เมื่อเขาลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง เหล่าผู้คนใน อดีตก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆในโลกของ เขาอีกครั้ง

ปาณีนั่งอยู่ด้านข้างมองธามนิธิ รู้สึกเป้นอ ย่างยิ่งว่าคุณอาของเธอช่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

ธามนิธิถูกเธอจ้องมอง จึงเคลื่อนตัวเข้ามา ใกล้และกอดเธอเอาไว้ “ดึกแล้ว ควรอาบน้ำนอน ได้แล้ว”

ภายในน้ำเสียงอันอ่อนโยนของเขา ยังแฝง ไปด้วยความอ้อยอิ่ง

ใบหน้าของปาณีแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “อืม”

ธามนิธิอุ้มเธอขึ้นมา ปาณีรีบร้อนเอ่ย “ฉัน เดินเองได้ค่ะ ขาของคุณยังไม่หายดี ตอนนี้ต้อง คอยระวังหน่อยนะคะ”

วันนี้เธอเพิ่งถูกไวยาตย์สั่งสอบไปยกหนึ่ง ปาณีในตอนนี้จึงตระหนักอย่างยิ่ง

และเธอรู้ดีว่าตัวเธอก่อนหน้านี้ ช่างเป็นคน ไม่รู้จักคิดเอาเสียเลย

ธามนิธิเอ่ยอย่างยิ้มๆ “ตั้งแต่ตอนที่ยังนั่ง บนรถเข็น ฉันก็คิดมาตลอดว่าตัวเองจะต้องรีบลุก ขึ้นมาอีกครั้งให้ได้ จะได้กอดยัยตัวเล็กของฉันดังนั้นตอนนี้พอมองเห็นเธอเข้า ก็อดใจไม่ไหว”

ถ้าไม่ใช่อยากแบกเธอ ก็คืออยากอุ้มเธอ เอาไว้

อย่างไรก็ตาม เขาแค่อยากจะโอเธอให้มาก

ที่สุด

ตั้งแต่เล็กเธอได้รับความลําบากมาไม่น้อย เขาในตอนนี้จึงอยากให้เธอได้รับแต่ความสุข เท่านั้น

ปาณีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ ได้ เธอรู้ว่าคุณอาดีกับเธอมากแค่ไหน

เธอจับกุมมือของเขาไว้ “รอให้คุณหายดี เสียก่อน ค่อยอุ้มก็ยังทันค่ะ ตอนนี้ไม่ต้องรีบร้อน

พอกลับห้อง ปาณีก็ไปอาบน้ำ เธอเพิ่งจะใส่ นํา ธามนิธิก็เดินเข้ามา

เธอมองเห็นเขา “คุณเข้ามาทำไมคะ? หรือ ว่าคุณอยากจะอาบก่อน?”

เขาเกาะกุมเอวของเธอเอาไว้ กดศีรษะลง และจูบลงบนริมฝีผากของเธอ “อาบด้วยกัน”

“แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้งคะ? เปิดเผยได้ขนาดเขา ” ปาณียังไม่กล้า

“ไม่อะไรไม่ดีกัน?” ธามนิธิเกาะกุมมือของ เธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาเอ่ย “ช่วยถอดเสื้อให้ ฉันหน่อย”
“ค่ะ” ปาณีนั้นกลับว่าง่าย ยื่นมือออกไป ปลดกระดุมบนเสื้อเชิ้ตให้เขาทีละเม็ดๆและค่อยๆ เผยให้เห็นหน้าอกของเขา ร่างกายของเหมือนจะสมบูรณ์แบบไปทุกสัดส่วน หาข้อบก พร้องใดๆไม่เจอ

มีเพียงแค่รอยแผลเป็นบนร่างกายเท่านั้นที่ เห็นได้ชัดเจนบนร่าง

มือของเธอแตะมันโดยไม่รู้ตัวและเอ่ยถาม

ด้วยความเศร้า “เจ็บหรือเปล่าคะ?”

ดูภายนอกเขาคือธามนิธิที่ช่างสมบูรณ์ แบบ แต่บาดแผลบนตัวเหล่านี้ กลับคงไม่มีใคร ได้เห็นมันมากนัก

ธามนิธิมองนิ้วสีขาวของเธอที่กำลังแผล บนหน้าอกของเขาและยิ้ม แน่นอนว่าไม่เจ็บ นี่ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว”

คนโกหก มันต้องเจ็บแน่ๆ” บาดแผลที่ สามารถทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้ จะต้องไม่ใช่บาด แผลเล็กๆอย่างแน่นอน

ตอนที่ปาณียังเล็ก เท้าของเธอเคยถูกน้ำ ร้อนลวกจนเป็นแผลเป็น เทียบกับเขาแล้วแผล เล็กกว่ามากนัก มาถึงตอนนี้เธอก็ยังคงฉากนั้น ได้อย่างชัดเจน

ธามนิธิไม่ได้ส่งเสียงออกมา เขายื่นมือสอด เข้าไปใต้เสื้อของเธอ มองเห็นเป็นรอยนิ้วมือของเขาที่เคลื่อนไหวภายใต้เสื้อผ้าของเธอได้

เขาดันตัวเธอมาถึงอ่างล้างมือ ด้านหนึ่ง กําลังจุมพิตเธอ อีกด้านหนึ่งถอดเสื้อผ้าของเธอ ออก

พอแผ่นหลังสัมผัสถูกความเย็นของอ่าง ล้างมือร่างกายของปาณีก็หดตัวเข้าหากัน ธามนิธิยื่นมือออกมาอย่างนุ่มนวลและกั้น ระหว่างเธอกับอ่างล้างมือเอาไว้

มือของเขาช่างร้อนรุ่ม ทําเอาผิวกายของ เธอที่ถูกสัมผัสนั้นระอุขึ้นมา

ปาณีถูกเขาจูบจนต้องเกาะกุมเสื้อของเขา ไว้อย่างพ่ายแพ้

การเคลื่อนไหวอันแสนเล็กน้อยนี้ ทําให้ธา มนิธิยิ้มขึ้นที่มุมปาก

ธามนิธิอุ้มเธอขึ้นมาวางบนอ่างล้างมือเพื่อที่ ตนจะได้สะดวกในการจูบเธอ

ด้านหลังของเธอคือกระจก เธอถูกเขาดัน มาจนต้องพิงกระจกอันเย็บแบบเอาไว้ ริมฝีปาก อันเร้าร้อนของเขาพรมจูบไปเกือบทั่วเรือนร่าง ของเธอ

ทันทีที่ถูกเขาอุ้มไปยังอ่างอาบน้ำ น้ำ ภายในอ่างก็ถูกเติมเต็มจนล้นออกมายังพื้น กระแสน้ำร้อนทำให้รูขุมขนบนร่างกายเธอเปิดออก พร้อมๆกับความรู้สึกไม่ปลอดภัยที่หลั่ง ไหลเข้ามาในจิตใจ ทําให้เธอโอบแขนลงรอบตัว เขาอย่างไม่รู้ตัว และกอดเขาไว้แน่น