ธามนิธิเป็นคนที่ชอบดื่มชา รู้สึกว่าชาร้านนี้ก็ ธรรมดานอกจากจะทำให้หายหิวน้ำก็ไม่ได้อร่อย มาก

ปาณียกยิ้ม “หนูจะไม่รู้ได้ไงละ? ใบชาอร่อย หรือไม่อร่อยหนูไม่รู้แต่ชาที่คุณอารินให้มันอร่อย ที่สุด!”

เธอพูดอย่างซื่อตรง

ธามนิธิดูสภาพเธอแบบนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เช่นกัน

ทั้งสองคนกินข้าวในร้านอาหารไปสองชั่วโมง พอกินเสร็จปาณรก็บอก “ตอนบ่ายหนูมีเรียน งั้น กลับโรงเรียนก่อนนะ”

” ธามริธิมองปาณี พึ่งจดทะเบียนสมรสเสร็จ ความตื่นเต้นในใจเขายังไม่ทันหายแต่ไม่คิดว่าปาณี ยังจำเรื่องที่ต้องไปโรงเรียนได้อีก?

เรื่องเรียนมันสำคัญ?

เขาอยากให้เธอหนีเรียนเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ถึงแม้จะไม่อยากให้ไปขนาดไหนธามนิธิก็ไม่ใช่ พวกที่ไม่รู้เรื่องหนักเบา
พูดกับปาณี “ฉันให้ไวยาตย์ไปส่ง”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ” ปาณีพูดต่อ “คุณให้ไวยาตย์ กลับไปเป็นเพื่อนคุณเถอะ! ข้างหน้านี้ก็เป็นสถานี รถไฟใต้ดินแล้วฉันไปเองได้”

มองตามปาณีที่เดินออกไปจนไกลแล้ว ธามนิธิ กับไวยาตยุถึงกลับบ้าน

ร้านที่พวกเธอมากินเป็นร้านที่ปาณีจอง เธอยัง ตั้งใจหาที่ที่ใกล้สถานีรถไฟใต้ดินอีกธามนิธิรู้สึก เหมือนมีอะไรมาแทงใจ

ในใจภรรยาเรื่องเรียนสำคัญกว่าเรื่องเขาเยอะ เลย!

ไวยาตย?กำลังขับรถรู้ว่าตอนนี้ธามนิธิพึ่งจาก กับปาณีคงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เลยไม่ได้ไปรบกวน อีก

อยู่ๆธามนิธิก็พูดขึ้นมา “บ้านที่อยู่สวนจตุจักร จัดการเสร็จหรือยัง?”

บ้านหลังนั้นเป็นบ้านใหม่ที่ธามนิธิเตรียมไว้ให้ ปาณีเลยใช้ชื่อของปาณีซื้อ

ไวยาตย์ “ใกล้เสร็จแล้วครับ”

“คืนนี้ย้ายเข้าไป”
“ครับ?” ไวยาตย์มองธามนิธิอย่างตกใจ ชะงักไปหลายวิถึงรู้ตัวที่นั่น….อยู่ใกล้กับมหา

วิทยาลัยชยุต

เวลาเดินทางแค่ครึ่งชั่วโมง!

วันนี้เป็นวันพุธ ปาณีว่าจะเรียนคาบของวันศุกร์

ไปด้วยเพราะระยะทางกลับบ้านมันไกล ไปๆมาๆมัน ก็ลำบากแต่ว่าเธอพึ่งเรียนคาบบ่ายจบ ไวยาตย์ก็โทร เข้ามาว่ารออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน

ออกมาจากโรงเรียน ปาณีขึ้นรถก็สังเกตเห็นธา มนิธินั่งอยู่ข้างๆ นัยน์ตาสีดำกำลังมองเธออยู่

ไม่คิดว่าธามนิธิก็อยู่!

ปาณียิ่งตกใจ

“คุณอาคะ”

นี่เขามารับเธอที่โรงเรียนพร้อมไวยาตย์งั้นหรอ! มือใหญ่ของธามนิธิวางลงบนหัวของเธอ “นี่ฉัน น่ากลัวขนาดนี้เลย?”

หน้าตาตกใจแบบนี้ราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ!

ปาณีจับมือของธามนิธิไว้ มือของปาณีเล็ก หน้า มือของเธอทับของหลังมือของเขา “รุณไวยาตย์มา รับหนูก็พอเธอจะมาด้วยทำไม? มาไกลขนาดนี้คงลำบากน่าดู”

แค่ไปกลับแล้วรถติดอีกก็ต้องนั่งตั้งสี่ชั่วโมง ธามนิธิ ไม่เป็นไร อยากพาเธอไปที่หนึ่ง” จากนี้ไปสวนจตุจักร รถไม่เยอะแป๊บเดียวก็ถึง

ตอนที่ตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้ก็คิดว่าปาณีต้อง ไปเรียนสะดวกต่อการเดินทางของเธอ

ปาณีนั่งข้างธามนิธิ จับมือเขาวางไว้บนตาก ราวกับเป็นของสำคัญอะไรสักอย่าง “นี่พวกเรากำลัง จะไปไหนหรอคะ?”