ตอนที่326

ปาณีผงกศีรษะ “อืม”

“งั้นเธอได้ยินอะไรบ้างหรือไม่” จันวิภาถามอย่างใส่ใจ ปาณีด้านหนึ่งกินข้าวไป อีกด้านหนึ่งก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อคืนก่อนหน้าให้จันวิภาฟัง

เมื่อเธอได้ยินเรื่องที่นลิคคิดว่าธามนิธิต้องการจะคืนดีกับ เธอขึ้น จันวิภาหัวเราะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “นี่เธอคิดจริงๆหรือ ว่าธามนิธิต้องการจับเธอไว้? นี่ไม่ใช่ว่าสมองเธอมีปัญหาหรอก นะ! เมื่อก่อนเวลาเธอมาที่บ้านฉันทีไรต้องรีบแจ้นตามไล่จับ ธามนิธิทุกที ธามนิธิแม้แต่หางตายังขี้เกียจจะมองเธอ ตอนนี้ จะมาไล่จับผู้หญิงอย่างเธอนี่นะ”

ที่ผ่านมาเธอเป็นกังวลว่านลินกลับมาในครั้งนี้ก็เพราะ อยากจะคืนดีกับธามนิธิ

จันวิภายังเป็นกังวลแทนปาณีอยู่นานสองนาน ตอนที่ปาณีแต่งงานกับธามนิธิ เธอต้องรับคำรับเรื่องทน ทุกข์อยู่ไม่น้อย

ทั้งคู่เพิ่งจะแต่งงาน หากนลินเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ ของทั้งคู่ลงจริงๆ เธอจะไม่ปล่อยนลินไปอย่างแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนั้นกลับพูดคำพูดเหล่านั้นออก มาได้

จันวิภาโมโหจนท้องไส้ปั่นป่วน แม้แต่อารมณ์ที่จะทำขนม เค้กยังไม่มี เธอเดินตรงไปยังห้องรับแขก ก่อนจะกดโทรศัพท์ ยามจันวิภาเพิ่งเดินออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือของ ปาณีก็ดังขึ้น

เธอกดรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ”

“ตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงอันอบอุ่นถูกส่งผ่านออกมาตาม

สาย

แม้จะเป็นแค่โทรศัพท์ แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเขาอยู่ข้าง กายอย่างไรอย่างนั้น อดทำให้เธอนึกไปถึงเมื่อคืนไม่ได้

เธอหน้าแดงก่อนผงกศีรษะ “ค่ะ”

“เดินไหวไหม” ธามนิธิในตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง กระจกบานใหญ่ ฟังน้ำเสียงของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความ

รู้สึกลึกซึ้ง

ปาณีเมื่อได้ยินคำถามของเขา ก็อดกลั้นริมฝีปากไม่ได้

“…ไหว”

ธามนิธิพูด “ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีคาบเรียน อยากมา บริษัทไหม ฉันจะให้คนขับรถไปรับ”

“ไปบริษัทคุณทำไมกันคะ”

“คิดถึงเธอแล้ว” เขาบอกอย่างตรงไปตรงมา ไม่เหมือน เขาในปกติแสนจะมีมาดและกลัวเสียฟอร์ม

“พี่อยู่ที่นี่ ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ!” หากพวกเขาทั้งคู่ต่าง ไม่อยู่ ทิ้งให้พี่สาวอยู่คนเดียว ออกจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ธามนิธิพูด “ในใจเธอ ฉันกับพี่สาว ใครสำคัญกว่ากัน?”

“แน่นอนว่า…” ยังไม่ได้เอ่ยชื่อเขาออกมา ปาณีรีบ เปลี่ยนคำ “แน่นอนว่าต้องเป็นพี่สาว”

“อืม” น้ำเสียงของธามนิธิฟังดูผิดหวัง “ใจของฉันเจ็บ ปวด ที่แท้ในสายตาเธอ ฉันสำคัญสู้พี่สาวเธอไม่ได้” เขาเริ่มเกเร กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมจริงจัง

ปาณีอตหัวเราะไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกพี่สาวหลัง กินข้าวเสร็จ แล้วไปหาคุณที่บริษัทดีไหม”

“อืม” ธามนิธิตอบ “ผมจะรอคุณ”

วันนี้เขาค่อนข้างยุ่ง ตอนแรกยังคิดจะไปเจอเธอตอนพัก เที่ยง แต่กลับหาเวลาปลีกตัวไม่ได้

แต่เขากลับคิดถึงเธอมากจริงๆ

ขนาดเวลาทำงาน สมองเขามักปรากฏภาพเธออยู่เสมอ ถ้าไม่ให้เธอมาหา เขาคงไม่มีสมาธิจะทำอะไร

จันวิภาที่ถูกนลินทำให้โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ก็กำลังเตรียม ตัวกลับพอดี ปาณีเมื่อเก็บของเรียบร้อยก็นั่งรถไปยังบริษัท ของธามนิธิ

ผู้ช่วยตรงแผนกต้อนรับถูกเปลี่ยนไปหนึ่ง เธอเดินขึ้น ลิฟต์ไปชั้นบน

ในเวลานี้มีคนอยู่จำนวนไม่มากนักที่ออฟฟิศของประธาน นอกเหนือจากไวยาตย์แล้ว มีเพียงอีกสองคนซึ่งเป็นผู้หญิงทั้ง คู่ ดูมีอายุมากกว่าไวยาตย์อยู่ไม่น้อย และแต่งงานแล้ว

ไวยาตย์ที่กำลังคุยโทรศัพท์ เมื่อเห็นปาณี ก็รีบวางสาย ก่อนเดินเข้ามา “คุณนาย”

“ฉันมาหาคุณอา”

ไวยาตย์ช่วยเปิดประตูให้เธอเข้าไป เลขาผู้หญิงทั้งคู่ต่างกำลังยุ่ง แต่ยามเห็นปาณี ก็อดไม่

ได้ที่จะมองขึ้นมา ไวยาตย์เดินกลับไป ได้ยินเสียงคำถามของพวกเธอ “คุณไว ยาตย์ ท่านนั้นคือน้องสาวท่านประธานหรอคะ”

“เธอเป็นภรรยาของท่าน”

“ไม่จริงน่า! อายุน้องขนาดนี้เลยหรือ” ต่างก็รู้สึกว่านี่ ออกยากที่จะเชื่อเถือไปหน่อยแล้ว