ตอนที่790

และท้ายที่สุด แม้ว่าคุณจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณได้ด้วยการ ทํางานอย่างหนัก แต่พวกเขาก็จะทำแค่ตบก้นและเดินออกไป ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

มุมปากของชมนาดยกยิ้มขึ้น “ใครที่ละอายใจขึ้นมาก็คือคน นั้นนั่นแหละ!”

“ฉันกับตรีวิทย์เป็นเพียงแค่เพื่อนกันธรรมดา”

เธอรู้ว่าบริษัทของตรีวิทย์นั้นใหญ่โตมาก หากจะดันใครสัก คนหนึ่งถือเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างยิ่ง แถมเขายังมีบัญชีใน สังกัดอยู่อีกไม่น้อยด้วย

แต่ เธอกับตรีวิทย์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกันจริงๆ

ชนนาดเปล่งเสียงหีออกมา “เพื่อนทั่วไป ฉันว่าเธอคงอาศัย ใบหน้าของเธอไปยั่วยวนเขาซะมากกว่า ไม่งั้นทำไมเขาที่ไม่ เคยจะสนิทกับใครถึงต้องมาคอยตามสนิทกับเธอกัน? ช่างหน้า ไม่อายจริงๆ เป็นผู้หญิงขายตัวแล้วยังกล้ามาเชิดหน้าชูตาอยู่ได้ อีก ฉันว่าแฟนของเธอก็คงจะถูกยั่วยวนมาด้วยเหมือนกันสินะ! ฉันหล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าเขารู้เรื่องพวกนี้ที่เธอทำไหม?”

ปาณีไม่เคยโกรธอะไรแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ครั้งที่แล้วที่เธอ โกรธก็เป็นเพราะเรื่องตรยาและทีนาร์

ในตอนนั้นเธอคิดว่าพวกนั้นช่างน่ารังเกียจมากแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่ายังมีพวกนี้ที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าอยู่

พวกเธอท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเพียงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เท่านั้น แถมชมนาดคนนี้ที่เป็นคนมีหน้าตาชื่อเสียง ในสังคม พอ พูดจาออกมา กลับยิ่งดูน่ารังเกียจยิ่งกว่าใคร

ปาณีเอ่ยเสียงเย็น “เธอพูดจาเกินไปหน่อยแล้ว!”

“เกินไปแล้วยังไง? ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันเห็นมาเยอะ ไม่พอใจ หรือไง? มากัดฉันสิ! ”

เมื่อเผชิญกับการยั่วยุอย่างก้าวร้าวของเธอ ปาณีไม่สามารถ ควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอโกรธจนลงมือตบลงไปที่ข้าง ใบหน้าข้างหนึ่งของเธอโดยตรง

ส่วนชมนาดนั้นแน่นอนว่าไม่ยอมเสียเปรียบใคร เธอเตรียม ง้างมือสู้กลับ “พูดแทงใจดำ ก็เลยโกรธนั้นสิ เธอกล้าลงมือก็จริง แต่คิดว่าฉันจะกลัวเธอหรือไง? ”

ปาณีตอบสนองอย่างว่องไวด้วยการจับแขนของเธอเอาไว้และ เหวี่ยงเธอออกไปด้านข้าง การเหวี่ยงครั้งนี้ทำให้ชมนาดก้าว ถอยหลังไปและชนเข้ากับกำแพงอย่างจังจนเธอมึนเล็กน้อย และ ไม่ได้ลุกขึ้นมา

เพื่อนของชมนาดที่ยืนอยู่ด้านข้าง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและ ถ่ายฉากนี้เอาไว้ “แอนเดรียตบตีคน!”

เธอไม่ได้เข้าใจช่วยฉุดชนนาดขึ้นมา ทำแค่ถทอโทรศัพท์ บันทึกภาพที่ปาณีรุกโจมตีเอาไว้
ชมนาดนั้นก็เจ้าเล่ห์ทันคน เธอเอาแต่ล้มลงที่นั่นไม่ยอมลุกขึ้น มาเพื่อที่จะแสดงว่าตนเองนั้นกลายเป็นผู้ถูกรังแก

ตรีวิทย์เดินเข้าไปข้างๆชมนาดที่คุกเข่าอยู่ “เธอไม่เป็นไรใช่ ไหม?”

เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในที่นี้ ดังนั้นจึงต้องทำตัวให้เป็นผู้นำ ชมนาดเห็นเขาเข้าก็จับมือของเขาเอาไว้ ท่าทางโศกเศร้า เสียใจ “ตรีวิทย์ ปาณีตบฉัน…”

อีกสองคนที่เหลือคือเพื่อนของชมนาด พวกเธอนั้นมาด้วยกัน พอเห็นฉากตรงหน้าก็เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น?

เพื่อนของชมนาดที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ย “แอนเดรียตบชมนาด เธอ ใจคอโหดร้ายนัก!”

พอเธอพูดจบ สายตาของผู้หญิงทั้งสองก็ตกลงที่บนตัวของ ปาณี “อยู่ดีๆทำไมต้องไปตบตีคนอื่นด้วย? มีอะไรทำไมไม่พูดจา กันดีๆ?”

เสมอว่าปาณีนั้นเป็นคนผิดเต็มประตู

ปาณีจ้องมองชมนาดที่พึ่งอยู่ในอ้อมอกของตรีวิทย์ ผู้หญิงคน นี้เสแสร้งได้ดีอย่างยิ่ง ราวกับว่าเป็นฉากกระทบกระทั่งอันใหญ่ โตสุดแสนจะคลาสสิก

ปาณีนั้นก็เจ็บใจเช่นกัน ตั้งแต่ต้นจนจบเธอทำอะไรบ้าง ที่ทำ แค่กินข้าวก็เท่านั้น ผู้หญิงคนนี้มาหาเรื่องค่าเธอถึงหน้า แต่ตอน นี้กลับเป็นเธอที่กลายเป็นแพะรับบาป
เธอเอ่ย “ทําไมพวกเธอไม่ถามหล่ะว่าเธอพูดอะไรออกมา?” “ต่อให้พูดอะไร เธอก็ไม่ควรลงมือตบตีคนอื่นนี่! เธอเป็นเด็ก อนุบาลหรือไง?”

“ดังนั้นปล่อยให้เธอด่าฉันตามใจชอบถึงจะโอเคหรือไง?” ดูหมิ่นพวกนั้นไม่ใช่แค่คำด่าธรรมดาทั่วไป

“ฉันไม่ได้ด่าเธอ”ชมนาดพูดอย่างอ่อนแอ

ปาณีแทบจะโกรธจนหัวเราะออกมา “เธอไม่ได้ด่าฉัน?”