ตอนที่ 2

ปาณีรู้ว่าเรื่องการยืมเงินแบบนี้ไม่สามารถบังคับ ใครได้ถ้าคนอื่นไม่ยอมยืมให้เราก็ทำอะไรไม่ได้

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณคุณน้ามากนะคะ”

เมื่อไม่สามารถขอยืมเงินได้ปาณีจึงรู้สึกเกรงใจที่ ต้องอยู่ต่อจึงเตรียมตัวจะออกไป

ติรยาจับมือของเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วพูด ว่า”ปาณีอย่ากังวลไปเลยนะเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับแม่ อีกทีไม่แน่แม่อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

ปาณีรู้สึกหนักใจจึงเล่าเรื่องที่เธอได้ยินวันนี้ให้ติร ผู้ๆ น. ยาฟัง

“อะไรนะ!แม่เธอจะได้เธอแต่งงาน?เธอเพิ่งจะ

อายุ18เองนะ!”

ติรยาตกใจ

ปาณียิ้มอย่างขมขื่น”เพราะแบบนี้ฉันเลยมายืม เงินกับเธอยังไงล่ะ”

“ปาณีอย่ากังวลนะทุกอย่างต้องมีทางออก….”

“ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆนะติรยา”แม้จะยืมเงินไม่ ได้แต่ความเป็นห่วงของเพื่อนสาวก็ทำให้ปาณีรู้สึกอุ่น ใจ

ทั้งสองเดินพูดคุยจนถึงประตูหน้าบ้านเห็นมีผู้ชาย รูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเดินตรงมาหาพวกเธอ ปาณีเงยหน้าขึ้นมองนี่คือเวทัสแฟนของเธอไม่ใช่หรอ?

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

แม้ยังคงมีความสงสัยแต่ปาณีก็ดีใจมากที่ได้เจอ เขาเพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาทั้งสองคนต่างคนต่าง ทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาติดต่อกันเลย

“เวทัส”

เธอกวักมือให้กับเวทัสจึงไม่ได้สังเกตความ รังเกียจในสายตาของเขา

เวทัสเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ตรงหน้าของ เธอ”ปาณีโผล่หน้ามาได้สักทีนะ”

“อะไรนะ?”ปาณีไม่เข้าใจในสิ่งที่เวนัสพูดช่วงปิด เทอมที่ผ่านมาทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเลยปาณีคิดว่า เวทัสจะดีใจมากเมื่อเจอเธอสักอีกแต่เขากลับแสดง สีหน้าเบื่อหน่าย

“อย่าเสแสร้งอีกที่จะเลิกกันก็ควรพูดมาตรงๆ ไม่ใช่มาหลบหน้ากันแบบนี้”

“ฉันไม่ได้หลบหน้านายเลยนะ….”สองเดือนที่ ผ่านมาเธอทำงานยุ่งมากหลายครั้งจึงปฏิเสธที่จะไป เดทกับเวนัสเพราะกลัวจะเสียหน้าเธอจึงไม่ได้บอก เหตุผลว่ากำลังทำอะไรอยู่

เพราะแบบนี้เวนัสจึงเข้าใจผิดว่าตัวเองไม่อยาก เจอเขา

ปาณีนิ่งไปแล้วรีบอธิบายว่า”ฉันไม่ได้หลบหน้า นายจริงๆนะฉันมีธุระที่ต้องทำไม่เชื่อถามติรยาก็ได้”

เธอมองไปทางติรยาหวังว่าเพื่อนสาวจะช่วย อธิบาย

ติรยามองเธอแวบเดียวค่อยๆพูดว่า”ปาณีอย่าหล อกเวนัสอีกเลยก่อนหน้านี้เธอบอกกับฉันเองว่าอยาก เลิกไม่อยากเจอเวนัสปิดเทอมที่ผ่านมาเธอเลยหลบ หน้าเขามาโดยตลอด”

ปาณีรู้สึกอึ้ง

เธอได้พูดประโยคพวกนี้ตอนไหน?

“ติรยาเธอพูดอะไรของเธอเนี่ยฉันเคยพูด ประโยคพวกนี้ตอนไหน?”

ติรยารู้ดีว่าเธอทำงานอยู่ทำไมเธอต้องหลอกเวน สแบบนี้ด้วย

ปาณีมองสีหน้าอันไร้เดียงสาของติรยารู้สึก ใจหายวินาทีนั้นเหมือนตัวเองไม่เคยรู้จักติรยามาก่อน

นึกถึงความทุกข์ยากที่มายืมเงินกับคุณทัตดาเมื่อ ครู่และสีหน้าของติรยาที่หลอกลวงในตอนนี้

ปาณีเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

และแน่นอนว่าเวทัสเชื่อที่ติรยาพูดเขาพูดอย่าง เย็นชาว่า”ปาณีมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม”

“ฉัน….”ปาณีมีคำที่อยากจะพูดมากมายแต่ เหมือนทุกคำพูดนั้นติดอยู่ในคอเธอไม่สามารถพูด ออกมาได้แม้แต่คำเดียว

“ถ้าอย่างนั้นก็สมความปรารถนาของเธอเราเลิก กันเถอะ”

หลังพูดจบประโยคเวทัสไม่แม้แต่จะหันมามอง หน้าปาณีแต่กลับเดินเข้าบ้านคุณทัตดาไป

คุณทัตดายืนต้อนรับที่หน้าประตูอย่างอบอุ่นเห็น ได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาบ้านนี้

ปาณีช็อกเมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นเดินจากไป ติรยาเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหันไม่หลงเหลือ

ความห่วงใยใดๆพูดอย่างเยาะเย้ยว่า”ปาณีในเมื่อเธอ เลิกกับเวทัสแล้วก็อย่าตามรังควานเขาอีกเธอควรรู้ไว้ ว่าเธอไม่คู่ควรกับเวนิสคนที่มีฐานะอย่างเธอก็ควรฟัง แม่เธอซะแต่งงานไปมีลูกให้ไวๆอย่างหวังสูงว่าจะได้ อยู่กับเวทัสอีกเธอกับเขาและฉันเราไม่ได้อยู่บนโลก เดียวกัน!”

เมื่อพูดจบติรยาก็เดินเข้าบ้านไปอย่างหยิ่งยโส ยังเหลือแต่ปาณีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเลย

แม้แต่น้อย

แม้อากาศเมื่อเข้าสู่เดือนกันยายนจะอบอ้าวเพียง แต่ในใจของเธอตอนนี้กลับหนาวเหน็บยิ่งนัก