ตอนที่315

“เขาเกลียดฉัน เพราะว่าเขาเลยทำให้ฉันโดนทุกคนเกลียด” พูดถึง ตรงนี้น้ำตาของทีนาจะตกลงมา

นสิน มีสุวรรณยิบกระดาษทิชชูช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ ไม่ต้องร้อง

แล้ว”

ผู้ชายรอบข้างที่เห็นเขาปลอบทีนาร์ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา ฉันอยาก

เป็นทิชชูที่อยู่ในมือของเขาจัง”

“สวนขนาดนี้! นิสัยก็ยังดีอีก!”

“นี่มันทั้งสวยทั้งมีน้ำใจจริง

ๆ!

แล้วยังมีคนยกถาดข้าวตัวเองให้อาจารย์อีก “อาจารย์ครับกินของ ผมก็ได้ครับ!”

“ขอบคุณนะแต่ไม่ต้องหรอก” นลิน มีสุววรณ์ยิ้มตอบแล้วปฏิเสธไป คนที่ได้เห็นรอยยิ้มเขาใกล้ๆรู้สึกตัวเองมีความสุขจนจะเป็นลมไปแล้ว

ปาณีและโมรีที่อยู่ข้างๆก็ไม่ได้พลาดฉากนี้ไป

โมรี “บ้าจริง เขานี่สวยมากเลย!”

ไม่ได้มีแต่ผู้ชายที่ชอบคนสวย ผู้หญิงก็เช่นกัน ผู้หญิงที่สวยแบบไม่มีอันตรายมันคงเป็นที่น่าอิจฉาที่สุด

ทันใดนั้นนักเรียนที่อยู่ข้างโต๊ะก็พูดขึ้นมา “ฉันมีเพื่อนในคณะ ดนตรีเขาบอกว่าอาจารย์คนนี้ชื่อนลิน มีสวรรณ์”

นลิน..มีสวรรณ์?

มือที่กำลังจะหยิบผักของปาณีก็ซะงักแล้วยกหัวขึ้นมองเขาคนนั้น

เขาเป็นนลิน มีสุวรรณ์?

ปาณีเคยจินตนาการว่านสิน มีสุวรรณ์เป็นคนยังไง เธอคิดว่าผู้หญิง คนที่สามารถทิ้งคุณอาในตอนที่คุณอาลำบากที่สุดถึงแม้จะสวยแต่ก็คง สวยไม่ถึงไหนหรอก เพราะหน้าตามันมาจากการที่เธอจินตนาการเอง

แต่.. ในตัวผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รู้สึกถึงความโหดร้ายของเขา ทั้งๆที่เธอรู้ว่า เขาเป็นผู้หญิงที่ทิ้งคนอื่นแต่ก็ไม่สามารถนำสองอย่างนี้มาปะติดปะต่อกัน

ได้

เธอแอบสงสัยว่าเป็นแค่คนสองคนที่มีชื่อเหมือนกันเองหรือเปล่า

คืนนี้ธามนิธิกลับมาดึก

ปาณีไปเยี่ยมนภันต์ที่โรงพยาบาลแล้วค่อยกลับบ้านพอเห็นธามนิธิ ยังไม่กลับมาก็ไปนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกอัพเดทเวยป้อของวันนี้แล้วดู ละครไปสองตอนพวกเขาค่อยกลับมา

ได้ยินเสียงจอดรถปาณีก็รีบวิ่งไปข้างนอก

ข้างนอกอากาศเย็นหน่อย เธอเห็นธามนิธิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น “คุณ

อาคะ”

เธอกังวลว่าวันนี้เขากลับมาดึกเป็นเพราะรู้เรื่องของนลิน มีสุวรรณ์ หรือเปล่า? ตอนบ่ายเธอไปถามเวทัสมาแล้วและมั่นใจแล้วว่าผู้หญิงที่เจอในวัน

นี้เป็นสิ่ง มีสุวรรณ์คนที่ทิ้งคุณอาตอนนั้น “คุณปาณีครับ” ไวยาตย์เป็นธามนิธิเข้าไป

ธามนิธิมองปาณีที่ใส่เสื้อบางก็ถามด้วยความโกรธ “ทำไมใส่บาง แบบนี้ก็วิ่งออกมา? เธออยากเป็นหวัดอีกหรือไง?”

“. ปาณีก็แค่เป็นห่วงเขาแต่ต่อหน้าคุณอาที่กำลังโกรธอยู่ก็ ตอบกลับไปอย่างง่าย “ฉันผิดไปแล้ว” ธามนิธิมองเธอแล้วยื่นมือไปจับมือที่เย็นของเธอ “ดีกขนาดนี้แล้ว

ทำไมไม่นอนเข้าหน่อย ไม่เชื่อฟังกันเลยสักนิด”

ขึ้นไปชั้นบนธามนิธิไปอาบน้ำ ปากไก็มองไวยาตย์ “นลิน มีสุวรรณ์ กลับมาแล้วคุณอารู้หรือยัง?”

เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความจำเป็นที่ต้องเดือนไวยาตย์สักหน่อย

ไวยาตย์ อ๊อ เขานัดคุณธามนิธิกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ครับ”

“กินข้าวเย็น?” ปาณีมองไวยาต้นอย่างตกใจ “นี่เขายังกล้ามีนัดคุณ อาอีกหรอ?”

ตอนที่คุณอาลำบากที่สุด นลิน มีสุวรรณ์เลือกที่จะทิ้งและหนีไปแต่ ตอนนี้เขากลับมายังกล้ามานัตธามนิธิอีกงั้นหรอ

ปาณีไม่ได้คิดถึงตรงนี้เลย

พูดถึงนลิน มีสุวรรณ์ ไวยาตย์ก็รู้สึกโมโห ใครจะไปรู้เขาล่ะครับ!