ตอนที่ 95

ปาณีหันเหน้ากลับไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความ สงสัย มองเขาแวบหนึ่ง พูดว่า “คุณตื่นแล้วหรอคะ? หนู นอนไม่หลับ แล้วก็หิวนิดหน่อย ก็เลยอยากตื่นมาทำ อาหารสักหน่อย”

ปาณีก็หลับไม่สนิทเหมือนกัน เธอฝันร้าย ฝันว่า แม่เธอมาหาเธอถึงบ้าน จากนั้นก็ลากเธอกลับบ้าน ฝันว่า คนในบ้านวิสิทธิ์เวชก็จะไล่เธอออกเพราะเรื่องของแม่ เธอเหมือนกัน

เธอรู้สึกหวาดระแวงมาก..

ตื่นมาแล้วพบว่าเวลายังเช้าอยู่ แต่สุดท้ายก็ลุก

ขึ้นมา

ทำอาหารเช้า คุณอาตื่นมาจะได้ทานได้เลย

ธามนิธิมองไปยังปาณี แสงแดดยามเช้าสาดส่อง เข้ามากระทบหน้าเธอ ทำให้มองไปแล้วตัวเธอสว่างไสว เป็นพิเศษ

เธอนำอาหารไปตั้งไว้บนโต๊ะ พูดกับธามนิธิว่า “คุณอา ทานข้าวเถอะค่ะ อ้อ ใช่แล้ว คุณยังไม่ได้ล้าง หน้าล้างตาเลย รอหนูแปบนะคะ..

จากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เปิด

น้ำใส่กาละมังแล้วยกออกมา เธอเอาผ้าขนหนูชุบน้ำและบิดให้หมาด ยื่นไปให้กับเขา

ธามนิธิจ้องมองปาณี ไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าที่เธอ ยื่นมา แต่กลับจับมือเธอไว้

ปาณีอึ้งไปสักพัก มองไปยังธามนิธิ ยิ้มพูดว่า “ให้ คุณเช็ดหน้า มาจับมือหนูทำไมคะ?”

“เรื่องพวกนี้มีคนอื่นทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?” เขา จับมือของเธอไว้

นิ้วมือของปาณีเรียวยาวมาก แต่ฝ่ามือหยาบ หน่อย เป็นร่องรอยจากการทำงานหนัก

“หนูตื่นเช้าไม่มีไรทำค่ะ” ปาณีพูดว่า “วันๆเอาแต่ นั่งกินนอนกิน โยนเรื่องทั้งหมดให้แม่บ้านทำก็ไม่ดีค่ะ”

ไม่ทำอะไรเลย แล้วให้ธามนิธิเลี้ยงเธอไปวันๆ ปาณีกลับรู้สึกไม่สบายใจมากกว่า

ทุกครั้งที่คิดถึงเธอไม่สามารถพึ่งพิงได้แม้แต่พ่อ แม่ของตัวเอง เธอก็ไม่กล้าพึ่งพาใครอีก

ธามนิธิมองปาณีแวบหนึ่ง พบว่าบนใบหน้าของ เธอ มีความสุขุมและความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เป็นส่วนหนึ่ง ของอายุเธอ แม้ว่าทุกวันนี้ครอบครัววิสิทธิ์เวชจะดูแล เธอเป็นอย่างดี ก็ไม่ได้ทำให้เธอหลงระเริง ยังคงยืน หยัดที่จะออกไปทำงาน

เธอ เป็นหญิงสาวที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลย!

หลังจากทานอาหารเช้าที่บ้านเสร็จ พวกเขาก็ไปยังบ้านวิสิทธิ์เวช

ปาณีเคยคิดถึงท่าทีที่คุณพ่อคุณแม่ของธามนิธิที่ จะมีต่อเธอ เกลียดชัง รังเกียจ เย็นชา

แต่ว่า ในขณะที่เธอกับธามนิธิก้าวเข้าไปในห้อง รับแขก ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

“คุณหนูปาณีมาแล้วหรอคะ?” น้าลำมุงยิ้มต้อนรับ รู้ว่าปาณีพวกเขาจะมาในวันนี้ น้าลำมุงเลยไม่ได้

ไปทำอาหารให้กับธามนิธิและปาณี พ่อแม่ของธามนิธินั่งอยู่บนโซฟาทั้งคู่ ทั้งสองคน

กำลังสนทนาอะไรกันอยู่ หลังจากได้ยินน้าลำมุงพูด ก็

เงยหน้าขึ้นมองไปยังปาณี “นั่งสิ!”

แววตาเป็นมิตรมาก ไม่มีความหมายที่โกรธหรือ โทษปาณีเลย

ปาณีที่กังวลมาตลอดทั้งคืนก็วางใจลง

หลังรับประทานอาหาร ปาณีออกไปเดินเล่นใน สวน อยากไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย แต่กลับ พบกับเวทัส

หลังจากที่เขาไปส่งติรยาในวันนั้น ปาณีก็ไม่เจอ

เขาอีกเลย

เขาตัดผมสั้นแล้ว แต่ก็ยังคงดูหล่อเหลาเหมือน เดิม ปาณีมองไปยังเขา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกว่า เมื่อ ก่อนตอนธามนิธิอายุเท่านี้ก็คงหน้าตาแบบนี้สินะ?

สะอาด ใส แล้วยังมีความเย็นชาหน่อยๆที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

เพราะถึงยังไงก็เป็นคนระดับเดือนของโรงเรียน

เห็นเวทัสเดินเข้ามา ปาณีจึงเงยหน้า แกล้งทำ เหมือนกำลังชมวิวอยู่ มองไม่เห็นเขาแต่อย่างใด เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ “แดดแรงขนาดนี้ เธอ

มาทำอะไรที่นี่?”

ปาณีมองเขาแวบหนึ่ง ไม่ง่ายเลยที่จะ ได้ยินเขาคุยกับตัวเองอย่างสงบนิ่งแบบนี้ ไม่เหมือนเมื่อ ก่อนที่ทำท่าทางอยากจะต่อยเธอ

ปาณีตอบว่า “ฉันชอบ”