ตอนที่ 54

ปาณีมองไปยังเวทัสที่กำลังนั่งกินบะหมีอยู่อีกฝั่ง หนึ่ง ขณะที่เขากำลังทานบะหมีนั้นเงียบมาก ไม่ส่งเสียง ใดๆ ถ้าไม่สังเกตก็จะเหมือนไม่มีคนอยู่

เมื่อวานเขาไม่อยู่ เพิ่งจะมาวันนี้ล่ะสิ?

บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล ปาณี ก็ไม่ได้ชวนคุยใดๆ

รู้สิ่งถึงเธอกำลังมองตัวเองอยู่ เวทัสจึงเงยหน้า ขึ้นจองหน้าเธออย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน “เธอมองฉัน ทำไม?”

น้ำเสียงของเขาไม่เป็นมิตรอย่างมาก ลำมุงกลัว ว่าทั้งสองคนจะผิดใจกันอีก จึงรีบปลอบใจว่า “คุณชาย เวทัส ต้องมีมารยาทนะคะ คุณหนูปาณีเธอเป็นน้าสะใภ้ ถ้าเกิดคุณตาคุณยายและน้าชายรู้เรื่องเข้า จะโดนด่าอีก นะคะ”

“น้าสะใภ้?” เวทัสหัวเราะ “น้าลองถามเธอดู ถ้า ผมเรียก เธอกล้าขานรับรึเปล่า?”

อยู่ต่อหน้าลำมุง เวทัสไม่ได้กังวลอะไรมากมาย ลำมุงมองไปยังปาณี เห้อ ทั้งสองคนก็อายุยัง น้อย ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ

มองดูท่าทางที่กำลังโกรธของเวทัส ปาณีรู้สึก ตลกเล็กน้อย ถึงแม้ตัวเองจะคบกับธามนิธิ ก็ไม่ได้ไปขัดขวางเรื่องอะไรของเขามั้ง?

เขากลับทำตัวเหมือนผู้ถูกกระทำ

ปาณีมองไปยังเขา พูดว่า “นายลองเรียกดูสิ ทำไมฉันถึงไม่กล้าขานรับล่ะ?”

และแน่นอน เธอรู้ดีว่าเวทัสจะไม่มีทางเรียกเธอ แบบนั้น

แค่ในตอนนี้ เพียงแค่เขานึกถึงตัวเองต้องเรียก เธอว่าน้าสะใภ้ ประเมินได้เลยว่าคงโมโหจนจะกระอัก

เลือด!

และเป็นไปตามคาด เวทัสได้รับคำท้าทายจาก

เธอ

เขาเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าปาณี แววตาเย็นชามาก แทบอยากจะจับเธอถลกหนังกลืนกินเลยทีเดียว

ลำมุงยืนมองอยู่ข้างๆอย่างอกสั่นขวัญแขวน

ปาณีไม่ได้สนใจเขา นั่งทานบะหมี่ของตัวเองต่อ จู่ๆเวทัสก็วางตะเกียบลงและยืนขึ้น เดินไปยืนอยู่ด้าน หน้าปาณี

“เวทัส!” มองท่าทางของเขาที่กำลังจะต่อยคน ลำมุงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ถ้าหากเขาต่อยปาณีจริงๆจะทำยังไงเน่ย?

ธามนิธิกลับมาแล้วจะโกรธขนาดไหน?

“นายรบกวนการทานอาหารของฉันแล้ว” เห็นเขายืนบังอยู่ด้านหน้าเหมือนกำแพง ปาณีจึงเตือนด้วยความ หวังดี

มองไปแล้วปาณีสงบนิ่งมาก และไม่ได้เกรงกลัว เวทัสใดๆ เธอรู้จักเวทัสดี แม้เขาจะดูโกรธมากแค่ไหน แต่

เขาไม่มีทางลงมือเด็ดขาด

เวทัสจ้องหน้าเธอ “เธอรู้ไหมว่าหลายวันที่ผ่านมา ฉันคิดยังไง? เธอรู้ไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง?” ปาณีมองไปยังลำมุงที่ยืนอยู่ข้างๆที่พร้อมจะเข้า

มาห้ามศึกตลอดเวลา แล้วพูดว่า “คุณน้าออกไปก่อนได้

ไหมคะ หนูมีเรื่องจะคุยกับเขาหน่อย”

บางคำพูด ไม่สะดวกที่จะให้ลำมุงได้ยิน

แม่บ้านเห็นสถานการณ์ตรงหน้าน่ากลัวเล็กน้อย “แต่ว่า น้ากลัวว่า…”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วางใจได้! หนูเป็นถึงน้าสะใภ้ ของเขาเชียวนะ น้าคิดว่าเวทัสเป็นคนที่จะต่อยตีผู้ อาวุโสกว่าหรอคะ?” เขาเป็นเด็กดีมากเวลาอยู่ที่บ้าน เวลาธามนิธิพูด เขาไม่กล้าแม้แต่จะตดด้วยซ้ำ

ลำมุงมองไปยังเวทัส ก็จริงที่ว่าเขาไม่กล้าต่อยดี ผู้อาวุโสกว่า แต่ว่า เขาก็ไม่ได้มองปาณีเป็นผู้อาวุโสกว่า นิ!

แม้จะเป็นแบบนี้ แต่เพราะคำขอของปาณี ลำมุง จึงเดินออกไป
หลังจากเธอเดินออกไป ปาณีก็มองไปยังเวทัส แววตาของเขาที่จ้องมองตัวเองอยู่นั้น ใส่เปลวไฟที่ สามารถกลืนกินคนเพราะความโมโหไว้

ปาณีพูดอย่างใจเย็นว่า “นายนั่งลงสิ”

“ทำไมล่ะ เธอก็กลัวว่าพวกเขาจะรู้เรื่องของเรา สองคนใช่ไหม?”

เขาคิดว่าเธอจะไม่กลัวสักอีก!

เธอก็ถือโอกาสที่คนในบ้านไม่รู้เรื่อง จึงทำตัว แบบนี้ต่อหน้าเขาได้

“นั่งลง!” ปาณีพูดด้วยความเย็นชา น้ำเสียง เหมือนกำลังออกคำสั่ง

เวทัส “.”

ผ่านไปสองวินาที เขาเดินไปนั่งที่ของตัวเองตาม เดินอย่างว่านอนสอนง่าย

ปาณีพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้นาย โกรธขนาดนี้ สู้ตอนนี้เรามาเปิดใจคุยกันจะดีกว่า”