ในยามที่เขาปรากฏตัว สายตาของคนใน ร้านหม้อไฟทั้งหมดต่างถูกดึงดูดไปที่เขา

ถึงแม้ปาณีและพวกเขาโต๊ะนี้ สองสาวสวย และสองหนุ่มน้อยหน้าตาดีจะดึงดูสายตาคนไป ไม่น้อย แต่ รัศมีของธามนิธิที่ออกมากลบทั้งโต๊ะ ลงไปได้นั้นช่างน่าทึ่งอย่างยิ่ง

เขาเดินเข้ามาและหยุดยืนอยู่ข้างปาณี มองยัยตัวเล็กที่กำลังกินหม้อไฟอย่างตั้งใจ

ชยรพมองเห็นเขา “คุณลุงธามนิธิ”

เป็นครั้งแรกที่ซยรพและโมรีได้เห็นธามนิธิ ที่กำลังยืนอยู่แบบนี้จึงต่างตกตะลึงไปทั้งคู่

ถึงแม้ว่าตอนที่เขานั่งอยู่บนรถเข็นมองดู แล้วช่างหล่อเหลา พวกเขาเคยนึกภาพเขายืนมา ก่อนแต่พอมาเห็นภาพจริงเข้าก็ยังคงตกตะลึง อยู่ดี

ช่างดูดีอะไรขนาดนี้!

“พี่เขย” นภันต์กลับเป็นดูสงบอย่างยิ่ง นั่น ก็เพราะเขาเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง

ปาณีเงยหน้าขึ้นและมองดู ดวงตาเป็น ประกายอ่อนโยน

ธามนิธิมองแล้วอบอุ่นขึ้นมาในใจ เขานั่งลงยังตำแหน่งข้างๆเธอ

ยังทานไม่เสร็จหรือ?”

เขาจําได้ว่าตอนที่คุยโทรศัพท์ ปาณีก็กำลัง ทานอยู่ก่อนแล้ว

ปาณีรีบตักอาหารใส่จานของตนและเอ่ย “ใกล้เสร็จแล้วค่ะ คุณมาได้ยังไงคะ? ทานข้าง แล้วยัง”

“ทานเสร็จแล้ว เธอค่อยๆกิน ฉันรอเธอ” “อืม”

การอยู่ของธามนิธิ ทำให้บรรยากาศโดย รอบเงียบลงมาในพลัน

ที่สำคัญคือยามเขาเดินมานั่งที่นี่ ทุกคนอด ไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่น เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาโตกว่า พวกเขาไม่กี่ปี แต่บรรยากาศบนร่างเขากลับให้ ความรู้สึกแก่กว่าผู้คนอื่นๆเป็นเวลาหลายปี

ชยรพเอ่ย “คุณลุงธามนิธิ”

“อะไร?” ยามพูดจบ สายตาของธามนิธิ กลับไม่ได้เลื่อนออกไปจากปาณีแต่อย่างใด ชยรพเอ่ยต่อ “วันนี้ปาณีก่อเรื่องที่มหาลัย

ขึ้นแล้วครับ”

“ธามนิธิมองที่ปาณี “จริงหรือ?”

พอได้ยินว่าเธอก่อเรื่อง สายตาของเขาก็ แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น
ปาณีเอยอย่างเจียมตัวอยู่บ้าง “ฉันสาด ใส่คุณหนูนลินเข้าไปทั้งตัว ขัดใจคนเข้าไปไม่

น้อย” เมื่อคุณก่อเรื่องขึ้นกับคนธรรมดาคนหนึ่ง ย่อมต้องเป็นศัตรูกับคนหนึ่ง

แต่การก่อเรื่องขึ้นกับบลิน กลับให้ความ รู้สึกเหมือนแทงถูกรังผึ้งเข้าให้

ได้ยินว่าเป็นนลิน คิ้วของธามนิธิก็ขมวดขึ้น สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างยิ่ง เขาไม่ได้ เอ่ยพูดอะไรออกมา

ชยรพกลัวว่าเขาจะกล่าวโทษปาณีจึงเอ่ย คุณลุงธามนิธิ ปาณีดีกับคุณไม่เลว คุณอย่าไป โทษเธอเลยนะครับ ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะดีขึ้นมา แล้ว แต่ ตอนที่คุณยังไม่หาย มีเพียงเธอที่อยู่ข้าง กายคุณ ตอนนี้นลินกลับมาแล้ว คุณคงไม่ใช่เป็น เพราะเธอ จึงไม่ต้องการปาณีแล้วใช่ไหมครับ?”

คำพูดที่ชยรพเอ่ยถามทำเอาคนฟังรู้สึกเจ็บ ปวด

ยิ่ง

โมรีและนกันตแอบเหลือบมองธามนิธิ พวกเขากลัวว่าธามนิธิจะทิ้งปาณีเป็นอย่าง

แต่เป็นเพราะขี้ขลาดนักจึงไม่กล้าเอ่ยถาม คำถามนี้ มีเพียงชยรพที่กล้าเอ่ยออกมา

ปาณีมองไปที่พวกเขา “พวกเธอกำลังคิด