ตอนที่ 363

ปาณีรู้สึกขอบคุณสติปัญญาของตัวเอง ไม่อย่างนั้น เห็นวัน นี้คงได้ขายหน้าเป็นแน่

“ปาณี นี่จ้ะ แม่ต้มข้าวต้มให้หนูด้วย ลองชิมดูสิ” ฐิติพรยก ข้าวต้มมาให้เธอเองกับมือ

ปาณีมองไปที่ฐิติพร รู้สึกเหมือนกำลังมองไปที่แม่ของเธอ เองที่ดูแลเธอตอนยังเล็ก

ตอนนั้นเธอยังไม่ได้ทะเลาะกับฝนสิริ และฝนสิริก็ยังไม่ได้ ห้ามเธอเรียนหนังสือ สำหรับเธอแม่คือคนที่ดีที่สุดในโลก

บางครั้งตอนทานข้าวที่บ้าน เธอกับนกันต์ยังแย่งกัน ข้าวให้แม่ทาน

ทว่า ตั้งแต่ก่อนเริ่มเรียน พอรู้ว่าแม่ไม่อยากให้เธอเรียน หนังสือ แต่อยากให้เธอแต่งออกไป ในใจของปาณีก็มีแต่ ความผิดหวัง

“ขอบคุณค่ะแม่” เธอมองฐิติพรอย่างตื้นตันใจ รู้สึกอบอุ่น ใจยิ่งนัก

ฐิติพรตอบยิ้มๆ ลองชิมดูสิ อร่อยหรือเปล่า?”

อาหารอย่างอื่นเธอทานไม่ลง จึงได้แต่ต้มข้าวต้มให้ทาน
ปาทานไปหนึ่งคำ ก็พยักหน้ารับ “อร่อยค่ะ

ปกติเธอไม่ชอบทานข้าวต้ม แต่ตอนนี้ป่วยอยู่ กลับรู้สึกว่า

ข้าวต้มอร่อยเป็นพิเศษ ฐิติพรพูดว่า “หนูชอบก็ดีแล้ว ข้างล่างยังมีอีกนะ ต้องทาน บ้างจะได้ดีขึ้น รอไว้หายดีแล้ว แม่จะทำของอร่อยๆ ให้หนู ทานอีก”

ปาณีรู้สึกซาบซึ้งใจ “เอ่อ หนูทำให้แม่ต้องเป็นห่วง เธอคิดว่าเธอได้เจอแม่สามีที่ดีที่สุดในโลกแล้ว

“แม่หวังว่าหนูจะรีบหายไวๆ จะได้มีหลานมาให้บ้านเรา ครอบครัวเราจะได้สมบูรณ์ซักที”สายตาของฐิติพร แสดง ความคาดหวังอย่างยิ่ง

หลังจากรู้ว่าธามนิธิสามารถมีลูกได้ ชีวิตของเธอก็เปี่ยม ไปด้วยความหวัง

พูดถึงเรื่องการมีลูก ทำให้ปาณีรู้สึกกระดากใจนัก จึง เหลือบมองไปที่ธามนิธิ

ธามนิธิจึงเอ่ยขึ้นว่า “แม่ พูดแบบนี้จะทำให้ปาณีรู้สึก กดดันหนัก แม่อย่าเพิ่งรีบร้อนเลยนะครับ”

แน่นอนว่าเขาบอกแม่ไม่ได้ว่า พวกเขาคิดจะป้องกันการ ตั้งครรภ์
เรื่องนี้ รู้กันแค่เขากับปาณีก็พอแล้ว

ในบ้านนี้ สามนิธิไม่เคยให้ปาณีต้องแบกรับภาระอะไร เรื่องทุกอย่าง เขายอมแบกไว้แต่เพียงผู้เดียว ปาณีมองไปที่ธามนิธิ ก็รู้ได้ว่าคุณอากำลังช่วยเธอ ในใจ

จึงรู้สึกตื้นตันยิ่ง

ฐิติพรตอบยิ้มๆว่า “แม่รู้แล้วๆ แม่ใจร้อนเอง

ไม่นานนัก คนใช้ก็เข้ามา “คุณนายคะ คุณท่านชัยพรกลับ มาแล้ว เรียกหาคุณค่ะ”

พอฐิติพรได้ยินก็พูดว่า “ถ้างั้น แม่ไปหาพ่อก่อนนะ ธามนิธิ อยู่คอยเป็นเพื่อนปาณีล่ะ”

ปาณียกข้าวต้มขึ้นมา ค่อยๆ ดลงคอ

ธามนิธินั่งถือแท็บเล็ตอยู่ข้างๆ มองไปที่เธอ แค่ข้าวต้ม จืดชืดหนึ่งชาม เธอทานราวกับอร่อยเสียเหลือเกิน

ปาณีดูเวลาเห็นว่า 6 โมงกว่าแล้ว นอกบ้านเริ่มมืดค่อยๆ มืดลง จึงพูดกับธามนิธิว่า “คุณอา วันนี้ยังไม่ทันเลิกงานก็ กลับบ้านแล้วหรือคะ?”

เขากลับมาได้สักพักแล้ว ในเวลาปกติ ตอนนี้ถึงจะเพิ่ง กลับถึงบ้าน

นิ้วสองนิ้วที่เห็นข้อต่อชัดเจนของธามนิธิกดลงไปที่แท็บเล็ต “เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ใครจะไปทนทำงานต่อได้ ไหว?

แค่ได้ยินเสียงของเธอ เขาก็คิดแต่อยากรีบกลับมาอยู่ข้าง

กายเธอ

ธามนิธิพบว่า ตัวเขาเองไม่สามารถทนได้สองเรื่อง หนึ่ง คือความออดอ้อนของปาณี สองคือน้ำตาของปาณี

เพียงแค่เธอขอให้เขาช่วยเหลือ ไม่ว่าไกลแค่ไหน เขานึก อยากให้ตัวเองกลับมาอยู่ข้างๆเธอได้ในทันที

ตอนนี้ เธอหมดเรื่องแล้ว เขาจึงได้มีเวลาคิด ถือแท็บเล็ต จัดการงานที่ยังไม่เสร็จสิ้น ให้แล้วเสร็จ

ปาณีพูดกับธามนิธิว่า “คุณหิวหรือเปล่าคะ ลงไปหาอะไร ทานก่อนไหม?”