ตอนที่308

แต่ตอนนี้มีคุณอาอยู่ข้างๆก็พบว่าที่จริงแล้วฤดูหนาวก็ไม่ได้น่ากลัว

ขนาดนั้น

ทั้งสองคนรอไปอีกสักพักก็ยังไม่เห็นนภันต์ตอบกลับมา ปาณีไม่

ไว้ใจเลยลุกขึ้นมานั่ง “ฉันโทรหาเขาก่อน”

ปกตินภันต์ตอบข้อความเร็วมาก

ธามนิธิมองปาณีที่ลุกขึ้นมานั่งแล้วโทรหานภันต์ ระหว่างรอสายเธอก็ขมวดคิ้วดูเหมือนเป็นห่วงน้องชายมาก

“สวัสดีครับ ” รอไปอีกสักพักโทรศัพท์ถึงรับสายแต่ว่ามันกลับไม่ใช่ เสียงของนภันต์

ปาณีขมวดคิ้วแล้วถาม “นี่เป็นโทรศัพท์ของนภันต์ไม่ใช่หรอคะ?”

“ใช่ครับ ผมเป็นรูมเมทเขาครับเขาไข้ขึ้นหนักมากแล้วเป็นลมตอน นี้อยู่ในโรงพยาบาลครับ”

“.” ปาณีฟังจบก็รู้สึกปวดหัวทันที

เมื่อคืนตอนนภันต์มาก็เหมือนจะไม่ค่อยสบายแต่เห็นไม่ได้หนักมาก ปาณีเลยไม่ได้ไปสนใจแต่ทำไมแค่วันเดียวก็ถึงกับเป็นลมเข้าโรง พยาบาลได้?

ปาณีถามที่อยู่เสร็จก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วพูดกับธามนิธิ “นภันต์ไม่ สบายฉันไปหาเธอที่โรงพยาบาล พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่มีแค่ฉันที่อยู่ใกล้ หน่อย”

รามนิธิ ฉันเป็นเพื่อน”

“ไม่ต้อง” ปาณีมองคุณอา “คุณอารีบพักผ่อนเถอะ เดียวฉันให้คน ขับรถไปส่งก็ได้แล้วตอนนี้มันยังไม่ดีกมาก”

“งั้น….ระหว่างทางก็ระวังหน่อยนะ”

“อือ” ปาณีรีบเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วพูดกับธามนิธิ “งั้นฉันไปแล้วนะ?” “อือ” ธารินีนั่งอยู่บนเตียงมองปาณีที่เดินออกไปนัยน์ตาก็ยิ่งดำไป

อีก ถ้าตอนนี้เขาปกติดีไม่เหมือนกับตอนนี้ก็คงจะไปเป็นเพื่อนเธอได้

“คุณปาณีครับถึงแล้วครับ ” คนขับรถนำรถมาจอดที่หน้าโรง พยาบาล ปาณีลงจากรถแล้วพูดกับคนขับรถ “ขอบคุณนะคะ คุณไปพัก ก่อนเลยเดียวตอนจะกลับแล้วจะโทรหานะคะ”

“ครับ”

ปาณีเดินเข้าไปในห้องก็เห็นนภันต์กำลังเติมน้ำเกลือแล้วนอนอยู่ บนเตียงพอเห็นปาณีเดินเข้ามา “พี่ครับ”

ปาณีเดินเข้าไปยื่นมือไปจับหน้าผากเขา “ทำไมถึงร้อนขนาดนี้? เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา?”

“ไม่ได้ทำอะไร! กินข้าวเสร็จก็กลับหอเลย” นภันต์พูดอย่างหมด ความมั่นใจ

“เล่นเกมส์โต้รุ่ง?”

นภันต์ ไม่ใช่

พอเห็นเขาแบบนี้ปาณีก็รู้เลยทันทีว่าตัวเองทายถูกแล้ว

เธอบ่นเขา “นภันต์นี่เธอจะเอาเล่นแต่เกมส์จนไม่เอาชีวิตตัวเองแล้ว หรือไง! ถึงแม้อยากเล่นขนาดไหนก็คงไม่เล่นแบบไม่แบ่งวันแบ่งค่ำแบบนี้ สิ”

“พี่เป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยหรอครับ?” นภันต์มองปาณที่กำลัง โกรธอยู่ก็ยิ้มออกมา

ปาณีมองเขาแล้วทะปากแข็ง “ใครเป็นห่วงเธอ?”

“พี่ไม่เป็นห่วงผมแล้วมาหาผมตอนดึกแบบนี้หรอครับ” ทั้งๆที่หน้าดู ซีดไปหมดแต่เขายิ้มออกมาได้

ปาณีอธิบาย ฉันโทรหาเธอแล้วรูมเมทเธอบอกว่าเธออยู่โรง พยาบาล ฉันจะไม่มาได้ยังไงกัน? จะรบกวนคนอื่นมากไปมันก็ไม่ดี!” รูมเมทของนภันต์กลับไปหมดแล้วเมื่อกี้ปาณีพึ่งไปคุยกับพวกเขาที่

ข้างนอกมา

“งั้นพี่ก็ถือว่าผมเป็นคนกันเองสินะ?” นภันต์ถามอย่างหวังคำตอบ ปาณีจ้องเขา “ใครให้เธอเป็นน้องชายของฉันละ” โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ก็ไม่อยู่ที่นี่อีกเธอก็ต้องเป็นห่วงเขา

อยู่แล้ว

นภันต์ “ผมคิดว่าพี่ยังโกรธแม่อยู่เลยไม่นับผมเป็นน้องชายแล้ว! ตอนนี้พี่ก็ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไรเลย” “ฉันไม่นับเธอเป็นน้องชายแล้วเธอก็จะไม่เป็นน้องชายของฉันแล้ว

หรือไง?” ใยโลกนี้สิ่งที่ตัดขาดยากที่สุดนั่นก็คือสายเลือด