เห็นอยู่ที่เธอกินเหล้า แต่กลับไม่กล่าวเตือนเธอ

เลย

เพื่อนไม

ปาณี กรมฝีปากขึ้น แน่นอนว่ากําลังรอเธอเมา แล้วจับเธอไปขายไง! ดูเธอแบบนี้ คงจะขายได้เงินไม่ น้อย”

โมริกรอบตามส่เธอ “เกินไปแล้ว”

แน่นอนว่าปาณีไม่ได้ขายเธอจริงๆ เวลานี้ส่งโมริ กลับมหาลัย ค่อนข้างไกลเกินไป ปาณิพาเธอกลับบ้าน สิทธิเวชโดยตรง

บ้านวิสิทธิ์ เวชมีพื้นที่มากมาย เธอให้น้าสมุง เตรียมห้องไว้สักห้อง ให้โมรีได้พักผ่อน

พอจัดการเรื่องราวเสร็จ ตอน ปาณีกลับห้อง เธอ พบว่าธามนิธิยังคงอ่านหนังสืออยู่ เพียงแต่เปลี่ยนไปอ่าน บนเตียงแทน

เขาสวมแว่นตา มองดูแล้วสง่างามกว่าปกติเป็น อย่างมาก

ปาณีถอดเสื้อคลุมออกและเอ่ยถาม “ทําไมคุณถึง ยังไม่นอนคะ”

“รอเธอ” ธามนิธิกอดแว่นตาและมองดูเธอ “กินอิ่ม แล้ว?

ในบ้านเลี้ยงลูกหมูหนึ่งตัว เขารู้สึกว่าถ้าตนไม่ขยัน หาเงินเพิ่มอีกหน่อย เห็นทีคงเลี้ยงเธอไม่ไหว

“อืม” ปาณีลูบท้องตัวเองไปมา “คุณคิดว่า ฉันพา ตัวเองออกไปข้างนอกเป็นพิเศษอย่างนี้ จะพอตัวเองหิวโชกลับมาหรือคะ? เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองกินเยอะเกินไป ตอนนี้รู้สึกแน่นท้องนิดหน่อย

ปากของธามนิธิกระจกโดยไม่ตั้งใจ เธอกินเก่ง ขนาดนี้ได้อย่างไร

ใครใช้ให้มีของกินอร่อยๆอยู่ข้างนอกเยอะแยะ หล่ะคะ?” ปากพูดอย่าง บข้องใจ “เป็นอาหารพวกนั้นที่ เริ่มก่อน ทีแรกฉันไม่ได้อยากกิน แต่พอไปถึงที่นั่นก็อดไม่ ได้

ธามนิธิ องภรรยาที่แสนจะกินจุของตน หมดคำ

พูด จะเอ่ย

ปาณีบอกกับธามนิธิ “ฉันไปแปรงฟันก่อนนะคะ”

รามนิธินอนอยู่บนเตียง สายตาตกอยู่บนหนังสือ เขาคิดถึงปาณีขึ้นมาและหัวเราะขึ้น

ปาณีล้างหน้าแปรงฟันเสร็จอย่างว่องไว เปลี่ยน เป็นชุดนอนและขึ้นเตียง เธอนั่งลงบนเตียงและจ้องมอง รามนิธิ ก่อนเอ่ย “โมรดื่มเหล้าเข้าไป ฉันพาเธอกลับมา ด้วย ให้เธอพักผ่อนในห้องรับแขก ตอนแรกคิดจะไปส่ง เธอกลับหอ แต่คุณก็รู้ ว่าหออยู่ไกลมาก

ถ้าเธอพาโมรีไปส่ง กว่าจะกลับมา คงจะปาเข้าไป เที่ยงคืน

รามนิธิมองเธอก่อนวางหนังสือลงข้างๆ เขารอเธอ มาตลอดทั้งคืน ตอนนี้สามารถนอนได้อย่างสบายใจแล้ว

ปาณีเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็นอนลงบ้างและรุกเข้าไป กอดแขนของเขาไว้ ถามหากลิ่นความอบอุ่นสบายใจจาก ร่างของเขา น้ำเสียงอ่อนโยน “ความจริงแล้วคุณไม่ต้อง รอฉันหรอกค่ะ ฉันจะกลับมาเองแน่นอน”
เขา เป็นอนกันมา กลับนยอมที่จะรอคอยเธอ อย่างเงียบๆตลอดทั้งคืน

ความรู้สึก ปาณีไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน

เมื่อก่อนยามอยู่บ้าน เธอทํางานกลับมา ก พ่อแม่ ต่างก็เข้านอนกันไปก่อนแล้ว ไม่มีใครคอยสนใจว่าเธอท่า อะไรอยู่ข้างนอก

มืออันอบอุ่นของธามนิธิจับลงบนหน้าเล็กๆของเธอ “กลัวว่าเธอจะกลับดึก”

ปา ทาปากมัย คุณอา คุณเข้มงวดเกินไปแล้ว! ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆนะคะ”

“ไม่ใช่เด็กเล็กๆ? สายตาของธามนิธิตกลงบน หน้าอกของเธอ “นี่ไม่เล็กหรือ”

…. ปาณีรัมปิดตาเขาอย่างว่องไว “นี่มันเกินไป

แล้วค่ะ!”

รามนิธิจับมือเธอเอาไว้ ก่อนวางลงบนหน้าอก “นอนเถอะ”

ไปเรียนหนังสือมาทั้งอาทิตย์ เธอคงจะเหนื่อยเช่น

ตอนนี้แค่อยากนอนหลับให้สบาย

ความจริงแล้วมีหลายต่อหลายครั้ง ที่ธามนิธิรู้สึก ว่า ขอเพียงปาณีอยู่ในอ้อมอกของตัวเอง ไม่ต้องทำอะไร เขาก็รู้สึกได้รับการเติมเต็ม

เป็นเพราะกินอาหารอิ่มเกินไป ปาณีนอนหลับไป สนทนัก เธอตื่นขึ้นอีกครั้งกลางดึก

เธอลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย มองเห็นธามนิธิเดินไป ห้องน้ำและปิดประตูห้องน้ำล