ตอนที่ 92

ถ้าหากขาเธอหัก ไม่มีทางที่จะลุกขึ้นเดินได้อีก ตลอดชีวิต และยังต้องเผชิญกับการที่คู่หมั้นหนีไป ถูก คนอื่นหัวเราะเยาะพวกนี้

เธอจะทำอย่างไร?

เพียงแค่คิดเรื่องพวกนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะ เป็นบ้าได้

“อยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ” ธามนิธิมองไปยัง ท่าทางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ พูดออกไป ตรงๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ ทานข้าวกันดีกว่า!” ปาณีคีบอาหาร ให้เธอ “คุณลองทานไก่ผัดพริกอันนี้สิคะ ลองดูว่าอร่อย ไหม?”

ธามนิธิทานไปนิดหน่อย “อิ้ม”

“ดื่มซุปอีกหน่อยนะคะ” เธอหยิบถ้วยแล้วตักน้ำ ซุปให้เขา ดูแลเขาเป็นอย่างดี

มักรู้สึกว่า มีเพียงทำแบบนี้เท่านั้น ถึงจะเติมเต็ม ความรู้สึกผิดในใจได้เล็กน้อย แม้เธอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่อง

ใหญ่อะไรเลย

หลังรับประทานอาหาร ปาณีก็เก็บล้างถ้วยชาม ให้เรียบร้อย กลับไปบนห้องพร้อมกับธามนิธิ
ธามนิธิมองไปยังปาณี “ดึกแล้ว เธอไปอาบน้ำพัก ผ่อนเถอะ วันนี้คงเหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน”

แม้พวกเขาจะนอนห้องเดียวกันตอนอยู่ในบ้านวิ สิทธิ์เวช แต่ตอนอยู่ที่นี่ พวกเขาแยกห้องกันนอน และ ต่างคนก็ต่างมีห้องเป็นของตัวเอง

ทั้งสองคนเป็นคนที่โสดมานานหลายปี จู่ๆให้มา อยู่ห้องเดียวกัน อย่าพูดว่าปาณีไม่ชินเลย เพราะแม้แต่ ธามนิธิเองก็ไม่ชินเหมือนกัน

เพราะถึงอย่างไร เขาก็เป็นคนที่ต้องการพื้นที่ ส่วนตัวตลอด

ปาณีพูดว่า “คุณอาคะ หนูช่วยอาบน้ำถูตัวให้คุณ นะคะ!”

ธามนิธิมองไปยังปาณี คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า จู่ๆเขาเธอจะพูดความเห็นนี้ออกมา

ช่วยอาบน้ำถูตัวให้เขา?

เขายังคงจ้องมองปาณี “เธอมานี่”

ปาณีขยับเข้าใกล้อย่างเชื่อฟัง มือที่อบอุ่นของธา มนิธิวางอยู่บนหัวเธอ พูดประชดว่า “สมองเธอฝ่อแล้วรึ ไง?”

11 ” ปาณีพูดว่า “หนูแค่อยากช่วยคุณ ทำไมถึง กลายเป็นสมองฝ่อล่ะคะ?”

“เธอเป็นสาวเป็นนาง ฉันจะให้เธอช่วยอาบน้ำถู ตัวให้ฉัน?” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อาย แต่เขาก็อายนะ
ปกติเรื่องอาบน้ำแต่งตัว ส่วนใหญ่จะเป็นหน้าที่ ของไวยาตย์

ปาณีกลับตอบอย่างจริงจัง “หนูไม่ได้เป็นสาวเป็น นางสักหน่อย! หนูเป็นภรรยาของคุณต่างหาก คุณยัง มองหนูเป็นคนอื่นคนไกลหรอคะ?”

เขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าเธอเป็นภรรยา ของเขา อย่ามองเขาเป็นคนอื่นคนไกล?

แต่ว่าเขากลับไม่เคยให้ตัวเองช่วยทำเรื่องพวกนี้

เลย

เมื่อก่อนปาณีขี้อาย ก็ไม่กล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้

แต่เธอคิดๆแล้ว ในเมื่อตัวเองก็เป็นภรรยาของธา มนิธิแล้ว ก็ต้องทำตัวให้คุ้นชินกับตำแหน่งนี้ ต้องช่วย เขาทำอะไรบ้างสิ!

เรื่องอื่นๆ เธอทำได้ไม่ดี และยังทำไม่เป็น แต่ ว่า เธอสามารถดูแลเรื่องอาหารการกินและชีวิตการเป็น อยู่ของเขาได้

ธามนิธิจ้องมองปาณี ในสายตาของเธอสามารถดู ออกได้ว่าเธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว

ดูเหมือนว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ โจมตีเธอไม่

น้อยเลยทีเดียว!

แม้ว่าเขาได้พยายามจนสุดความสามารถที่จะ ปลอบใจเธอแล้ว เพราะว่าเป็นเรื่องของคุณแม่เธอ จึง

ทำให้เธอยังคงรู้สึกผิดอยู่
ธามนิธิไม่ได้รีบปฏิเสธ ขมวดคิ้วถามว่า “เธอ มั่นใจนะว่าจะช่วยฉัน? ฉันเป็นผู้ชายนะ…”

เขาอยากรู้เล็กน้อยว่า ทำไมจู่ๆเธอถึงมีความกล้า มากขนาดนี้?

“ไม่เป็นไรค่ะ” ปาณีพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “หนูไปเอา

เสื้อผ้าก่อนนะคะ”

เธอไปหยิบชุดนอนมาให้เขาอย่างรวดเร็ว

ธามนิธิมองไปยังเธอที่กำลังหาเสื้อผ้าของเขาใน ห้องแต่งตัว มองไปยังท่าทางที่ยุ่งวุ่นวายของเธอ มี ความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ไม่สามารถพูดออกได้

ปาณีหยิบชุดนอนของธามนิธิออกมาอย่างรวดเร็ว เธอยื่นเสื้อผ้าให้เขา จากนั้นก็เข็นเขาเข้าไปในห้องน้ำ

“คุณรอแปบหนึ่งนะคะ หนูไปเปิดน้ำลงอ่างก่อน”

ปาณีหยุดรถเข็นของธามนิธิไว้ฝั่งหนึ่งของห้อง จากนั้นก็ไปเปิดน้ำ

เป็นครั้งแรกที่เธอทำสิ่งนี้ มีความยุ่งวุ่นวายเล็ก น้อย เธอปรับอุณหภูมิของน้ำ และเตรียมผ้าขนหนูไว้ อย่างรวดเร็ว เธอเดินเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วปัดจมูกของตัว เองเพื่อซ่อนความตื่นเต้นของตัวเองไว้ “หนูช่วยถอด เสื้อผ้าให้ไหมคะ?”