ตอนที่ 72

ธามนิธิจ้องมองเด็กโง่อย่างปาณี พูดด้วยน้ำเสียง อ่อนหวานว่า “ใครบอกว่าเชื่อเขาล่ะ?”

“ก็ที่คุณเรียกเขามา ไม่ได้เป็นเพราะว่าจะให้เขา มาเป็นพยานเอาผิดหนูรีไง?”

ถ้าเกิดไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอฉีกหน้ากากติรยาได้ ทันเวลา ไม่แน่… คุณอาอาจจะเชื่อติรยาแล้วจริงๆได้!

ธามนิธิมองดูท่าทางที่ต่อว่าของเธอ อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั้นอบอุ่นมาก เหมือนแสงแดดในฤดูหนาวที่สาดส่องเข้าไปในเบื้องลึก ของหัวใจ “ฉันโง่ขนาดนั้นเลยรึไง?”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะคะ?” ปาณิมองด้วยความโกรธ เคือง

“ก็ไม่ใช่นะสิ ถ้าฉันไม่เรียกเขามา แล้วจะให้บท เรียนกับเขาได้ยังไง? หลังจากนี้ตอนอยู่ข้างนอก เขาก็ จะยังหาเรื่องเธอเหมือนเดิม”

“อ๋อ..หลังจากที่ฟังธามนิธิอธิบาย ปาณีก็ เข้าใจสักที “เพราะฉะนั้น ที่คุณเรียกเขามาก็ทำเพื่อ หนู?”

ธามนิธิยื่นนิ้วมือออกมาแตะจมูกเธอ “มองเกมไม่ ออกแล้วยังจะโมโหอีกนะ!” ทุกการกระทำของปาณีในวันนี้ก็หนีไม่พันสายตาของเขา

ธามนิธิรู้ดีแก่ใจ เขารู้ว่าปาณีเข้าใจเขาผิด

หลังจากรู้เหตุผลที่เรียกติรยามา ท่าทีของปาณี จึงอ่อนลง “ก็หนูกลัวไม่ใช่หรอ?”

“กลัวติรยา?”

“กลัวคุณอาที่ดีกับหนูขนาดนี้ เพราะเขาแล้วจะไม่ ยอมเชื่อหนูอีก” ปาณีสูดหายใจเข้าลึกๆ ในน้ำเสียงมี ความหดหูเล็กน้อย “หนูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป เหมือนกับรู้สึกว่าคุณอาเป็นของหนูเชื่อหนูได้เพียงคน เดียว ถ้าหากคุณเชื่อคนอื่น หนูจะ…เสียใจมาก”

ที่เธอร้องไห้ในวันนี้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าติรยาใส่ ร้ายเธอ แต่เป็นเพราะว่าธามนิธิต่างหาก จู่ๆเธอก็คิดว่า ถ้าหากธามนิธิก็เหมือนเวทัส ไม่

เชื่อในสิ่งที่เธอพูด ถ้าอย่างนั้น เธอจะทำยังไงดี?

ท่าทางอย่างนี้ของปาณี ทำให้ธามนิธิรู้สึกใจอ่อน เขายื่นมือออกไป ลูบหัวของเธอเบาๆ “เงยหน้าขึ้น ให้ ฉันจับหน่อย”

“ห้ะ?” นี่มันเปลี่ยนเรื่องเร็วไปนะ ปาณียังไม่ทัน ตั้งตัว ขณะที่เงยหน้าขึ้น ธามนิธิก็หอมแก้มเธอแล้ว

เขามองหน้าเธอ พูดว่า “อย่าคิดเรื่องไร้สาระพวก นั้น ฉันยังไม่ถึงขั้นที่จะไม่เชื่อภรรยาของตัวเองเพียง เพราะคำพูดของคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย”

ปาณีเป็นคนที่เขาเลือก ดังนั้น เขาจะรับผิดชอบในการตัดสินใจของตัวเอง และจะเชื่อเธอด้วย

ความเอาอกเอาใจของเขา ทำให้ใจของปาณีรู้สึก อบอุ่นขึ้นมา เธอมองหน้าธามนิธิ พร้อมกับพูดว่า “คุณอา ทำไมคุณถึงดีกับหนูขนาดนี้คะ?”

“อาจเป็นเพราะว่าเธอโง่มั้ง!”

จันวิภาออกมา เห็นว่าทั้งสองคนกำลังจู้จี้กันอยู่ จึงรีบถอยกลับเข้าไป

นานๆจะเห็นน้องชายตัวเองเอาใจคนอื่นอย่างนี้ เธอต้องพยายามเข้า แบบนี้พ่อแม่จะได้อุ้มหลานไวๆ

ในตอนกลางคืน ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น บนตักมี ผ้าห่มคลุมอยู่ ปาณีเป็นคนนำผ้ามาคลุมให้เขาเอง

แม้จะเป็นฤดูร้อน แต่ในห้องแอร์ เธอกลัวว่าขา ของเขาจะเย็น

ปาณีอยู่ในครัว จันวิภาส่งยาให้กับเธอ “เอานี่ไป แล้วให้ธามนิธิดื่มซะ”

“พี่แน่ใจนะคะ?” กลิ่นของยาจีน แค่ปาณีดมก็รู้สึก ไม่ไหวแล้ว

“ขมเป็นยาไง! เขาเป็นลูกผู้ชายจะกลัวขมได้ยัง ไงกัน? นี่เป็นยาที่ฉันได้รับจากแพทย์แผนจีนที่ฝีมือการ แพทย์ดีเลิศเลยนะ ได้ยินมาว่าผลลัพธ์ดีมาก…” จัน วิภาพูดด้วยท่าทางจริงจังมาก “รีบไปสิ จำไว้ว่าต้องเกลี้ยกล่อมเขาให้ดื่มทั้งหมดนะ!”

“หนู….ลองดูละกัน!” สิ่งที่ตอบตกลงแล้ว ก็จะ มาเสียใจภายหลังไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็เป็นผลดี ต่อคุณอา!

พอคิดเช่นนี้ ปาณีก็ยกถาดที่มียาขึ้นไปบนห้อง