ปาณินิกภาพไม่ออกเลยว่าทําไมฝนสิริถึง เปลี่ยนหน้าได้เร็วขนาดนี้?

เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่นแล้วมองคุณอาที่ กําลังกินข้าวอยู่

ตอนเขากินข้าวจะเงียบมากถึงแม้ตอนนี้เขา หายดีแล้วแต่ปาณีก็ยังไม่เลืมเรื่องที่ผ่านมาเลย พูดกับฝนสิริว่า “จะกินข้าวแค่นี้ก่อนนะ”

แล้วก็ตัดสายไปเลย

ธามนิธิมองเธอ “ใครโทรมา?”

“แม่ฉัน” ปาณีคีบมันฝรั่งที่อยู่ในถ้วยแล้วก็

หงุดหงิด เธอรู้ว่าคุณอาหายดีแล้วเลยให้ฉันพา คุณอากลับไปกินข้าวที่บ้านวันอาทิตย์แต่ฉันไม่ ตกลง”

ได้ยินท่าทีแบบนี้ของฝนสิริหน้าธามนิธิกิ ยังนิ่งเฉยเหมือนเดิม

ปาณีพูดด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ”

ปาณีรู้ว่าช่วงชีวิตที่ตกต่ำที่สุดของธามนิธิ แม่ของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ทำให้ธามนิธิเสียใจ

ธามนิธิ “ฉันไม่ได้โกรธ

ปาณีสังเกตเห็นว่านิสัยของธามนิธิดี

แบบนี้ตลอด
ถ้าเป็นเธอคงบ้าตายไปแล้ว

ยกหัว นมองปาณี “บางเรื่องมันก็ได้แล้ว”

ขนาดนลินที่เรียนสูงยังเรื่องแบบนั้น ออกมาได้พอไปเทียบกับแม่ของปาณีที่ไม่ค่อยได้ เรียนธามนิธิก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เขามองปาณี “เธอให้ฉันกลับไปกินข้าววัน

อาทิตย์ก็ไปด้วยกันเลยสิ

“ห้ะ?ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อไม่ คิดว่าเขาจะตกลงแล้ว?

ปาณียังสงสัย “คุณอาจะไปเมืองชลธีกิน ข้าวกับแม่ฉัน?”

โดยเฉพาะฝนสิริยังไร้มารยาทและบ่นว่า

เขา

“อือ” ธามนิธิมองปาณี พอดีเลยไม่ได้เมือง ชลธีนานแล้วเหมือนกันไปดูสักหน่อยแล้วก็

สายตาของธามนิธิดูอ่อนโยน “ฉันอยากไป ดูที่ที่เธออยู่ตั้งแต่เด็ก”

เขาได้ยินเรื่องสมัยเด็กเธอก็รู้สึกเจ็บใจเลย อยากไปดูที่ที่เธออยู่ตั้งแต่เด็ก

สายตาอ่อนโยนแบบนี้ทำให้ปาณีชะงักไป สักแป๊บปฏิเสธไม่ลงเลยได้แต่ตกลง

วันเสาร์ปาณีตื่นตั้งแต่เช้า
พักผ่อนไปสองวันเอาเธอก็หายดีแล้ว

เรื่อง ธามนิธิจะกลับไปเมืองชล พร้อมเธอ ปาณีไม่ได้โทรไปบอกฝนสิริแต่กลับโทรให้ นภันต์แล้วฝากเขาไปบอกฝนสิริ

ที่นี่ไกลจากเมืองชลธีนิดหน่อยปาณีนึกไป ถึงตอนนั้นที่ตัวเองออกมาจาเมืองชลธีก็ออก พร้อมกับธามนิธิเนี่ยแหละ

ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่เคยกลับไปอีกเลย

ในรถเธอมองแต่ข้างนอกเมื่อก่อนตอนกลับ บ้านก็จะผ่านถนนเส้นนี้ตลอดตอนนี้พอได้เห็นที่ คุ้นเคยแบบนี้ในใจเธอก็รู้สึกซับซ้อน

ธามนิธิมองปาณีที่เงียบตลอดทางเลยไป จับมือเธอไว้ “กำลังคิดอะไรอยู่?”

“ไม่มีอะไร” ปาณียิ้ม “ก็แค่รู้สึกว่าไม่ได้ กลับมานานแล้ว”

เธอไม่ได้ห่วงว่าฝนสิริจะทําอะไรม ธามนิธิ

ตอนนี้ธามนิธิก็หายดีแล้วแม่เธอจะมาทําดี กับธามนิธิยังไม่ทันเลยแล้วจะกล้าทำให้ธานิธิ ลําบากใจเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง?

โลกก็มันเป็นอย่างนี้แหละ

เวลาเธออยู่ล่างสุดทุกคนก็อยากมาเหยียบ เธอหน่อย

แต่พอเธอลุกขึ้นยืนได้คนพวกนั้นที่เคย