ตอนที่ 283

ไวยาตย์มองไปยังโมรี “ถ้าอย่างนั้นขอบคุณคุณโมรี มากนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

รถเคลื่อนออกจากมหาลัยอย่างรวดเร็ว

ช่วงนี้อาการเย็นมาก พรมที่หนานุ่นในบ้านบวกกับฮีต เตอร์ ช่างแตกต่างกับหอพักที่หนาวเย็นอย่างกับสวรรค์ กับนรกเลยทีเดียว

ปาณีนั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังน้าลำมุงที่กำลังเสิร์ฟ อาหารอย่างกับกำลังถวายเพชรพลอย “คุณหนูปาณี มานี้ สิคะ ทานเยอะๆเลยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะคุณน้า” ขอเพียงแต่อยู่ข้างกายธามนิธิ ของกินเอร็ดอร่อยที่ควรจะมีก็มีครบหมด

ธามนิธิมองไปยังปาณี ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จ้อง มองเธออย่างเย็นยะเยือก

ปาณีที่ถูกเขาจ้องมองมาสักพักแล้ว พูดอย่างร้อนตัว ว่า “คุณอย่าฟังที่โมรีพูดนะคะ หนูนอนจริงๆ ละก็กินข้าว ด้วย”

ธามนิธิไม่ได้ฟังเธออธิบายแต่อย่างใด พูดคำสองคำ ออกมาอย่างเย็นชา “โกหก!”

ขอบตาดำขนาดนั้น ในตายังมีเลือดฝาดอีก ดูไปก็รู้ว่า สองวันนี้เธอเหนื่อยจนถึงขีดสุดแล้ว เป็นแบบนี้แล้วเธอยังกล้าบอกว่าตัวเองนอนหลับพัก

ผ่อนพอเพียงอีก

น้าลำมุงเห็นสภาพของปาณีเช่นนี้ พูดว่า “คุณหนู ปาณีป่วย คุณธามนิธิก็อย่าดุเธอเลยนะคะ!”

“..”

มองไปก็รู้ว่าเธอเสแสร้ง

กลัวตัวเองจะด่าเขา จึงทำตัวน่าสงสารแบบนี้ ธามนิธิก็ขี้เกียจด่าเธอแล้วเหมือนกัน

ช่างเถอะช่างเถอะ!

ใครให้เธออายุน้อยล่ะ

เพราะว่ากินยาแก้แพ้ เธอจึงรู้สึกง่วง หลังจากปาณี ทานอาหารไปนิดหน่อย เธอก็ขึ้นไปนอน

หลับไปจนถึงประมาณ 5 ทุ่มก็ตื่น

คิดถึงข่าวลือที่แพร่กระจายใน Weibo เธอจึงลุกขึ้น เปิดคอมพิวเตอร์….

ธามนิธิหลับไปสักพักก็ตื่น มองไปยังบางคนที่กำลังยุ่ง

อยู่หน้าจอคอม

ทันใดนั้นธามนิธิก็รู้สึกปวดหัว มีเมียที่บ้างานมันเป็นยัง ไงกันนะ? หลังจากเรื่องนี้ ธามนิธิก็เข้าใจถึงความจริงประการ หนึ่งว่า ตอนที่งานราบรื่นนั้น เขาเป็นสามีของปาณี

แต่พอมีปัญหา ปาณีจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร ปาณีกำลังยุ่งอยู่ ธามนิธิก็นอนไม่หลับเช่นกัน

ผ่านไป 3 ชั่วโมง ปาณีถึงจะปิดคอม รู้สึกว่าคอตัวเอง จะหักแล้ว

เธอนั่งบนเตียงสักพัก ยังไม่ได้นอนลงไป แต่กลับนั่ง เหม่อลอยไปสักพัก ในใจก็รู้สึกว่าควรลบบัญชีนี้ไปไหม มี แรงกระตุ้นที่อยากจะปิดบัญชีนี้ไป

คอนเมนต์ที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิด เปลี่ยนเรื่องไม่ จริงเป็นเรื่องจริงนั้น ถึงขั้นลามปามไปด่าคนในครอบครัว ของเธอ ทำให้เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

พอคิดถึงจุดนี้ ดวงตาของเธอก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ปาณีเอ็นตัวลงนอน ในสมองนั้นว่างเปล่า ทันใดนั้น ก็มี มือคู่หนึ่งยื่นมาจับแขนของเธอไว้

ปาณีอึ้งไปสักพัก เก็บน้ำตาของตัวเองเข้าไปอย่าง รวดเร็ว มองไปยังธามนิธิ “รบกวนคุณหรอคะ?”

ธามนิธิกอดเธอไว้ จูบลงบนหน้าผากเธอ “มีปัญหา อะไรรึเปล่า?”

คำพูดที่แฝงด้วยความเป็นห่วงของธามนิธินี้ ทำให้ น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

การฝืนทำตัวเข้มแข็งของเธอก็พังทลายไปในวินาทีนี้ พูดอย่างหมดหวังเล็กน้อยว่า “หนูไม่รู้จริงๆค่ะว่าควรทำยัง ไงดี? หนูไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย แต่ทำไมพวกเขาไม่ ปล่อยหนูไปล่ะคะ”

เรื่องนี้ สำหรับปาณีแล้ว ก็เหมือนกับความซวยที่ล่นลง มาจากท้องฟ้า

เธอไม่คิดเลยว่า การที่เธอพยายามทำบางสิ่งบาง

อย่างให้ดีที่สุดนั้น กลับทำให้คนอื่นอิจฉามากขนาดนี้

เธอลงแรงกายแรงใจและเวลาพักของเธอทั้งหมดกับ สิ่งนี้ แต่สุดท้ายผลลัพธ์กลับเป็นแบบนี้

ทำไมจะไม่เสียใจล่ะ?

ธามนิธิมองไปยังเธอที่หลั่งน้ำตาอย่างไม่ขาดสาย ยื่น มือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

ดวงตาของปาณีแดงก่ำ มองไปยังธามนิธิ “คุณอา คุณ เคยเจอปัญหาแบบนี้ไหมคะ?”