ตอนที่ 866 บ้าไปแล้ว

หลังเลิกเรียน โมรึยังนั่งอยู่ที่เดิมและเอ่ยปลอบปาณี “อย่าเป็น แบบนี้สิ! คนพวกนั้นก็แค่อิจฉาเธอที่มีชีวิตดี ถึงได้ใส่ร้ายป้ายสี เธอแบบนี้!”

ปาณีในหัวเราะออกมา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ฉันก็แค่ รู้สึกว่าแปลกเท่านั้น ทำไมชีวิตฉันมักจะต้องเจอเรื่องแบบนี้อยู่ ตลอดเลย! บางครั้งก็รู้สึกรำคาญมาก ฉันไม่ได้ทำอะไรแต่กลับ ถูกคนด่า!”

โมรี่มีสีหน้าเข้าอกเข้าใจ “พอเถอะ ไปกัน ฉันเลี้ยงชานมเธอ เอง!”

ปาณีส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้! ฉันยังต้องกลับไปเอาของที่หอ

นิดหน่อย! เธอไปก่อนเถอะ

พูดจบก็โบกมือให้กับโมรีและมุ่งหน้าไปยังหอพัก

โมรียังคงยืนอยู่ที่เดิมและมองดูแผ่นหลังของเธอ ถอนหายใจ อย่างอดไม่ได้ “ทุกคนล้วนแต่มีปัญหาของตัวเองจริงๆ

ทันใดนั้นก็มีมือมาวางลงบนไหล่ทั้งสองข้างของเธอ เธอหัน กลับไปดูและเห็นว่าเป็นชยรพที่กำลังส่งยิ้มมาให้เธอ “เฮ้ กำลัง มองอะไรนะ? มีสมาธิอะไรขนาดนั้น ฉันเรียกเธอตั้งกี่รอบก็ไม่ ตอบ! หรือว่า ในมหาลัยนี้ยังมีคนที่หล่อกว่าฉันอยู่?

โมรีมองดูชยรพคนหน้าเหม็นตรงหน้า ความรู้สึกหดหู่หายไปในพริบตา เธอยิ้มและคล้องแขนเขาไว้ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ไม่มี อะไร เพิ่งจะพูดคุยกับปาณีไปนะ! ไปเถอะ ฉันอยากกินซานม!”

ชยรพลูบหัวเธอไปมาด้วยร้อยยิ้ม “คุณแฟนอยากกินชานม ไข่มุกหรือขอรับ? อย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะ!

มองดูเขาที่คล้ายกับสมบัติอันล้ำค่า โมรีหัวเราะอย่างมีความ สุข และแอบคิดในใจอยู่เงียบๆ “ในเมื่อไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใน วันพรุ่งนี้ อย่างนั้นก็ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเถอะ”

ปาณีกลับมาที่หอพัก และเห็นว่าในห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีใคร สักคน

เธอเดินไปยังเก้าอี้ของตนเองและนั่งลง คิดถึงข่าวปลอมๆ พวกนั้น ในใจก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา และเอ่ยกับตนเอง “ฉันไม่เคยย ไปทำอะไรให้พวกเขาสักหน่อย ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ปล่อยฉัน ไปสักที? จะต้องให้ฉันแยกจากคุณอาให้ได้เลยหรือไง พวกเขา ถึงจะลืมฉันลงไปได้?”

แต่พอนึกถึงคุณอา ดวงตาของเธอก็เข้มขึ้นมา คุณอาคือแสง สว่างในชีวิตของเธอ และเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกว่า โลกใบนี้ยังเหลือความอบอุ่นให้แก่เธออยู่ แค่คิดว่าตนเองจะไม่ ได้รับความอบอุ่นนี้อีกต่อไป เธอก็อดอยากจะร้องไห้ขึ้นมาไม่ได้

ตนเองค่อยๆคุ้นชินกับการมีคุณอาอยู่ด้วยแล้ว ดังนั้นแค่คิด ว่าถ้าหากตนเองจะต้องจากคุณอาไป ชีวิตของเธอจะเป็นยังไง เพียงคิดเช่นนี้ น้ำตาของปาณีก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

เป็นเพราะเธอไม่อยากจากคุณอาไปจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขารํารวย ไม่ใช่เป็นเพราะเขามีหน้ามีตา แต่แค่เพราะว่าเขาก็ คือเขา!

ปาณีอดคิดไม่ได้ว่าถ้าคุณอายังอยู่บนรถเข็น แบบนี้ทุกคนคง ไม่พยายามแยกเธอจากเขาอีกต่อไป อย่างมากก็แค่หัวเราะเยาะ ใส่เธอก็เท่านั้น

เธอส่ายหน้า “ไม่สิไม่ดี! ช่วงนั้นคุณอาต้องทนทุกข์ขนาดไหน ฉันจะเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเองในขณะที่คุณอากำลังเจ็บปวด ได้ยังไง? ปาณี เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เธอกลายเป็นคนที่เห็น แก่ตัวแบบนี้ได้ยังไง! เธอไม่คิดหรือไงว่าถ้าคุณอารู้เข้าจะเสียใจ มากแค่ไหน?”

ตลอดช่วงบ่าย ปาณีเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง อย่างไม่ทัน รู้ตัวฟ้าก็มืดลงแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอมองดูและเห็นว่าเป็นคุณอาที่

โทรเข้ามา จึงทำแค่เก็บไว้อย่างเงียบๆ

ผ่านไปชั่วครู่ ห้องทั้งห้องก็มืดลง

จนกระทั่ง เสียง “กริ้งก่องดังขึ้นมา ก่อนจะมีคนเปิดไฟขึ้น ที นาร์กลับมาแล้ว มองเห็นปาณีปาณีนั่งอยู่ตรงนั้นจึงหัวเราะอย่าง เย็นชา หลังจากนั้นก็นั่งทำเรื่องของตัวเอง

ตั้งแต่ที่เธอขอร้องปาณีให้เปิดทางให้กับตัวเองสักครั้ง แต่ ปาณีกลับท่าแค่เพียงหัวเราะเยาะเธอ ตั้งแต่ทีนาร์ถูกเธอหักหน้า โลกของทั้งสองคนก็ถูกขีดเส้นแบ่งไว้อย่างชัดเจน และไม่อยาก เผชิญหน้าพูดจากันอีกต่อไป
ปาณีนั้นกลับไม่มีปัญหาอะไร ในเมื่อตอนนี้ความถี่ที่เธอกลับ มาอยู่หอพักนั้นแทบจะเป็นศูนย์

คนที่แทบจะไม่ชายตามองเธออย่างทีนาร์ ครั้งนี้กลับเดินมา

ตรงหน้าเธอและเอ่ยหัวเราะเยาะ “ปาณี! เธอสมใจแล้วใช่ไหม หล่ะ หาสามีมีเงินมีหน้ามีตาได้?” ปาณีไม่สนใจที่จะชายตามองเธอ เธอทำแค่เก็บของและเดิน

ออกจากห้องไป

แต่ทีนาร์กลับมาขวางเธอไว้ด้านหน้าแล้วพูดด้วยเสียงเย้ย หยันว่า “ทำไม? ละอายใจหรือไง? คนอย่างเธอก็ละอายใจเป็น หรือไง? เห็นชัดๆว่ามีสามีแล้ว แต่ยังไปพัวพันกับคนอื่น ทำเอา คนดูแล้วรู้สึดสะอิดสะเอียน! สามีเธอคงยังไม่รู้พฤติกรรมเหล่านี้ หล่ะ? ถ้าหากรู้เข้าหล่ะก็เขาคงไม่พ้นอยากหย่ากับเธอแน่……..

ปาณีที่เดิมทีก็รู้สึกไม่ค่อยดีอยู่แล้ว พอมาเจอแบบนี้เข้าจึงเงย หน้าขึ้นมาอย่างเย็นชาก่อนจะเห็บสายตากลับมาและเดินเฉียด เธอออกไปอย่างไม่ส่งเสียงใดๆ

แต่ทีนาร์กลับไม่รู้ว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมา เธอตรงดิ่งมา ขวางหน้าปาเอาไว้และไม่ยอมให้เธอเดินหนีไป

ปาณีเอ่ยเตือนเสียงต่ำอย่างทนไม่ไหว “ออกไป!”

แต่ทีนาร์กลับมองเธออย่างหยิ่งยโส ก่อจะเงยหน้าขึ้นและเอ่ย เสียงเย็น “ไม่ไป! เธอจะทำอะไรฉันได้? แน่จริงก็ตฉัน? ยังไง สามีเธอก็เป็นทหารรุ่นที่สองนี้ ต่อให้เธออยากจะตีรันฟันแทง ใครก็ไม่เป็นอะไร ใช่ไหม?”
ปาณีโกรธจนตัวสั่น

ทีนาร์ยังคงพูดต่อ “ทำไม? กลับหรือไง? คนอย่างเธอไม่ใช่ไม่ กลัวฟ้ากลัวดินหรือไง? ทำไมไม่กล้าที่ฉันหล่ะ? แน่จริงก็เข้ามาตี ฉันสิ? เข้ามา?”

พูดจบก็จับมือของปาณีเอาไว้ และแตะทักทายลงบนหน้าของ ตัวเอง

มองดูทีนาร์ที่กำลังพยายามหาเรื่องตนเอง ปาณีเอ่ยตอบ อย่างโกรธจัด “ทีนาร์! เรื่องแปลกเกิดขึ้นอยู่ทุกปี โดยเฉพาะปีนี้ ออกจะมากเป็นพิเศษ แถมยังมีคนเข้ามาหาเรื่องอีกด้วย แต่ยัง ไงฉันก็ไม่มีเธอหรอก เพราะฉันกลัวว่ามือฉันจะสกปรก!”

หลังจากนั้นปาณีก็เดินออกไป

ทีนาร์ถูกคำพูดของเธอปลุกปั่นจนโมโห คิดถึงความไม่พอใจ และความวิตกกังวลของตนในทุกวันนี้ ทันใดก็ลุกขึ้นมาจากพื้น และตะโกนไปที่ปาณี “ปาณี ไปตายซะ!”

ปาณีหันกลับมามอง และเห็นว่าทีนาร์คว้ามีดปอกผลไม้ขึ้นมา และพุ่งตรงมายังตนเอง ตัวเธอนิ่งแข็งไปผ่านไปชั่วครู่ก็ยังไม่มี ปฏิกิริยาตอบสนอง

ทันใดนั้นเอง ประตูหอก็ถูกคนเปิดเข้ามา ก่อนจะเห็นโมรี ปรากฏตัวขึ้นหน้าประตและมองดูฉากตรงหน้าด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเธอร้องเสียงหลงขึ้นมา “ทีนาร์ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง?

พูดจบ ปาณีก็ล้มลงอย่างกะทันหัน ในขณะที่ที่นาร์สะดุดร่างพวกเขาและทําให้พร้อมกับมีดถูกโยนลงมา

ปาณียังคงตกใจอย่างยิ่ง เธอมองดูนาร์ล้มลงไปร้องไห้อยู่ กับพื้นด้วยสาย

เธอไม่เคยไปทําอะไรนาร์เลยสักครั้ง กระทั่งตอนที่เธอ ร่วมมือ

แค้นคืนเลยด้วยซ้ำ

แต่ตอนเป็นเพราะเธอบริษัททั้งหมดในเมืองปฏิเสธ และตัวเธอไม่ช่วยคุยกับคุณอาให้ทีนาร์เลยจะฆ่าตนเอง

ปาณีลุกขึ้นและมองทีนาร์ด้วยสายตาซับซ้อนอยู่ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ

โมรีถูกฉากเมื่อทำเอาไปเช่นผ่านไปใหญ่ถึง ค่อยหาเสียงตนเจอ เธอเอ่ยตะโกนเสียงเบา “ทนาร์ เป็น บ้าหรือเธอไม่หรือว่าคนมีโทษหน่ะอะไรเธอกันเธอถึงกับต้องฆ่าปาณี”

จนกระทั่งตอนนาร์ถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา เธอร้องไห้และ ล้มลุกคลุกคลานได้อยากทําร้ายเธอ ฉันแค่ แค่….

ปาณีมองเธออย่างนิ่งครั้งหนึ่ง ก่อนเดินออกจากไป โดยหันกลับมามองอีก