ตอนที่ 214

ดังนั้น เธอจึงไม่ชอบที่จะรบกวนไวยาตย์จริงๆ ธามนิธิมองไปยังเธอ ดวงตาดำสนิทคู่นั้น เปรียบ เสมือนน้ำทะเลลึก “ถ้าอย่างนั้น…..ทำไมกลับมาก่อน ล่ะ?”

ปาณีมองไปยังเขา กระพริบตาปริบๆ พูดอย่าง ทะลึ่งว่า “ก็เพราะว่าคิดถึงคุณไงคะ หนูเลยกลับมา”

ประโยคนี้ของเธอ ทำให้บรรยากาศเครียดตึงเมื่อ ครู่กลับกลายเป็นบรรยากาศชิวๆในพริบตา

ทันใดนั้นธามนิธิก็คิดว่า ถ้าหากคนในบริษัทเป็น แบบเธอหมด ถ้าอย่างนั้นเขาคงไม่ต้องทำงานทำการ

กันละ

เด็กคนนี้ คิดหว่านเสน่ห์เขาทุกที่ทุกเวลาจริงๆ!

สิ่งที่ธามนิธิเกลียดมากที่สุดก็คือ การถูกปาณี อ่อยง่ายๆแบบนี้ ดังนั้น ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เขาก็จะ บังคับริมฝีปากที่อมยิ้มนั้นให้ได้

ปาณีถือโอกาสที่คุณอายังไม่พูด เข้าไปแปรงฟัน ให้เสร็จ จากนั้นก็เดินออกมา

บนตัวเขาสวมใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ เห็นธามนิธิทำ สีหน้าเข้มขรึม กลัวเขาจะโมโห เธอจึงเข้าไปกอดคอ ธามนิธิไว้ หอมลงบนหน้าผากเขาทีหนึ่ง “หนูกลับมา เพราะคิดถึงคุณจริงๆนะคะ”
ธามนิธิยื่นมือออกมาย่างเข้มขรึม แกะมือเธอออก “พูดจาดีๆ อย่าอะไรนิดอะไรหน่อยก็อ้อน ฉันไม่กินไม้ นี้หรอก”

“.” ปราณีจึงทำได้เพียงนั่งตัวตรง ทำท่าทาง เตรียมพร้อมสำหรับการโดนด่าแล้ว “ค่ะ”

เธอรู้ว่าในบางครั้งธามนิธิขี้อายมากกว่าเธออีก ดัง นั้นเธอจึงให้ความร่วมมือกับเขาอย่างมาก

ธามนิธิเห็นเธอแบบอย่างนี้ก็อ่อนลงทันที จากแต่ เดิมที่อยากจะอมรมสั่งสอนเธอสักหน่อย เขายื่นมือ ออกไปลูบหัวเธอเบาๆ พูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนพึงพา ตัวเอง แต่ว่ากลับดึกขนาดนี้ แล้วเป็นเด็กผู้หญิงอีก ด้วย ฉันจะเป็นห่วงเธอ เธอลองพูดสิว่านอกจากฉัน แล้ว ใครจะเป็นห่วงเธอขนาดนี้อีก?”

“หนูรู้ค่ะ” ปาณีมองเขาด้วยสีหน้ายิ้มกว้าง พูดว่า “หนูจะจำคำพูดของคุณอาไว้ดีๆค่ะ”

ธามนิธินอนหนุนหมอน “เธอทำธุระของเธอต่อ เลย”

ปาณีนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างใด ใน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ได้ข่าวว่า ไม่สบาย ดีขึ้นไหมคะ?” คุณ

“อิ้ม” มีภรรยาสาวถามคำถามนี้ แค่นี้เขาก็รู้สึก กระปรี้กระเปร่า ไม่มีอาการป่วยใดๆ ปาณีก็ยังคงยื่นมือออกไปแตะบนหน้าผากเขาจากนั้นก็แตะหน้าผากตัวเอง เปรียบเทียบกันดูว่าตัว ร้อนไหม แต่ไม่มีอาการตัวร้อน เธอจึงสบายใจขึ้นเยอะ

พูดกับธามนิธิด้วยเสียงอ่อนหวานมาก “ในเมื่อคุณ

ป่วย ทำไมไม่บอกหนูสักคำเลยคะ?”

ก่อนหน้านี้ที่เธอป่วย คุณอาเป็นคนดูแลเธอมา ตลอด เธอจำบุญคุณนี้ไว้เสมอ ก็คิดว่าเมื่อไหร่ที่คุณอา ป่วย ก็เปลี่ยนเธอมาดูแลแทน แต่ว่า เขาไม่เคยให้ โอกาสนี้กับเธอเลย

ธามนิธิพูดเสียงเข้มว่า “ก็เธอยุ่งอยู่กับการซ้อม การแสดงไม่ใช่หรอ? ไม่ให้ให้เธอเป็นห่วง อีกอย่างฉัน เป็นผู้ใหญ่นะ ไม่ใช่เธอ เธอยังกลัวฉันจะดูแลเธอไม่ได้ อีกหรอ?”

ทุกครั้งที่เขารู้สึกไม่สบาย ไวยาตย์จะตื่นตระหนก มากกว่าเขาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกว่าตัวเองโตกวาปาณี เขา ดูแลปาณีก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าหากเขาไม่สบายแล้วให้ เธอเป็นฝ่ายมาดูแลเขา ตัวเขาเองก็คงรู้สึกแปลกๆ

ปาณีมองธามนิธิตาโต มือคู่นั้นจับมือซ้ายของเขา ไว้แน่น และมองตาเขา

ธามนิธิเปลี่ยนเรื่องคุย “การซ้อมเป็นยังไงบ้าง” พูดถึงเรื่องนี้ ปาณีก็ยิ้ม “หนูร้องเพลงได้ที่ 1 ค่ะ” แม้จะเป็นที่ 1 ในกลุ่มการแข่งขันนักศึกษาชั้นปีที่ 1 แต่ว่าเมื่อคิดถึงตัวเองชนะ และติรยายังขายหน้าขนาดนั้นอีก เด็กน้อยอย่างเธอก็อดไม่ได้ที่จะมีความ สุขบนความทุกข์ของผู้อื่น

ตาของธามนิธิเป็นประกายแวววาวทันที แต่ยังคง สีหน้าไว้ตามเดิม “จริงหรอ?”