ตอนที่ 172

นภันต์ “พี่ รอให้ผมได้รางวัลที่หนึ่งก่อน ผมจะเอา เงินรางวัลให้พี่ไปซื้อกินหมดเลย”

ปาณีมองที่เขาแล้วยิ้ม “ได้สิ”

บ้านวิสิทธิ์เวช เวทัสและชยรพเล่นเกมส์ในห้อง ทั้งวันพึ่งออกจากห้องเตรียมจะออกไป

เวทัสช่วงนี้ก็สร้างทีมแข่งของArena Of Valor ยังเชิญผู้เล่นมืออาชีพเก่ามาเป็นโค้ชสอนแล้วยังชวนผู้

เล่นที่เขาคิดว่าฝีมือดีมาอีก ชยรพก็เป็นหนึ่งในนั้น

ก่อนหน้านี้อยู่โรงเรียนฝึกทหาร วันนี้ค่อยมีเวลา ว่างเลยนัดกับเพื่อยหลายคนเจอกันตอนกลางคืน ตอนนี้ กำลังเตรียมจะออกไป

ตอนลงบันไดพวกเขาก็เจอกับธามนิธิที่นั่งอยู่ใน

ห้องรับแขก เวทัสเห็นก็เลยทักทาย “คุณน้าครับ” ถึงแม้วันนี้ตอนกินข้าวเห็นปาณีกับธามนิธิหวาน

จนมดจะขึ้นก็ตามแต่ว่าปกติเวทัสก็เคารพธามนิธิอยู่ดี

เธอชอบปาณีกับที่เธอเคารพธามนิธิเป็นสองเรื่อง ที่ไม่เหมือนกัน

ธามนิธิมองที่เวทัสแล้วสายตาก็มองไปที่ชยรพ “จะออกไปข้างนอก?”

ชยรพตอนนี้รู้ความสัมพันธ์ของปาณีกับธามนิธิ แล้วนึกถึงการกระทำของตัวเองวันนี้ โดนธามนิธิมองใส่อีกก็เลยพูดติดอ่างขึ้นมา “คุณ….คุณน้าธามนิธิครับ”

สายตาของธามนิธิเย็นชาแต่ใบหน้าก็ยังยิ้ม “ได้ ข่าวว่าตอนอยู่โรงเรียนเธอสนิทกับภรรยาของฉันงั้น หรอ?”

แค่ยิ้มอันนี้ของเขาก็ทำให้ตับไตของชยรพสั่นไป หมด ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าธามนิธิน่ากลัวขนาด นี้?

เขาตอบ “ฉัน….ฉันกับเขาไม่สนิท ไม่สนิท!”

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าถ้าเธอบอกว่าเธอสนิทกับ ปาณีจะทำให้เธอตายได้!

ธามนิธิยกคิ้ว “งั้นตอนอยู่ในโรงเรียนก็ฝากดูแล ปาณีด้วยละกัน”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” ชยรพพูดด้วยความหมด ความมั่นใจยังดีที่วันนี้ในห้องรับแขกเวทัสออกมาลาก เขาไปก่อนไม่ให้เขาไปหยอดปาณี

ไม่งั้นเธอคงสงสัยสุดท้ายเขาตายได้ยังไง แค่พูดกับเขาไปแค่สองประโยค ชยรพก็กลัวจน จะเป็นลมอยู่แล้ว

เวทัสเข้าใจความรู้สึกของชยรพอย่างมาก!

ปาณีกับนภันต์กินข้าวเสร็จก็กลับมา ในบ้านวิสิทธิ์ เวชก็ได้รับประทานอาหารเย็นแล้วเรียบร้อย เธอขึ้นไป ชั้นบนแล้วกลับเข้าห้อง ในห้องไม่ได้เปิดไฟไว้

เธอเลยไปเปิดไฟก็เจอกับธามนิธิที่หลับบนโซฟา
ในห้องยังเปิดแอร์ไว้อากาศเย็นนิดนึงแต่เธอ กลับไม่ได้ห่มผ้าไว้เลย

ปาณีเดินไปเอาผ้ามาห่มให้ธามนิธิ….

ไม่รู้ว่าไวยาตยไปทำอะไร ทำไมถึงทั้งคุณอาไว้ แล้วไม่ดูแล?

ปาณีพึ่งห่มผ้าให้ธามนิธิยังไม่ทันได้เอามือออก มือก็โดนธามนิธิจับกุมไว้

ปาณีมองธามนิธิ “คุณอาตื่นแล้วหรอคะ?”

“กลับมาแล้ว?” ดวงตาที่ดำของธามนิธิมองไปที่ เธอ สายตาอ่อนโยน

เห็นเธอกลับมาเขาดีใจมาก

ปาณี “ใช่กินข้าวเสร็จก็กลับมาเลย คุณทำไมไม่ ขึ้นไปนอนบนเตียง? นอนที่นี่เดียวไม่สบายขึ้นมาแล้วจะ ทำไง?”

ธามนิธิมองที่เธอตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “รอเธอ กลับมา”

ถึงจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่ก็ทำให้ใจของ ปาณีอบอุ่นไปหมด

ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกแล้วมีคนรอเธอกลับมา มันเป็นเรื่องที่มีความสุขขนาดไหนกัน?

เขาเหมือนเป็นที่พึ่งของเธอ เป็นที่พักพิงของ

เธอ..
ปาณี “ตั้งใจหน่อยสิอย่ามาล้อเล่น หนูกำลัง

จริงจังอยู่นะ”