ตอนที่ 342

เธอถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “คุณอา พวกคุณมาอยู่ที่ นี่ได้ยังไงคะ?”

“ทางผ่านแล้วเจอเธอพอดี เธอมาทำอะไรที่นี่?”

แม้ธามนิธิจะเป็นเจ้าของของบริษัทนี้ แต่ที่ตั้งของ สำนักงานนั้นห่างกับบริษัทของธามนิธิระยะทางหนึ่ง เนื้อ งานการทำงานปกติก็จะเป็นฝ่ายประสานงานของบริษัทนี้ ติดต่อกับปาณีเอง ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับธามนิธิมากเท่า ไหร่

แต่ว่า เรื่องที่ปาณีจะมาคุยงานที่นี่ในวันนี้ ก็เป็นเรื่องที่ เขาบังเอิญได้ยินธีระพูดขึ้น

ขณะที่เขาเลิกงาน เขาจึงตั้งใจให้คนขับรถแวะมาแถวนี้ ปาณีพูดว่า “มาคุยงานค่ะ บริษัทที่ฉันเซ็นสัญญาด้วยอยู่ แถวนี้”

ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง “อย่างนี้เองหรอ?”

ปาณีนั่งอยู่ข้างๆเขา ดีใจมาก “พวกคุณมาทันเวลาพอดี เลย! พอดีฉันประหยัดค่ารถด้วย”

นั่งรถไฟฟ้าในเวลานี้เบียดกันอย่างกับอะไร เรียกรถกลับ บ้านก็คงไม่ถูกแน่ๆ คงเพียงพอสำหรับให้เขาสองคนไปกินข้าว มื้อหนึ่งแล้ว

ไวยาตย์มองปากอย่างประหลาดใจ “ตอนนี้คุณก็ทำงาน แล้วไม่ใช่หรอครับ?”

แม้ว่าเธอจะเป็นนักศึกษา ตอนในตอนนี้ ดูจากยอดคน ติดตามใน Weibo ของเธอแล้ว เดือนหนึ่งได้เงินหลายพัน หยวนยังถือว่าน้อยอยู่เลย โดยเฉพาะมีธีระค่อยช่วยดำเนิน งานให้เธออีก รายได้ต่อเดือนสูงถึงหลักหมื่นเลยทีเดียว แน่นอนว่าในอนาคตจะเยอะกว่านี้

ดังนั้นจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงประหยัดขนาดนี้

คำพูดของไวยาตย์ ทำให้ปาณีอึ้งไปสักพัก โดยเฉพาะ ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร แม้จะหาเงินได้ แต่รู้สึก เหมือนเงินพวกนั้นไม่ใช่เงินของตัวเองเลย เหมือนแค่เหรียญที่ ได้ในเกม ไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นความเป็นจริงสักเท่าไหร่

ผ่านไปสักพักเธอถึงจะตอบว่า “หนูต้องหาเงินคืนคุณอา อีก! ยิ่งไปกว่านั้น ค่าเทอมปีการศึกษาหน้าหนูอยากจ่ายเอง”

ธามนิธิอึ้งไปสักพัก

ไวยาตย์ก็รู้สึกไม้เข้าใจ “เพราะอะไรครับ? ตอนนี้คุณก็ แต่งงานก็คุณธามนิธิแล้ว………

เธอสามารถเพิ่งพาธามนิธิได้

แต่ว่า เรื่องการเงินนั้น ปาณีกับธามนิธิยังคงแบ่งแยกกัน

อย่างชัดเจน ปาณีพูดว่า “หนูมีมือมีเท้า หาเลี้ยงตัวเองได้ค่ะ ไม่อยาก

รบกวนคุณอา”

“ฉันไม่กลัวเธอรบกวน” ธามนิธิมองไปยังปาณี คำพูด เหล่านี้ของเธอทำให้เขารู้สึกห่างเหินมาก

ทั้งๆที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนั้นแล้ว แต่ว่า เหมือนเธอจะยังไม่คุ้นชินสำหรับตำแหน่งภรรยาของเขานี้

อาจจะเป็นเพราะเพราะว่าในสายตาของเธอนั้น เรื่อง แต่งงานของพวกเขา ก็เป็นแค่ข้อตกลงที่สามารถยุติได้ เท่านั้น?

ไม่แน่เธออาจจะไปจากเขาในเวลาไหนก็ได้

ความคิดนี้ทำให้อารมณ์ของธามนิธิหงุดหงิดขึ้นมา เขาก็

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

ตอนนั้นที่แต่งงานกับเธอ ก็แค่อยากทำให้เธอลำบากใจ เท่านั้น

ที่ดีกับเธอ ก็เพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขา

รู้สึกว่าเธอน่ารัก นั่นเป็นเพราะว่าเธอนิสัยดีกว่านลินมาก แต่ทำไมในตอนนี้ แค่คิดว่าเธออาจจะไปจากเขา ก็ทำให้เขา รู้สึกไม่สบายใจขนาดนี้ล่ะ

ความไม่พอใจของธามนิธินี้ แม้กระทั่งไวยาตย์ก็สัมผัสได้

ไวยาตย์มองธามนิธิแวบหนึ่ง พูดกับปาณีว่า “ความเป็น จริงแล้ว ผู้หญิงพึ่งพาผู้ชายนิดหนึ่งก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดีนะครับ”

ปาณีพูดว่า “หนูเลี้ยงตัวเองได้ค่ะ หนูไม่อยากเพิ่งพาใคร”

เธอพูดคำนี้ออกมาจนได้ แต่ปาณีไม่ได้คิดอะไรมากเลย ตั้งแต่เล็กจนโต ก็ไม่เคยเห็นผู้ชายที่เชื่อถือได้มากเท่า

ไหร่

ดังนั้นเลยกล่อมเกลาให้เธอมีความคิดที่ว่า : บนโลกใบนี้ มีเพียงแค่เชื่อตัวเองเท่านั้น ถึงจะเป็นความคิดที่น่าเชื่อถือมาก ที่สุด

แขนของธามนิธิพิงกระจกรถ มองไปยังเสาไฟข้างทางที่ ถอนกลับเรื่อยๆ ไม่ได้พูดอะไร

ตอนรับประทานอาหารเย็น นอกจากนพรุจแล้วก็อยู่กัน พร้อมหน้าพร้อมตาทุกคน