ตอนที่ 90

อาพูดในสายว่า “วันนี้พ่อแม่ของเธอมาบ้านอา” ปาณีขมวดคิ้ว “เขาไม่ได้กลับบ้านหรอคะ?” ยังคิดว่าไวยาตย์ส่งพ่อแม่เธอกลับบ้านแล้วสักอีก

อาพูดว่า “เขาให้อาเกลี้ยกล่อมเธอหน่อย เธอก็ ไม่ได้เป็นเด็กๆแล้วนะ เชื่อฟังหน่อย ไม่ง่ายเลยที่พ่อแม่ เธอเลี้ยงดูเธอโตมาขนาดนี้”

ปาณีไม่คิดเลยว่า แม่จะไปหาอาที่ไม่ได้ติดต่อกัน มานานเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ “แม่พูดอะไรเกี่ยวกับหนูให้ อาฟังบ้างคะ?”

“ก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันก็กลัวว่าเธอจะคิดไม่ได้ ปาณี อาเป็นคนที่เคยผ่านมาแล้ว เธอก็รู้สภาพของ อาเขยของเธอดี ถ้าเธอเป็นเหมือนอา อีกหน่อยจะทำยัง ไงดี?” เมื่อก่อนฐานะทางบ้านของอาดีมาก อาเขยก็มี การงานที่มั่นคง รายเดือนแต่ละเดือนก็ไม่เลวเลยทีเดียว หลายๆครั้ง อายังเคยช่วยเหลือครอบครัวเธอด้วยซ้ำ

หลังจากนั้น อาเขยก็เกิดเรื่อง นอนอยู่บนเตียงมา สิบปีแล้ว สิบปีที่ผ่านมาก อาต้องเลี้ยงลูกทั้งสองคน และยังต้องออกไปทำงานอีก ข้างบนก็มีคนแก่อยู่ ใช้ ชีวิตอย่างยากลำบากมาก

ถูกญาติพี่น้องดูถูกมาไม่น้อย แม้กระทั่งฝนสิริ บางครั้งก็รู้สึกว่าภาระของบ้านอานั้นหนักมาก ไม่อยาก ไปมาหาสู่กับเธอเท่าไหร่
ในแต่ละวันของอานั้น ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก

จริงๆ

แต่ว่า ปาณีคิดไม่ถึงเลยว่า เพื่อที่จะหยุดยั้งให้ เธอคบกับธามนิธิแล้ว แม่ถึงขั้นวิ่งไปหาอาเพื่อเกลี้ย กล่อมเธอเลยหรอ?

ปาณีพูดว่า “หนูทราบค่ะว่าไม่ง่ายเลยที่อาจะผ่าน เรื่องพวกนี้มา ในใจหนรู้ดีค่ะ สำหรับแม่หนูแล้ว อาไม่ ต้องไปสนใจเขาหรอกค่ะ! หลายปีที่ผ่านมาเขาทำอะไร ไว้กับอาบ้างอาลืมแล้วหรอคะ?”

ท่าทีที่แม่มีต่ออานั้น ปาณีไม่เห็นด้วยมาโดยตล

อก

เสียดาย เธอยังเป็นนักเรียนอยู่ ไม่มีความ สามารถที่จะหาเงินได้ และไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออา

ได้เลย

แต่ที่นี้ ฝนสิริรู้ดีว่าอาเป็นคนใจอ่อน ถึงกล้าไป บ้านอา ก็มีเพียงอาเท่านั้นที่จะยอมสนใจแม่อยู่

อาเกลี้ยกล่อมเธอผ่านทางมือถือว่า “อาไม่ได้เป็น ห่วงแม่ของเธอ แต่เป็นห่วงเธอต่างหาก แม่เธอก็เป็น แบบนี้แหละ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังคงเป็นแม่ของเธอ

เธอไม่จำเป็นต้องจงใจหาเรื่องตัวเองเพียงเพราะโกรธ

แม่เธอ ใช่ไหมล่ะ?”

ปาณีเดินถือมือถือไปยืนอยู่ตรงหน้าต่าง พูด อย่างจริงจังว่า “อาคะ อย่าฟังแม่หนูพูดไร้สาระ คุณอา เขาเป็นคนที่ดีมาก เขาเก่งมากเลยค่ะ ดีกับหนูมากๆด้วยแม่หนูต่างหากที่ทำเกินไป พูดจาไม่น่าฟังขนาดนั้นต่อ หน้าคนอื่น ต่อจากนี้หนูไม่อยากสนใจเขาแล้ว อาไม่ต้อง เป็นห่วงหนูนะคะ หนูจะใช้ชีวิตอย่างดีเลยค่ะ”

ธามนิธิอยู่ข้าง ได้ยินปาณีชมเขาอย่างกับเป็น

วีรบุรุษ.

ในใจของเธอ เขาดีขนาดนั้นเลยหรอ?

ธามนิธิก่อนจะได้รับบาดเจ็บนั้น ใช้ชีวิตเป็นคนชั้น สูงมาโดยตลอด ถูกคนอื่นชมจนชินแล้ว ก็รู้สึกว่าเป็น เรื่องปกติ

แต่ว่า หลังจากที่เขาได้รับอุบัติเหตุ โลกทั้งใบก็ เปลี่ยนไป เขาที่ยิ่งใหญ่มาโดยตลอด ก็กลายเป็นคนที่ อ่อนไหวมาก

ได้ยินปาณีชมเขา ในใจก็มีความสุขเล็กน้อย ริม ฝีปากก็อมยิ้ม ถ้าไม่สังเกตดีๆจะดูไม่ออกเลย

ปาณียังคุยคุยโทรศัพท์อยู่กับอา ไม่ได้สั่งเกตเลย ว่าธามนิธิอยู่ตรงนั้น

เธอเดินเขาไปใกล้ผนังห้องที่เป็นกระจก

แสงแดดสาดส่องเข้ามาจากภายนอก ตกอยู่บนตัวของ

เธอ

อาพูดในสายว่า “เธอรู้ดีแก่ใจก็ดี”

“ถ้าอย่างนั้นหนูวางก่อนนะคะ” ปาณีเสียใจเล็ก น้อย สภาพของอาในตอนนี้ เธอกลับช่วยเหลืออะไร ไม่ได้เลย
เธอหันกลับมา พบว่าธามนิธิอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ออก มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้ตกใจเป็นอย่างมาก “คุณอา ทำไมคุณไม่พูดไม่จาเลยล่ะคะ? นั่งเงียบอย่างนั้น หนู ตกใจแทบแย่”

“เห็นเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่อยาก รบกวน” ธามนิธิมองไปยังเธอ ใบหน้าที่แสนจะดีใจที่ได้ รับดอกไม้ในเมื่อครู่นี้ หลังจากที่ได้รับสายแล้ว ก็กลาย เป็นใบหน้าที่รู้สึกหดหูมากขึ้น