ตอนที่ 167

“ค่อยถ่ายภายหลังก็ได้” รอเขาหายดีก่อนแล้ว ค่อยไปถ่าย

“แต่ว่า ถ้าหากไม่ถ่าย แล้วงานแต่งงานจะทำยัง ไงล่ะ?” จันวิภาไม่รู้สภาพร่างกายของธามนิธิ และไม่รู้ว่า เขาจะหายเมื่อไหร่ อยากให้พวกเขาถ่ายพรีเวดดิ้งก่อน แต่งงาน

“ยกเลิก” ในสถานการณ์ปกติ ในงานแต่งงานจะ ตั้งรูปของคู่บ่าวสาวไว้ แต่ว่า สภาพของเขาเป็นกรณี พิเศษ ก็ไม่จำเป็นแล้ว

จันวิภาถอนหายใจอย่างงเสียดาย “เห้อ แต่เดิม ฉันวางแผนเสร็จหมดแล้ว”

แต่ว่า เห็นสภาพของธามนิธิในตอนนี้ เธอ สามารถเข้าใจได้ที่เขาไม่ยอมไปถ่ายรูป

ธามนิธินั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้พูดอะไร จันวิภานั่งลง พบว่าน้องชายของตัวเองกำลังทำ หน้าเครียด “นายเป็นอะไร? อารมณ์ไม่ดีหรอ?”

“เปล่า”

สายตาของจันวิภายังคงจ้องมองธามนิธิ พบว่า หลังจากที่ตัวเองถามคำถามนี้ไป ใบหน้าของเขากลับยิ่ง บูดบึ้งเข้าไปอีก?

เธอมองไปยังไวยาตย์ “นายทำให้เขาโมโหหรอ?”

ไวยาตย์ทำสีหน้าถูกใส่ร้าย “ใช่ผมที่ไหนกัน ปาณีต่างหากครับ”

“ปาณี?” จันวิภามองธามนิธิอย่างไม่เข้าใจ “ปาณี ยังทำให้นายโกรธได้ด้วยหรอ? ทำไมนายใจแคบขนาด นี้เนี่ย? ยังโกรธสาวสวยอีก”

“..”ธามนิธิมองหน้าจันวิภา นี่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขาจริงหรอเนี่ย? แม้เขาจะรู้ว่าภรรยาของเขาน่ารักมากๆ ทำให้ใคร

เห็นใครชอบ แต่พี่ลำเอียงขนาดนี้ ทำเกินไปแล้วมั้ง!

จันวิภาถอนหายใจ พูดว่า “เมื่อกี้พี่ยังเห็นปาณีอยู่ ในครัว บอกว่าจะทำอาหารที่นายชอบ นานๆจะได้หยุด วันหนึ่ง ก็ใช้เวลาทั้งหมดบนตัวนายแบบนี้ นายยังจะ โกรธอีก!”

ธามนิธิมองไปยังจันวิภาอย่างเกินความคาด หมาย “เธออยู่ในครัว?”

“ใช่สิ!” จันวิภามองหน้าธามนิธิ “นายไม่รู้หรอ เธอ ยุ่งอยู่สักพักแล้วนะ พี่กลัวว่าเธอคนเดียวจะทำไม่ไหว อยากเข้าไปช่วยแต่เธอปฏิเสธสักก่อน”

คำพูดของจันวิภา ทำให้ความไม่พอใจของธา มนิธิหายไปในพริบตา

มีแรงกระตุ้นที่อยากวิ่งไปอยู่ต่อหน้าปาณีทันที แต่ปรากฏว่า จันวิภาเพิ่งพูดจบ ปาณีก็มาเคาะประตูพอดี เธอยืนอยู่นอกประตู ไม่คิดว่าจันวิภาจะอยู่ ข้างในด้วย ถามอย่างระมัดระวังว่า “หนูเข้ามาได้ไหม คะ?”

เธอเพิ่งทำกับข้าวเสร็จ ใส่ผ้ากันเปื้อนออกมาจาก ในครัว มัดผมหางม้าไว้ บนหน้าผากผูกผ้าโพกหัวไว้ ดู ไปแล้วท่าทางเป็นเด็กดีมากๆ

จันวิภาถามว่า “ทำกับข้าวเสร็จแล้วหรอ?”

ปาณีพยักหน้า “ค่ะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ”

เธอมองไปยังธามนิธิ รู้ว่าเขายังโกรธอยู่ ดังนั้นจึง อยากทำกับข้าวเพื่อง้อเขา ก็ไม่รู้ว่าคุณอาจะรักษาน้ำใจ ไหม

“ไปเถอะ เราไปกินข้าวกัน” จันวิภาตั้งใจกอดไหล่ ปาณี และพาเธอเดินออกไปข้างนอก

ธามนิธิเห็นภาพเบื้องหน้า ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าจัน วิภาตั้งใจประชดเขา

เห็นปาณีเกือบจะถูกจันวิภาลากออกไปนอกห้อง แล้ว

ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น มองไปยังทิศทางของ พวกเธอ คิดถึงคำพูดของธามนิธิเมื่อกี้ : เมื่อกี้ปาณีทำ อาหารที่เขาชอบอยู่ในครัว

เขามองไปยังไวยาตย์ “นายบอกว่าเธอนอนอยู่ไม่

ใช่รึไง?”

ไวยาตย์เหงื่อแตก “ผมไม่เจอเธอเลยครับ ก็เลยคิดว่าเธอไปนอนแล้ว”

คิดไม่ถึงเลยว่าปาณีจะไปทำกับข้าวเพื่อเอาใจธา มนิธิ

ปาณีเดินไปกับจันวิภาจนถึงระเบียง จึงหยุดเดิน แล้วพูดว่า “พี่ พี่ลงไปก่อนนะคะ หนูไปเรียกคุณอาก่อน”

จันวิภาพูดว่า “เมื่อกี้เขาได้ยินได้ เดี๋ยวคงลงมา เอง”

“หนูยังมีเรื่องที่จะคุยกับเขาค่ะ” แม้ว่าจันวิภาจะ พูดแบบนี้ แต่ปาณีก็ยังไม่วางใจอยู่ดี