ตอนที่ 185

“แม่!”นภันต์เดินเข้ามา แม้แต่เขาก็รู้สึกขายหน้า จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

พอเห็นลูกชาย ฝนสิริก็เหมือนมีความหวัง “ลูกแม่ ลูกเกลี้ยกล่อมพี่สาวสิ เธอบอกว่าจะตัดขาดความ สัมพันธ์กับแม่”

นภันต์มองปาณีแวบหนึ่ง เมื่อกี้ปาณีได้พูดกับเขา ในสายแล้วว่าฝนสิริจะให้เขียนชื่อของเขาเข้าไปใน โฉนดบ้านเรือนหอ

เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล แม่เป็นแบบนี้ แม้แต่ เขาก็รู้สึกว่าทำเกินไป ไม่น่าล่ะถึงทำให้ปาณีโกรธขนาด นี้

เขาขมวดคิ้ว จ้องฝนสิริตาเขม็ง “แม่ยังรู้สึกว่า ขายหน้าไม่พอรึไง? ยังไม่รีบกลับไปอีก! พ่อ”

นภันต์มองแม่แวบหนึ่ง นิสัยของพ่อนั้นค่อนข้าง อ่อนแอ ดังนั้น ฝนสิริมักจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมา เขา ก็ไม่ได้ห้ามอะไร

สำหรับพ่อแบบนี้แล้ว นภันต์ก็จนปัญญาจริงๆ เขา พยุงฝนสิริออกจากประตูไป

เขาเป็นลูกผู้ชาย มีแรงมากกว่า ฝนสิริก็สู้แรงเขา ไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้น เธอรักษาหน้าตาของตัวเองต่อ หน้าลูกชายตลอดเวลา จึงไม่ได้อาละวาดขนาดนั้น
จนกว่านภันต์จะพาฝนสิริออกไป ภายในห้อง รับแขกถึงจะเงียบลง

จันวิภามองไปยังปาณี “ปาณี”

“พี่” ปาณียืนขึ้น หน้าตาจริงจัง ความรู้สึกที่แย่ จนถึงขีดสุด ทำให้เธอไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย “พรุ่ง นี้หนูมีเรียนแต่เช้า กลับมหาลัยก่อนนะคะ”

ตอนนี้ปาณีเพียงแค่อยากหาที่สงบสติอารมณ์

สามารถพูดได้หน้าตาของเธอถูกแม่ที่น่าขำคนนี้ ทำลายย่อยยับจนไม่สามารถเจอใครได้อีก

ธามนิธิพูดว่า “วันนี้ดึกมากแล้ว ค่อยกลับไปพรุ่งนี้

เถอะ”

ไม่แล้วค่ะ กลับไปตอนนี้ยังทัน”

ปาณีพูดไปก็พลางหยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียม ตัวจะออกจากบ้าน

“ปาณี!”

ทันใดนั้นธามนิก็พูดเสียงดัง ทำปาณีที่กำลังจะ เปิดประตูหยุดอย่างอัตโนมัติ

ธามนิธิพูดเหมือนออกคำสั่งว่า “ดึกขนาดนี้ เธอ อยากกลับ แต่ฉันไม่วางใจ ขึ้นห้อง ไปอาบน้ำนอนได้ แล้ว”

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยดูเธอเลย แต่วินาทีนี้กลับแข็ง กระด้างมาก
สภาพเธอตอนนี้เขาจะวางใจให้เธอกลับไปได้ยัง

ไง?

ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง เห็นคุณอาทำหน้า เครียด กลัวว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ จึงจำใจหมุนตัวเดิน ขึ้นห้องไป

ผ่านไปสักพัก ธามนิธิถึงจะตามขึ้นมาบนห้อง

ปาณีกำลังยืนคิดไตร่ตรองชีวิตตัวเองอยู่ตรง ระเบียงคนเดียว

“ปาณี” ธามนิธิเคาะประตูกระจกที่กั้นระหว่าง ระเบียงกับห้องนอน

ปาณีตัวแข็งที่อหลังได้ยินเสียงของเขา เธอกัม หน้าลง ไม่กล้าสบตาเขา ธามนิธิพูดว่า “ฉันเกลียดผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด

ถ้าเธอยังร้องไห้อีก ฉันจะไม่เอาเธอแล้วนะ!”

ปาณี “..”

เธอร้องไห้ที่ไหนกันล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเสียใจออยู่แท้ๆ เขาพูดแบบนี้ มันเกินไปหรือเปล่า?

น้ำเสียงของธามนิธิเข้มขรึมเป็นอย่างมาก พูด อย่างคนมีอำนาจว่า “รีบมาง้อฉันเร็วๆ ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ ฉันจะให้ไวยาตย์หาเจ้าสาวให้ฉันใหม่แล้วนะ”

หลังจากได้ยินเขาพูด ปาณีจึงหันหน้ากลับไป ขมวดคิ้วพร้อมกับพูดอย่างน้อยใจว่า “อารมณ์หนูไม่ดีขนาดนี้แล้ว คุณยังจะรังแกหนูอย่างนี้อีก!”

ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น กวักมือเรียกเธอเข้าไป เขานั่งย้อนแสง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นแฝงด้วยความ เย็นชาเล็กน้อย

ปาณีเดินเข้าไป นั่งลงข้างหน้าของเขา

เขายื่นมือออกมาวางไว้บนหัวของเธอ ลูบหัว อย่างเบามือ พูดจาไพเราะอ่อนหวานมากขึ้น “เรื่องใหญ่ แค่ไหนเชียว มีอะไรน่าเสียใจขนาดนั้น? ถ้าเธอเกลียด แม่ของเธอขนาดนี้ ตอนแต่งงานก็ไม่ต้องให้เขามาแล้ว ก็ได้”

ปาณีรู้สึกเสียใจมากจริงๆ เธอจับมือของเขาไว้ ถามธามนิธิว่า “คุณอา คุณว่าหนูเป็นลูกแท้ๆของแม่ ไหม! ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้กับหนูล่ะ?”