห่างจากที่นี่ หนูต้องเดินกลับมานะคะ”

ปาณีพูดไป ก็ฟุบลงบนขาเขาซะเลย “เหนื่อยจะ ตาย รู้งี้ให้คุณไวยาตย์ไปรับก็ดี”

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่อ่อนโยนเหมือนแมวน้อย เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงอยากจะตามใจเธอขนาดนี้ “ครั้งหน้าให้ไวยาตย์ไปรับเธอ ไม่ต้องกลับมาคนเดียว ดึกๆ ฉันไม่วางใจ”

แม้นิสัยของเธอจะเหมือนเด็กผู้ชาย ไม่เกรงกลัว อะไรเลย แต่ในสายตาของเขาแล้ว เธอก็คือเด็กผู้หญิง คนหนึ่ง เป็นคนผู้หญิงที่เขาอยากจะปกป้อง

ปาณีตอบว่า “ค่ะ”

“เรื่องที่จะไปงานเลี้ยงรุ่น ทำไมไม่บอกฉันก่อน ล่ะ?” นิ้วมือของธามนิธิลูบผมของเธอเบาๆ

ปาณีตอบว่า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เลยไม่ได้บอก

คุณค่ะ จริงๆหนูก็เพิ่งจะตัดสินใจไปเมื่อวาน! อ้อ ใช่แล้ว

ค่ะ เวทัสกับติรยาก็ไปด้วย” ธามนิธิกับไวยาตย์อึ้งไปสักพัก ไม่คาดคิดว่าเธอ

จะพูดถึงเวทัส

“เวทัสก็ไปหรอ?” คนที่ถามคือไวยาตย์ เขาคิดไม่ถึงว่าปาณีจะพูดเรื่องนี้ออกมา

เธอควรจะปิดเอาไว้ไม่ใช่หรอ?

หลังจากได้ยินน้ำเสียงที่ประหลาดใจของไวยา ตย์ ปาณีจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองเคยบอกไปว่าไม่รู้จักเวทัสก่อนหน้านี้

ปาณีจ้องหน้าธามนิธิ พูดว่า “คุณอา จริงๆแล้ว… หนูกับเวทัสเป็นเพื่อนห้องเดียวกันค่ะ ก่อนหน้านี้ที่บ้านวิ สิทธิ์เวช หนูไม่ได้พูดต่อหน้าพี่สาว เป็นเพราะว่าหนู อึดอัดเล็กน้อยที่จู่ๆก็มาเป็นน้าสะใภ้ของเขา หนูบอกคุณ ตอนนี้ คุณจะไม่ว่าหนูโกหกใช่ไหม?”