ตอนที่782

น้ำเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดและอับจนหนทางอยู่บ้าง

ปาณีเกือบจะใจอ่อนขึ้นมา

เธอมองเขาและเอ่ย “คุณพูดมาโดยตลอด ว่าไม่ให้ฉันมีเรื่อง ปิดบังคุณ แต่ตอนนี้คุณเอาแต่ปิดบังฉันไม่ใช่หรือคะ? ฉันไม่ใช่ เด็กเล็กๆ คุณมองฉันเป็นเด็กน้อย…

“ไม่ใช่”ธามนิธิตัดบทเธอ

เสียงของเขาเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง จนทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบ ลงมา

ปาณีจ้องมองเขาด้วยความงุนงง

เขาจับไหล่ของเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนลง “ผู้ หญิงที่เธอเจอเมื่อวานคนนั้น เป็นแต่เพื่อนร่วมงานจริงๆ ปาณียังคงไม่นิ่งไม่ถึงไหว สีหน้าของเธอแสดงออกอย่าง

ชัดเจนว่าไม่เชื่อ

ธามนิธิเอ่ย “ฉันนึกเธอทานข้าวคนนี้ เธอไปด้วยกันกับฉัน

เขามองดูเธอที่มีท่าทีนิ่งเงียบ เอ่ย “ถ้าเธอตกลง พวกเราก็ ทานข้าวกันก่อน ที่เหลือเรามาค่อยๆคุยกัน”
ปาณีเหลือบมองเขา เขาจึงถือว่าเธอตอบรับแล้ว เขากุมมือ เธอไว้และพาเธอไปยัง โต๊ะอาหาร ก่อนจะให้เธอนั่งลง ในขณะที่ ตนเองไปเตรียมอาหารเช้าต่อ

ปาณีจ้องมองรูปร่างของเขา เขาที่ช่างอยู่สูงจนคนเอื้อมไม่ถึง กำลังยืนอยู่ในห้องครัว บนตัวผูกผ้ากันเปื้อนเอาไว้ ทำเอาผ้ากัน เปื้อนที่สุดแสนจะธรรมดาผืนนั้นแปรเปลี่ยนเป็นมีระดับขึ้นมา

ในห้องครัวส่งกลิ่นอันหอมหวนออกมา ปาณีค้นพบว่าตนเอง นั้นหิวขึ้นมา

ธามนิธิยกอาหารเช้าออกมา ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเธอ ปาณีที่ เป็นยัยจอมกิน พอเห็นอาหารเข้าก็อดไม่อยู่อยู่บ้าง สายตาจ้อง มองไปที่อาหารในทันใด

แต่ผ่านไปชั่วครู่ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอกำลังโกรธกับธามนิธิอยู่ เวลาโกรธก็จะต้องทำท่าทีโมโห เธอจึงเคลื่อนสายตาออกไป ไม่มองอาหารที่อยู่ตรงหน้า

ธามนิธิมองดูท่าทีดื้อรั้นของเธอ กดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา “ไม่รู้ไปเรียนอารมณ์ดื้อรั้นมาจากใครกัน รับทานเถอะ!

เขายื่นตะเกียบและนมให้แก่เธอ ก่อนจะนั่งลงด้านข้างและไม่ ได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหน ทำแค่เพียงมองดูปาณีเท่านั้น

ปาณีถลึงตาใส่เขา “คุณอย่ามองฉันแบบนี้จะได้ไหมคะ?”

…มองดูภรรยาของตัวเองก็ผิดหรือไง?
เอาเถอะ!

เธอพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น

ธามนิธินั่งตัวตรง และลงมือทานอาหารเช้าของตนเอง เพียงแต่ตอนที่ทานอาหารเช้า เขานั้นต้องรับสายถึงสามสาย เขายุ่งจริงๆ และไม่ได้แกล้งแสดงออกมาแต่อย่างใด

ปาณีมองดูเขา วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ แขนเสื้อถูกพับขึ้นมา จนถึงข้อศอก ท่าทีที่กำลังคุยโทรศัพท์ดูแล้วตั้งใจอย่างยิ่ง

เขาไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลาที่เขาทำงานนัก ปาณีที่นั่งอยู่ ข้างๆ จึงมองดูเขาอย่างเงียบๆ

เห็นๆอยู่ว่ากำลังโกรธเขา แต่กลับรู้สึกว่าท่าทางที่เขาคุย โทรศัพท์นั้นช่างดูดีเป็นอย่างยิ่ง

เธอคิดว่าเธอกำลังบ้าไปแล้ว!

ธามนิธิบอกว่าจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ เพียงแต่มันก็เป็นเพียง การบ้านงานมาทําที่บ้านก็เท่านั้น หากมีเรื่องจะไรก็ติดต่อผ่าน โทรศัพท์เอาโดยตรง

ปาณีที่นั่งอยู่ด้านข้างก็กำลังทำธุระของตนไป เธอนั้นก็มีเรื่อง

ที่ต้องทําเช่นกัน

หกโมงเย็น ธามนิธิจอดรถลงหน้าคฤหาสน์เดี่ยวหลังหนึ่ง และ เอ่ยกับปาณี “ลงไปกันเถอะ!”
ปาณีมองธามนิธิ “คุณไม่ได้บอกว่าจะพาฉันไปทานข้าวหรือ

คะ?”

ธามนิธิพนักหน้า “ใช่สิ!”

พอพูดจบเขาก็ลงจากรถและช่วยเธอเปิดประตู

ปาณีลงมาจากรถและมองดูเขา ธามนิธินำเธอไปคะประตู

ปาณีต้องดูเขา นึกได้ว่าที่เขานัดไว้คือผู้หญิงคนเมื่อวาน “คุณ นัดคนทานข้าวในบ้านของคนนั้นหรือคะ? ยังจะมาบอกอีกว่าเป็น แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น”

แน่ใจนะว่าไม่ได้กำลังล้อเธอเล่น?

ธามนิธิมองเธอและไม่ได้อธิบายอะไร ทำเพียงแค่กุมมือเธอ เอาไว้อย่างใจเย็น ประตูบ้านถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว และคน ที่มาเปิดประตูก็คือผู้หญิงเมื่อคืนคนนั้นพอดี