ตอนที่851

วันนี้ปาณีเรียนทั้งวันบวกกับการแข่งขันทักษะปีที่สองกำลังจะเริ่ม ในทีแรกปาณีไม่อยากไปเข้าร่วมแต่ก็โดนโมรีดึงไปสมัคร

ก็เลยฝึกไปอีกทั้งเย็น

ปาณีไม่ได้โทรหาไวยาตย์แต่กลับเรียกรถกลับเองแต่พอไปถึง หน้าโรงเรียนก็เห็นรถเก๋งสีดำจอดอยู่ตรงนั้น

เห็นไม่ใช่รถของคุณอาเธอก็เดินไปทางสถานีรถไฟฟ้า

แต่ว่าอีกฝ่ายกลับบิดแต่ใส่เธอทำให้ปาณีที่กำลังจะผ่านพอดี ตกใจ

เห็นอีกฝ่ายลดกระจกลงแล้วให้เห็นหน้าที่น่ารังเกียจก็อดที่จะ

มองบนไม่ได้จากนั้นก็หันหลังเดินไปต่อ

จํารัสไม่คิดว่าที่ตัวเองใจดีมารอเขาตั้งนานแต่อีกฝ่ายกลับไม่ รับบุญคุณซะงั้นก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขาปิดประตูแรงๆจากนั้นก้าว ขายาวไปหาปาณี

ปาณีที่รู้สึกได้ถึงความอันตรายก็รีบสิ่งขึ้นมา

ทันใดนั้นแสงแฟรชก์ดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนที่วิ่งไล่

กัน

จำรัสไม่ขยับยืนอยู่ตรงนั้นแต่ปาณีพอเห็นเงาคนก็รีบไปแถว หน้าโรงเรียนจากนั้นก็ตะโกน “ใคร? หยุดเดียวนี้นะ!”
แต่ว่าเงานั้นวิ่งเร็วอย่างกับบนรอให้ปาณีวิ่งตามไปก็โดนมือ หนึ่งคู่ขึงไว้และขยับไม่ได้

ปาณีหันกลับมามองจํารัสอย่างหัวเสีย “ปล่อยฉันเดียวนี้นะ!”

จำรัสกลับมองเธออย่างเย็นชา “ปาณี! เธอรู้ไหมว่าวันนี้ฉันมา รอเธอนานแค่ไหน? จะทำอะไรก็ต้องมีขอบเขตหน่อยไหม? เมื่อ ฉันบิดแต่ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันจำรัสไม่มีตัวตนขนาดนั้นเลย?”

ปาณีเห็นไม่ยอมปล่อยสักทีและคนนั้นวิ่งไปจนไม่เห็นเงาแล้ว เลยกรอกตามองจํารัส “ท่านประธานจำรัสฉันไม่ได้เชิญคุณมารอ ฉัน? และอีกอย่างฉันขอบอกก่อนว่าฉันไม่ทำงานร่วมกับบริษัท ซี.ซี.เอสพวกเธอทำไมเธอต้องมายุ่งกับฉันครั้งแล้วครั้งเหล่า? ฉันแต่งงานแล้วถ้าเธอทำแบบนี้ฉันลำบากนะ?”

จำรัสซี่ตัวเองแล้วถามกลับ “ฉันมายุ่งกับเธอ? ขอเถอะปาณี เธอไม่ใช่สาวสวยที่หายากฉันจำรัสจำเป็นต้องมายุ่งกับเธอ?”

ปาณี “งั้นเป็นฉันที่เข้าใจผิด? ขอให้ท่านประธานจำรัสไปหาผู้ หญิงที่ต่อแถวรอคุณเถอะฉันเป็นคนมีสามีแล้วไม่ขอให้คุณมา แคร์แบบนี้ลาก่อน! ไม่พวกเราไม่ต้องเจอกันอีก!

พูดจบก็หัวไม่หันแล้วเดินไป

จำรัสโมโหจนถีบกระเป๋าข้างทางจากนั้นก็พูด “บ้าจริง! ฉัน จํารัสมันไร้ค่าขนาดนี้เลย? ยังมาไม่เจอกันอีก? ถ้าฉันมาหาเธอ อีกฉันจะกลายเป็นหลานเธอ?”

ตะโกนเสร็จก็เดินไปทางรถตัวเอง
พอขึ้นรถเห็นหลังปาณีที่หายเข้าไปในสถานีรถไฟฟ้า “ปาณี

เธอ!”

จากนั้นก็รีบเยียบรถรีบขับไปเลย

ปาณีขึ้นไปรถไฟฟ้ากลับถึงบ้านก็พบว่าบ้านมืดไปหมดไม่มี ใครสักคน

ปาณีลองตะโกน “คุณอาอยู่ไหม?”

ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงความเงียบ

ปาณีอยากโทรไปหาธามนิธิแต่คิดไปคิดว่าก็เก็บโทรศัพท์ “ช่างเถอะเวลานี้คุณอาไม่กลับมากคงจะงานยุ่งอยู่ ไปหาอะไรกิน

ดีกว่า”

จากนั้นปาณีก็เดินไปในห้องครัวแล้วเตรียมอาหารง่ายๆ ให้ตัว

เอง

ในขณะที่กำลังเปิดเตาแก๊สอยู่อยู่ๆก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นตกใจ จนปาณีทำกระทะในมือหล่น

“อ่า!” ปาณีกลัวจนกรี๊ด

จากนั้นมองข้างนอกที่มืดไปหมดและมีฟ้าผ่าลงมาบ้างตกใจ จนเธอไม่สนเรื่องกินแล้วปิดเตาแก๊สรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนก็หลบ เข้าไปในผ้าห่มจากนั้นก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าตกใจจนตัวสั่น

ปาณีน้ำตาไหลลงมาใต้ผ้าห่มไม่ลังเลก็โทรไปหาธามนิธิเลย “ขอโทษค่ะเลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะ
โทรไปหลายรอบก็เป็นเสียงตอบกลับอัตโนมัติทำให้ปา รู้สึก หมดหวังแล้วตะโกนใส่โทรศัพท์ “คุณอารับโทรศัพท์สิ! ฉันกลัว นะ!”

แต่ว่าต่อให้เธอโทรยังไงเสียงตอบรับก็ยังเหมือนเดิม

อยู่ๆก็มีฟ้าแลบผ่าลงมาจากนั้นมีเสียงดังติดต่อกันทำให้ปาณี ตะโกนร้องไห้ออกมา “ฉันกลัว! คุณอาอยู่ไหน?

ทั้งคืนปาณีอยู่อย่างระแวงไม่ได้หลับทั้งคืนรอจนเกือบเช้าถึง หลับไป

พอตอนเช้าน้ามงก็ถือถุงผักเข้ามาในสวนจตุจักรก็เห็นแถว เตาแก๊สสกปรกไปหมดจากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างกังวล “ปาณี! อยู่ไหม?”

ไม่มีคนตอบน้าลำมุงก็แปลกใจ “รองเท้าปาณียังอยู่ข้างนอก แล้วคนล่ะ?”

คิดไปคิดมาน้าล่ามุงก็เดินไปในห้องนอนเห็นใต้ผ้าห่มมีคนอยู่ ก็ค่อยวางใจ “ปาณียังไม่ตื่นอีกหรอ? ต้องไปเรียนแล้วนะ!”

แต่พอตอนที่เขาดึงผ้าห่มลงก็เห็นปาณีน้ำตาเปื้อนเต็มหน้าแบ วนอนกอดตัวเองบนใบหน้ายังมีจุดแดงๆอย่างไม่ธรรมชาติ

น้ามุงยื่นมือไปจับหน้าผากเธอ “แย่แล้ว! ปาณีไม่สบาย! นึกถึงตรงนี้น้าลำมุงก็รีบโทรหาจันวิภา “จันวิภาปาณีไข้ขึ้นแถมสามนิธิไม่อยู่อีกเธอรีบๆมาดูหน่อยเร็ว”

วางสายเสร็จน้าลำมุงก็เอาปาลุกขึ้นแล้วเอาน้ำให้เธอดื่ม พอจันวิภามาถึงก็ไม่รอช้าช่วยน้ามุงพยุงตัวปาณีขึ้นไปบน รถ

ในปักกิ่งธามนิธิที่อยู่เป็นเพื่อนเขาทั้งคืนพอเดินออกมาจาก โรงพยาบาลก็โทรหาปาณีแต่ว่ากลับไม่มีคนรับสายเลย

เมื่อคืนอยู่โรงพยาบาลเขาไม่ได้เอาสายชาร์จมาตอนนี้เขาใช้

โทรศัพท์สาธารณะโทรหาปาณีแต่ว่าปาณีไม่ได้รับสาย

ธามนิธิชะงักจากนั้นก็โทรหาไวยาตย์ ไวยาตย์เธอได้บอกให้ ปาณีหรือยังว่าฉันไปทำงานต่างถิ่น?”

ไวยาตย์ที่ยังยืนอยู่ก็ตื่นขึ้นมาทันที “แย่แล้ว! ผมลืม………

ธามนิธิทำไรไม่ถูกจากนั้นก็รีบกดวางสาย

จากนั้นก็รีบโทรหาจันวิภาโทรศัพท์ถูกรับยังไม่ทันพูดอะไรก็ โดนจันวิภาน “ธามนิธิทำไมเธอไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้ เมื่อคืนปาณีเป็นไข้เธอไม่อยู่ในบ้านก็ช่างเถอะแล้วทำไมไม่บอก พวกเราค่า? เมื่อคืนฝนตกฟ้าผ่าหนักปาณีอยู่ในบ้านคนเดียว ตอนนี้ยังมึนๆอยู่น่าสงสารมากเลย……

ธามนิธิรีบถาม “ปาณีเป็นไข้? อาการหนักไหม? ฉันอยู่ปักกิ่ง ใช่เมื่อคืนฟ้าผ่าที่เมืองชยุต? บ้าจริง!”

จนวิภาชะงัก “ว่าแต่เธอไปปักกิ่งทำไม?”
ธามนิธิเลยอธิบาย “ท่านจอมพลนเทพมีอาการป่วยหนักขึ้น พึ่งพ้นจากช่วงอันตรายเมื่อกี้เมื่อเช้าฉันได้ข่าวก็รีบมาหาเลย ไม่ทันบอกปาณีฉันควรตายจริงๆเลยไม่บอกเธอ ในเวลาแรก

จันวิภาปลอบใจ “ปาณีไม่เป็นอะไรแล้วรอเธอกลับมาค่อยว่า กันแต่ธามนิธิถ้าครั้งหน้าเธอจะไปไหนก็ช่วยบอกด้วยนะยังดีที่ ปาณีไม่เป็นอะไรถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเธอคงร้องไห้จนไม่มีที่ ร้องไห้

กดวางสายไปธามนิธิก็ลังเล