ตอนที่ 380

หน้าของปาณีแดงขึ้นมาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

เธอมองหน้าธามนิธิแวบหนึ่ง พูดว่า “ที่จริงฉันเป็น ของคุณอยู่แล้ว ! ไม่ต้องเอาก็ได้

เธอคิดจะให้ของขวัญอย่างอื่นกับเขา

เขามองเธออย่างแฝงไว้ด้วยความหมาย “จริง

หรือ?”

ปาณีอึ้งไปเล็กน้อย ความหมายของคุณอา คงไม่ได้ หมายถึงเอาอย่างว่าหรอกนะ?

ตายล่ะ เขาเริ่มทําท่าอันธพาลอีกแล้ว !

แถมทุกครั้งมักเกิดความคลุมเครือแบบนี้ ถ้าเธอ ไม่ทันสนใจ ก็มักไม่ทันเขาตลอด

ธามนิธิวางแท็บเล็ตลง รวบตัวเธอเข้ามากอด “นอน

ซะ”

ปาณีถูกเขาโอบไว้ในอ้อมกอด ถามขึ้นอย่างรักใคร่ ว่า “คุณอยู่ข้างนอกเสียหลายวัน คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า คะ?”

“เธอคิดว่าไงล่ะ?” เขาไม่เพียงไม่ตอบ กลับโยน คําถามใส่เธอ

“ ฉันไม่ได้คิดถึงคุณเลยแม้แต่นิดเดียว ! ไม่เลยสัก นิด” เธอพูดประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ ธามนิธิอาริมฝีปากขึ้น ก้มหัวลงทำท่าซีเรียส “อืม แปลว่าตอนที่โทรมาสองวันก่อนคนที่บอกว่าคิดถึงฉันก็ ไม่ใช่สาวน้อยผู้น่ารักของฉัน แต่เป็นหมูน้อยล่ะสิ”

“คุณน่ะสิหมู” ปาณีมองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณอา ห้ามพูดว่าฉันเป็นหมูนะ แบบนี้เท่ากับว่าฉันอ้วนนี่นา

“ก็ได้ เป๊ปป้า”

ปาณีรู้สึกตัวเองช็อค คุณอาเพี้ยนไปแล้ว ทำไงดี? เป็นเพราะช่วงนี้เล่นมือถือมากไปแน่ๆ ไปจำเอาอะไร

มาก็ไม่รู้ แต่ก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลย ! หรือเป็นเพราะฉันทำให้เขาเพี้ยนไปแล้ว ?

ดูท่าต่อไปฉันต้องทำตัวเป็นตัวอย่าง ให้เขาเล่นมือ ถือน้อยลง

วันต่อมา ธามนิธิกับปาณีไปที่บ้านวิสิทธิ์เวช ทานข้าว กับคุณพ่อคุณแม่

ฐิติพรพูดกับธามนิธิว่า “ได้ยินว่าหลายวันนี้ลูกออกไป

เจอเพื่อนหรือ?”

ธามนิธิบอกว่า “ชนันมาหาครับ ไปรับรองเขาเสีย หลายวัน”

ที่แท้ก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก่อน ไม่เพียงเขาจะไป คอยต้อนรับ แต่ยังไม่พูดถึงเรื่องอดีตด้วย

“แล้วทำไมลูกไม่เรียกเขามาเที่ยวที่บ้านล่ะ? ฐิติพร พูด “เขาไม่ได้มานี่นานแล้วนี่

“ผมกลัวว่าถ้าเขามาคุณพ่อคุณแม่จะไม่สะดวกครับ ทุกครั้งที่คนในบ้านวิสิทธิ์เวชออกมาต้อนรับ คุณพ่อคุณ แม่จะสุภาพมาก จนทุกคนเกรงใจกันจนตัวลีบ

เหตุนี้ ธามนิธิจึงไม่ได้ให้เขามาที่บ้าน

“เจ้าลูกคนนี้… ฐิติพรพูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคย

มาบ้านเราสักหน่อย

“ไว้คราวหน้าละกันครับ ผมค่อยเรียกเขามาใหม่ เมธซนันงานยุ่งมาก กว่าที่เขาจะมาเยี่ยมคราวหน้า ตอนนั้นตัวเขาเองก็คงจะลุกขึ้นยืนได้แล้วล่ะมั้ง?

ฐิติพรอ่านความคิดเขาออก ธามนิธิไม่อยาก เกี่ยวข้องกับคนในอดีตให้ลึกซึ้งเกินไป

ที่จริงเขาในตอนนี้ ได้หลุดพ้นจากวงโคจรนั้นแล้ว ต่อไปจะไม่มีวันหวนกลับไปอีก

เธอพูดขึ้นว่า “ก็ได้จ้ะ”

ทานข้าวเสร็จแล้ว ชลิตได้มาที่บ้าน ขึ้นไปชั้นบนกับ

ธามนิธิคุยกันสองคน

เขาพูดกับธามนิธิว่า “เมื่อวานตอนที่ฉันไปส่งชนัน เขาบอกให้ฉันดูแลแกให้ดี ดูไปแล้ว เขาเป็นห่วงแกมาก เลยนะ”

ธามนิธินั่งฟังโดยไม่พูดอะไร

ชลิตมองธามนิธิพูดว่า “แกยังไม่ได้บอกกับทางบ้าน เรื่องขาอีกหรือ?”

ช่วงนี้ทำกายภาพบำบัดมาตลอด เห็นผลดีขึ้นมาก แต่นอกจากเขากับไวยาตย์แล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ธามนิธิบอกว่า “ไว้บอกวันหลังแล้วกัน”

แกนี่ช่างใจเย็นเสียจริง” ชลิตพูดขึ้น

หากเป็นคนอื่นล่ะก็ นั่งอยู่บนรถเข็นนานขนาดนี้ ถ้ารู้ ว่าตัวเองกำลังจะลุกขึ้นยืนได้ คงกระวีกระวาดรีบบอก ชาวบ้านไปนานแล้ว

ธามนิธิมองที่พื้นอย่างเฉยชา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ที่จริงการนั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้ ทำให้เห็นอะไรๆที่น่า สนใจน่ะ”

ชลิตเกิดชะงัก มองไปที่ธามนิธิด้วยสายตาบ่งบอก ความหมาย “แกหมายถึงคนของบ้านมีสุวรรณ์นั่น?

ธามนิธิไม่พูดอะไร