ตอนที่673

ช่วงนี้เขาเกือบจะลืมไปแล้ว ว่าตั้งแต่ที่ตัวเองติดตามธามนิธิมา เขาเป็นคนแบบไหน

แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นสิงโต แค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าปาณีเท่านั้น ที่เขาจะถอดเขี้ยวเล็บตัวเองให้เป็นสัตว์เลี้ยงที่น่าเอ็นดูของหญิง สาว

ปาณีมองท่าทีที่เคร่งขรึมของไวยาตย์ “จริงเหรอคะ”

“ครับ” ไวยาตย์พูด “วันนี้คุณธามนิธิค่อนข้างดุร้าย คุณต้อง ระวังหน่อยนะ คุณยังไม่เคยเห็นท่าทางเวลาเขาโกรธ เวลาที่เขา ดุร้ายขึ้นมา มันน่ากลัวมากจริง ๆ”

ไวยาตย์เพิ่งพูดจบ ปาณีเห็นผู้ชายในเสื้อสีดำออกมาจาก

ประตู

สำหรับคำพูดที่ไวยาตย์พูด แน่นอนว่าเขาได้ยินทุกคำ

ธามนิธิเงียบ แค่ยืนอยู่ตรงนั้น สายตาทอดมองปาณี

ปาณีมองเขาและยิ้มให้อย่างใจเย็น รู้สึกได้ว่าเขาน่ากลัวจริง ด้วย

โอ้ บนโลกใบนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนหล่อไปกว่าเขาอีกแล้ว! พระเจ้าช่างมีกฎเกณฑ์ที่น่ากลัวเสียจริง

ไวยาตย์เห็นปาณียิ้ม รู้สึกว่าปาณีไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขา “ที่ผมบอกคุณน่ะมันจริงนะ คุณยังยิ้มออกมาได้อีกเหรอ ถ้าคุณได้ พบคุณธามนิธิ คุณก็จะรู้ว่าที่ผมพูดน่ะเป็นเรื่องจริง “จริงเหรอ” เป็นเสียงของธามนิธิ เสียงที่กดดันดังขึ้นข้างหลัง

ไวยาตย์

ไวยาตย์แข็งค้างไปชั่วครู่ สีหน้าเหลือเชื่อ “เอ่อ…คุณธามนิธิ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ

แล้วก็ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการพูดลับหลังคนอื่น มีการได้ยิน อะไรที่น่าอายมากกว่านั้นหรือไม่

ปาณีเดินไปตรงหน้าธามนิธิ แล้วยืนข้าง ๆ เขา “ได้ยินว่าวันนี้ คุณไปที่บ้านมีสุวรรณ์มาเหรอคะ”

” ธามนิธิเหลือบมองไวยาตย์

ไวยาตย์เหงื่อตก “ผม…ผม….

ใช้เวลาอยู่นาน ก็ไม่อาจทำให้เขาพูดจบประโยคได้ แต่ปาณีกลับมองธามนิธิด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ไวยาตย์บอกว่าเขาน่ากลัวเหรอ

ทำไมเธอถึงไม่เห็นเลย

มีเพียงสองตัวอักษรบนใบหน้าของเขาคือคำว่าหล่อมาก ดวงตาคู่นี้ของปาณี ทำให้หัวใจของธามนิธิสั่นไหว พูดกับไวยาตย์ “ออกไป
ไม่ใช่ว่าเขามีความเมตตา แล้วก็ไม่ใช่ว่าไวยาตย์ได้รับการ ปล่อยตัวเพราะการทํางานหนักของไวยาตย์

แท้จริงแล้วรู้สึกว่า ไวยาตย์เป็นส่วนเกิน

กําลังวัตต์ของหลอดไฟนี้ ไม่ใช่แสงปกติ หลังจากไวยาตย์ได้ยินอย่างนั้นก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็ว เหมือนได้รับการนิรโทษกรรม

ปาณีมองด้านหลังของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ทำไมคุณถึง โหดร้ายกับไวยาตย์แบบนี้ล่ะคะ คุณมองว่าเขากลัวคุณมากแค่ ไหน”

ธามนิธิพูด “โง่”

ปาณียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ใช่ใช่ใช่ ในสายตาคุณมีใครไม่โง่บ้าง

ละ”

สําหรับเขาแล้วคนทั้งโลกใบนี้ล้วนเป็นคนโง่

ธามนิธิมองปาณี “คุณ”

ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ บางส่วนเกิดความยินดี “คุณคิดว่าฉันไม่โง่เหรอคะ”

ธามนิธิไม่ตอบคำถามนี้ เดินตรงไปที่ประตู

ปาณีมองผู้ชายที่เย่อหยิ่งคนนี้ แล้วตามมา “คุณอา ฉันรู้สึกว่า คุณมีสายตาที่ดีมาก”

..….…….. ธามนิธิ จ้องมองอีกคนด้วยดวงตาที่น่ากลัว “วันนี้กลับมาเร็วจัง

“ค่ะ” ปาณีนั่งลงข้างเขาและพิงเขาไว้ “วันนี้เหนื่อยมากเลยค่ะ

ร่างกายรู้สึกไม่ค่อยสบาย

“งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะ

ธามนิธิมองเธอที่เหนื่อยล้า น้ำเสียงอ่อนลง

ปาณีพูด “ไม่อยากไป

เขามองดูเธอที่ท่าทางขี้เกียจ เป็นอีกครั้งที่อุ้มเธอขึ้นด้วย ความเอ็นดู พาเดินขึ้นไปชั้นบน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ปาณีนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่หลับ เธอพลิก ตัว คนที่นั่งดูคอมพิวเตอร์อยู่เงยหน้าขึ้นมองเธอ