ตอนที่ 345

แต่ว่า พอคิดๆดูแล้ว ปาณีก็ไม่ได้ผิดอะไร เพียงแต่ คุณธามนิธิเซนซิทีฟมากไปก็เท่านั้นเอง

ไวยาตย์พูดว่า “ไม่มีอะไรครับ ผู้ชายก็เหมือนกับผู้ หญิง ในทุกเดือนก็จะมีวันที่ไม่สบายบ้าง ผ่านช่วงนี้ไปก็ ดีแล้วครับ”

พอปาณีเห็นข้อความจากไวยาตย์ ใบหน้าก็เต็มไป ด้วยความตกใจ อะไรนะ ผู้ชายมีวันนั้นของเดือนด้วย หรอ?

ตอนธามนิธิออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ เห็นปาณีกำลัง จ้องมองเขาอยู่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือ สีหน้าเต็มไปด้วย ความซับซ้อน

สายตาแบบนี้ทำให้รู้สึกน่าสงสัย เขามองไปยังเธอ “มีอะไรหรอ?”

ปาณีหลบสายตา “…………………..ไม่มีอะไรค่ะ”

เธอก็แค่อยากจะดูว่าช่วงนั้นของเดือนของผู้ชายจะ เป็นยังไง

ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง หยิบหนังสือแล้วขึ้นไปพัก ผ่อนบนเตียง

ปาณีนั่งอยู่หน้าจอคอม ยุ่งไปนานมาก ปกติมีธามนิธิ คอยเรียกเธอ เธอก็จะหลับไวหน่อย แต่วันนี้เธอทำจนถึง 5 ทุ่มแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าจะนอนเลย ธามนิธิอ่านหนังสือไปจะครึ่งเล่มแล้ว มองไปยังเธอที่ กำลังนั่งเล่นคอมอยู่ตรงนั้นแล้วขมวดคิ้ว

เขารู้ว่าในสายตาของปาณี งานสำคัญมากกว่าเขา ดังนั้นในวันนี้จึงไม่ได้รบกวนเธอ แต่ว่า ……..พอตัวเองไม่ เรียกเธอ เหมือนจะทำให้เธอเล่นอย่างสบายใจมากขึ้น สินะ?

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ธามนิธิเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองจะ ถูกเธอลืมจนหลุดโลกไปเลยไหม

เขาอดทนไว้สักพัก สุดท้ายก็เปิดปากเรียกเพราะว่า ทนไม่ได้แล้ว “ยังไม่นอนอีก?”

เหมือนเด็กจริงๆเลย ไม่มีความรู้สึกตัวเลยแม้แต่ น้อย!

“จะนอนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ

“เดี๋ยวนี้คือกี่โมง? ”

พอได้ยินเสียงที่เข้มขรึมของเขา ปาณีก็รีบปิดคอม แล้วไต่ขึ้นเตียงอย่างว่าง่าย

เธอจัดหมอนให้เข้าที่ มองไปยังธามนิธิที่ยังไม่เข้า นอน พูดว่า “คุณไม่ค่อยสบาย ทำไมไม่นอนเช้าๆหน่อยล่ะ คะ?”

“ฉันไม่ค่อยสบาย? ” ธามนิธิมองเธออย่างไม่เข้าใจ เขาไม่สบายตั้งแต่ตอนไหน?

“ไวยาตย์บอกว่าผู้ชายกับผู้หญิงเหมือนกันค่ะ ก็ต้อง มีวันนั้นของเดือน ตอนที่หนูไม่สบาย นอนพักสักพักก็ดีขึ้น แล้วค่ะ”

ธามนิธิได้ยินสิ่งที่เธออธิบาย ก็ขมวดคิ้วจนคิ้วทั้งสอง ข้างติดกัน ไวยาตย์ นายตายแน่!

ปาณียื่นมือไปห่มผ้าห่มให้ธามนิธิ “นอนได้แล้วค่ะ! ธามนิธิกุมมือของเธอไว้ น้ำเสียงเย็นชาเหมือนปลาย ฤดูฝน “ร่างกายของฉันสบายดี”

อ้อ?” ปาณีมองไปยังธามนิธิ “ดังนั้น คุณไม่พอใจ เรื่องอะไรคะ?”

“.……….. ธามนิธิขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็พบว่าปาณี กำลังหลอกล่อเขาอยู่?

ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง ท่าทีเย็นชามาก “ไม่ สบายใจ”

“หนูทำคุณโกรธจริงๆด้วย” ปาณีคิดมาตลอดทั้งคืน

จริงๆ

ทำงานไปด้วย แล้วก็คิดเรื่องนี้ไปด้วย ภายหลังตอน พิมพ์ข้อความลงไปยังเขียนผิดเป็น ทำไมคุณอาถึงโกรธ นะ?

ธามนิธิมองปาณีแวบหนึ่ง “ไม่มีอะไร นอนกันเถอะ!”

แต่ปาณีรู้แล้วว่าเขาไม่สบายใจ จะปล่อยเขาไปง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง บอกหนูหน่อยสิคะ! ถ้าคุณไม่พูด หนูจะรู้ ได้ยังไงคะว่าคุณโกรธอะไร แล้วจะง้อคุณยังไงล่ะคะ?” “เธอไม่ต้องง้อฉัน” ธามนิธิพูดเสียงเรียบนิ่ง “แล้วฉัน ก็ไม่ได้โกรธด้วย”

การแต่งงานกับเธอเป็นการตัดสินชั่ววูบของเขา และ เขาก็แค่ใช้ความยากจนของเธอ ณ ตอนนั้น เป็นข้อตกลง ในการเปลี่ยนเธอให้เป็นภรรยาของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่พวกเขารู้จักกันจนถึงตอนนี้ สิ่งที่ ปาณีทำมากไปกว่าสิ่งที่เธอได้รับจากเขาแล้ว

ในความเป็นจริงเขาไม่ควรจะไปเรียกร้องอะไร มากกว่านี้

ปาณีพูดว่า “คุณโกรธๆๆ! ทั้งๆที่คุณโกรธอ…… คุณ อาขี้เหนียวมาก! โกรธแต่ก็ไม่ยอมบอก