ตอนที่ 96

ฉันชอบ เป็นประโยชน์ที่ดีมาก

เวทัสยังคงยืนอยู่ข้างเธอ ช่วงเวลานี้เขาไม่ได้คิด เดินจากไป เขามองไปยังเธอ เมื่อก่อนเธอเป็นเพื่อนที่ นั่งโต๊ะเดียวกัน เจอกันทุกวัน เขาเลยไม่ได้รู้สึกว่าเธอ สวยอะไร

แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เวลาที่จะได้เจอเธอน้อย มาก กลับพบว่า นับวันปาณีจะยิ่งสวยขึ้น

เวทัสหยุดความคิดของตัวเอง ปกติเธอไม่ใช่คน ที่มองผิวเผินแบบนี้ จึงคุยธุระกับเขา “ได้ข่าวว่าเมื่อวาน แม่เธออาละวาดยกใหญ่?”

เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านนี้

รู้เรื่องพวกนี้จึงไม่แปลกอะไร

ปาณีตอบอย่างใจเย็นว่า “คุณตาคุณยายของนาย ยังไม่โกรธฉันเลย ทำไม นายจะมาถามหาความรับผิด ชอบของฉันแล้วหรอ?”

ตอนนี้ปาณีไม่มีความรู้สึกดีๆต่อเวทัส

มักรู้สึกว่าเวทัสก็เหมือนกับติรยา เป็นประเภทที่ หาเรื่องเธอทุกรั้งที่มีโอกาส

เวทัสพูดว่า “ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น แต่ว่า เห็นแก่ ความรู้สึกดีๆที่ผ่านมา อยากจะเตือนเธอหน่อย”

“เตือน?” ปาณีรู้สึกน่าขำ “ปากสุนัขจะคายงาช้างออกมาได้หรอ?”

เวทัสทำหน้าบึง “เธอจะพูดดีๆไม่ได้เลยรีไง?” เธอกลับไม่เป็นมิตรขนาดนี้ ไม่มีมารยาทพื้นฐาน

เขาคิดว่าวันนี้ตัวเองเกรงใจมากแล้ว

เลย?

ปาณีตอบที่ไปคำหนึ่ง มองไปยังดอกไม้ใบหญ้า ต่างๆ ไม่อยากสนใจเขาอีก

เวทัสพูดว่า “เธอไม่อยากรู้เลยรึไงว่าทำไมแม่เธอ ทำอย่างนั้นแล้ว พวกเขายังเต็มใจให้อภัยเธออีก?”

“ฉันไม่รู้”

“เพราะว่าตอนนี้น้าชายลุกไม่ได้ และไม่สามารถมี ลูกได้ ดังนั้น ขอเพียงมีคนที่ยอมแต่งงานกับเขา ไม่ว่า ฝ่ายตรงข้ามจะเป็นยังไง คุณตาคุณยายก็ไม่มีปัญหา หรอก แต่ว่า เธอรู้ไหมว่าการที่มีลูกไม่ได้นั้นมีแนวคิด อย่างไร? หมายความว่าแค่เธอแต่งเข้ามาในบ้านหลังนี้ เธอก็จะต้องเป็นม่ายไปตลอดชีวิตทั้งที่มีสามี นลินเป็นคู่ หมั้นของเขา พวกเขาสองคนหมั้นกันมานานขนาดนั้น ยังหลบหนีไม่ยอมแต่งงานเลย ก็มีเพียงคนโง่แบบเธอนี้ แหละ ถึงยอมทำเรื่องโง่ๆแบบนี้”

โดยเฉพาะปาณีที่ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนูตกถัง ข้าวสารอีก

แม้ว่าน้าจะดีกับเธอมาก แต่ว่า ไม่ว่าจะมองมุม ไหน เธอก็เป็นคนที่เสียเปรียบอยู่ดี ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเตือนเธอ

เพราะถึงยังไงเขาก็ยังมีความรู้สึกดีๆกับปาณีอยู่ แม้ว่าจะเป็นตอนนี้ก็ตาม ลำดับความสำคัญของเธอก็ มากกว่าติรยา

ดวงตาของปาณี แต่เดิมที่จ้องมองแต่เงาของเขา หลังจากได้ยินเวทัสพูดแล้ว จึงเงยหน้าขึ้น มองไปยัง เวทัส

เวทัสพูดว่า “ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก เพราะถึงยัง ไงก็เป็นเพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกัน”

ปาณีหัวเราะแปบหนึ่ง “นายรู้ไหมว่าตอนนี้ฉัน กำลังคิดอะไรอยู่?”

“คิดอะไรอยู่? คิดว่าฉันทำไปเพื่อที่จะให้เธอกลับ มายืนอยู่ข้างฉันถึงพูดกับเธอแบบนี้หรอ เธอวางใจได้ ฉันไม่ได้สนใจเธอแล้ว”

ถึงแม้ว่าจะสนใจเขาก็ไม่อยากคบกับเธออีก

ครั้งที่แล้วเคยให้โอกาสเธอไปแล้ว แต่เธอไม่

รักษาไว้เอง

เขาไม่ใช่คนที่จะเกลี้ยกล่อมง่ายขนาดนั้น!

แต่ว่า ถ้าหากเธอร้องไห้มาขอร้องเขา เขาอาจจะ พิจารณาใหม่ก็ได้..

ก่อนหน้าที่จะรู้จักกับปาณี เวทัสเป็นคนที่ไม่เคย

เจออุปสรรคใดๆเลย

แม่ของเขาเป็นกรรมการบริหาร พ่อเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จไร้ที่เปรียบ สำหรับน้าชายและคุณ ตาคุณยายยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทั้งครอบครัวไม่มีใครเป็นคน ธรรมดาเลย

และเขา ก็ถูกตามใจตั้งแต่เกิด

ผลการเรียนก็ดีมาโดยตลอด และยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่เหมือนคนอื่นที่จะใช้เวลาส่วนใหญ่ในการอ่าน หนังสือ เกมก็เล่นต่อไป แต่ทุกครั้งที่สอบกลับได้คะแนน ดีทุกครั้ง

แต่ปาณี เป็นอุปสรรคอันแรกที่เขาพบเจอในชีวิต

เป็นครั้งแรกที่เขามีแฟน เป็นครั้งแรกที่เขาชอบ ใครคนหนึ่ง แต่คนๆนั้นกลับหลบหน้าเขาตลอดเวลา… แม้ว่าจะผ่านการพิสูจน์แล้วว่าเป็นการเข้าใจผิดก็ตาม