ตอนที่ 321

ในตอนนี้ ปัญหานี้ของปาณี กลับช่วยให้เขาหาข้ออ้างขึ้นมา ได้ หากเขาท้าทายทำให้ใครไม่พอใจขึ้นมา ก็ไม่ต้องทำตัวเป็นคนมี ศีลธรรมอีกต่อไป

เลขาได้ยินคำพูดของไวยาตย์ ก็เตรียมพร้อมตอบโต้กลับ แต่เมื่อมองเห็นธามนิธิที่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่รู้ว่าทำไมกลับเป็นบื้อ ไป

เห็นอยู่ว่าธามนิธิไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่ตัวเขากลับมีบาง อย่างที่มักทำให้คนอื่นเกรงกลัว

บ้านมีสุวรรณ์ในตอนนี้ถูกธามนิธิบีบให้อยู่ในสถานการณ์ที่ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณชลธีมีแผนที่จะปรองดองกับธามนิธิ ตัว เขาที่เป็นเลขา ก็ไม่กล้าทำให้ธามนิธิไม่พอใจ

ปาณีทำใจดีสู้เสื้อเดินเข้าไปยังข้างกายของธามนิธิ “คุณอา” เธอไม่ใช่คนที่ใจกล้าอะไรขนาดนั้น ที่เพิ่งออกมาหานลิน จริงๆแล้วก็เพราะหลีกหนีไม่พ้น

ไม่รู้ว่าคุณอาจะคิดว่าเธอเป็นคนช่างหาเรื่องยุ่งยากมาทำให้

เขาขายหน้ารึเปล่า

ธามนิธิมองไปยังนลิน ใบหน้าแสดงอารมณ์สงบ “เมื่อครูใน ห้อง ผมกับคุณนลิน อาจมีความเข้าใจผิดบางอย่าง ผมว่า ผมพูดให้ เป็นที่ชัดเจนไปเลยจะดีกว่า”

“เข้าใจผิด?”นลินมองไปยังธามนีธิอย่างงุนงง

รวมนิธิกุมมือของปาณีอย่างเคร่งขรึม” ในสายตาผม คนที่ สำคัญที่สุดมีเพียงภรรยาของผมเท่านั้น สำหรับเธอ เธอวางใจได้ สายตาของผมอยู่สูง ใช่ว่าทุกคนจะได้มองเห็นมัน ” ยามเอ่ยพูด สายตาของธามนิธิจ้องมองไปยังนิ้วมืออันขาดผุดผ่อง ของปาณีด้วยความอ่อนโยนตลอด แววตาถูกปกคลุมไปด้วยความ รู้สึกอันลึกซึ่ง

คำพูดของเขา ทุกคำทุกประโยค ล้วนทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่น หัวใจ

ไวยาตย์มองไปยังนลิน “คุณนลินได้ยินขัดแล้วใช่ไหมครับ หากยังไม่ชัด ผมไม่ถือสาที่พูดซ้ำให้ฟังอีกรอบ คุณผู้หญิงของเรา พูดถูกประโยคหนึ่ง ผู้หญิงแบบคุณ อย่าว่าแต่คุณธามนิธิเลย ขนาดผมยังไม่สนใจ”

เมื่อเปรียบเทียบขึ้นมา ก็รู้สึกว่าปาณีเสมือนเติบโตขึ้นมา ด้วยการกินความน่ารักเป็นอาหาร เหมือนยัยนลินนี่เสียที่ไหน ไม่

เพียงแต่เนรคุณ กลับยังทำตัวเอาแต่ใจ เธอคงคิดจริงๆสินะว่าเกิดมาหน้าตาสวยแล้วจะอยู่เหนือกว่า

คนอื่น

นลินมองไปยังพวกเขา ผ่านไปเนิ่นนาน กลับไม่มีคำพูดใดๆ

ออกมา

ธามนิธิบอกกับปาณี “เราไปกันเถอะ”

ปาณีพยักหน้า “ค่ะ”

แสงไฟในร้านอาหารช่างอบอุ่น ไวยาตย์ยืนอยู่ด้านข้าง มอง ไปยังปาณีที่กำลังตักอาหารและป้อนให้ธามนิธิ คุณอา อันนี้อร่อย นะคะ คุณลองกินดู”

รามนิธิมองไปยังปาณีที่กำลังประจบเอาใจตนก่อนกินอาหาร ที่เธอป้อนให้

ปาณีถือตะเกียบขึ้นมา เดินหน้าแยกก้างปลาออกจากเนื้อ ธามนิธิมองไปยังเธอ และลูบศรีษะเธอไปมาอย่างอ่อนโยน “ผมไม่เป็นไรจริงๆ

วันนี้ปาณีเป็นกังวลมาก กลัวว่าเขาจะถูกนลินทำร้ายเข้า ปาณีใช้มือข้างหนึ่งจับไปยังฝ่ามืออันหนาใหญ่ของเขา คีบ ก้างปลาออกจนหมดจดแล้วนำลงไปวางที่จานของเขา ก่อนจะพูด อย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่เป็นอะไร ฉันก็แค่อยากจะเลี้ยงดู เสื่อคุณเท่านั้น ทำยังไงดีหล่ะ”

ธามนิติพอได้ยินเช่นนั้นก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “เธออยาก เลี้ยงดูปูเสื่อฉัน?”

เห็นที ปกติน่าจะเป็นเขาที่กำลังเลี้ยงดูปูเสื่อเธอเสียมากกว่า

“ทำไม หรือคุณไม่อยากให้ฉันคอยดูแลคุณ?” ปาณีมองไปที่ เขา ภายในดวงตาอันใสกระจ่างกักเก็บความรักเอาไว้

รามนิธิถูกความรู้สึกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอทำให้ อบอุ่นขึ้นมา

เขาตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “ถูกภรรยาเลี้ยงดู ถือเป็น

เกียรติ์อย่างยิ่ง”

“มา ฉันป้อนคุณกินอีกนิดเถอะ” ปาณีคัดก้างปลาออก แล้ว ป้อนเนื้อปลาให้เขากินต่อ สายตาจดจ้องไปยังปากที่กำลังเคี้ยว ของเขา “อร่อยไหมคะ”

ให้ตานเถอะ ขนาดแค่กินข้าวคุณอาก็ยังคงหล่อลากดิน เธอสงสัยจริงๆว่าสายตาของยัยนลินใช่ไม่ใช่มีปัญหา รามนิธิผงกศรีษะ “อืม”

คุณภรรยาลงมือป้อนด้วยตัวเอง กล้าบอกไม่อร่อยได้อย่างไรกัน

“ว่าแต่ เธอไม่กินข้าวหรือ”