ตอนที่ 161

หลังจากได้ยินในสิ่งที่ธามนิธิพูด เธอก็ออกมา จากห้องทำงาน

เจอกับไวยาตย์ที่ไปส่งพวกอ.ธีรนัย กลับมาพอดี ไวยาตย์มองไปยังปาณี ถามว่า “คุณธามนิธิยังโอเคอยู่ ไหมครับ?”

“เขาเป็นอะไรหรอคะ?” มองไปยังท่าทางที่เป็น กังวลของไวยาตย์นั้น ปาณีไม่ค่อยเข้าใจมากนัก

ไวยาตย์มองไปยังปาณี กลัวว่าธามนิธิจะได้ยิน จึงเรียกเธอออกไปคุยยังสถานที่ที่ห่างจากห้องทำงาน สักระยะ พูดว่า “คนที่มาในวันนี้เป็นคนที่คุณธามนิธิรู้จัก กันตั้งแต่เข้ากรมแล้วครับ หลังจากที่เขาเกิดเรื่อง ก็ไม่ ได้ติดต่อกับพวกเขานานเลย วันนี้ที่เจอพวกเขา ผมกลัว

ว่าคุณธามนิธิจะเสียใจนะครับ”

ปาณีคิดไตร่ตรองท่าทางของธามนิธิ เหมือนจะ นิ่งสงบมาก “น่าจะไม่นะคะ หนูเห็นเขายังดีอยู่เลย”

ไวยาตย์พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณไปทานข้าวก่อน เถอะครับ ผมไปดูเขาหน่อยละกัน”

ปาณียืนอยู่ตรงระเบียง นึกถึงสิ่งที่ไวยาตย์ พูด.. มองไปไวยาตย์ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องทำงาน อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคุณอาเหมือนกัน

เธอลงไปข้างล่าง ตักอาหารแล้ววิ่งกลับขึ้นมา
ธามนิธิกำลังรินน้ำชาอยู่ เพิ่งจะรินเสร็จก็เห็น ปาณีวิ่งขึ้นมาพอดี “คุณอา”

ให้เธอไปทานข้าวไม่ใช่หรอ?” แต่เดิมธามนิธิ อยากถือโอกาสที่เธอไปกินข้าวนั่งสงบสติอารมณ์นิดนึง ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาไวขนาดนี้

ปาณีตอบว่า “หนูเอามาทานที่นี่ค่ะ”

หลังจากพูดจบ ก็วางถ้วยลง เธอหยิบถ้วยออกมา 3 ใบ ข้างในบรรจุอาหารไว้

ธามนิธิมองไปยังเธอ พูดอย่างจนปัญญา “เห็นที่ นี่เป็นห้องอาหารรีไง?”

ปาณีเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง “แต่ว่าหนู อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณนี่คะ!”

“คืนพรุ่งนี้หนูก็ต้องกลับมหาลัยแล้ว ไม่ได้เจอ คุณอีกนานเลย อยากอยู่กับคุณนานๆหน่อย ทำไม ไม่ได้ หรอคะ?” ขณะที่กำลังพูด เธอก็คืบเสี่ยวหลงเปากิน อย่างเอร็ดอร่อย

อร่อยจังเลย!

ธามนิธิไม่สามารถเถียงกลับไปได้รู้สึกว่าสิ่งที่ เธอพูดมีเหตุผลมาก!

เขามองไปยังปาณี ขอเพียงนั่งมองเวลาที่เธอ ทานอาหาร ก็จะรู้สึกอยากกินตามไปด้วย

“จะทานสักหน่อยไหมคะ?” ปาณีมองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง

ธามนิธิตอบว่า “ฉันกินแล้ว”

ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่ถามเฉยๆ พวกนี้เป็นของหนู หมดเลย” ปาณีมองไปยังถ้วนทั้ง 3 ใบตรงหน้า กลัวว่า จะโดนธามนิธิแย่งไป

ธามนิธิจ้องมองท่าทางของเธอจู่ๆก็หัวเราะออกมา

ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นเขายิ้มอย่างร่าเริงแบบนี้

และแล้วก็เป็นอย่างที่ไวยาตย์กังวลจริงๆด้วย หลังจากที่เจอธีรนัยกับเมธีแล้ว ทำให้ธามนิธิคิดถึงเรื่อง เก่าๆขึ้นมาและไม่สบายใจเล็กน้อย

แต่ว่าพอเจอปาณีแล้ว เด็กดื้อที่ร่าเริงและฉลาด ขนาดนี้ ทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นไม่น้อย

ชีวิตคนเรามีสูญเสียก็ต้องมีได้เหมือนกัน

เธอต้องเป็นค่าตอบแทนหลังจากที่เขาสูญเสีย ทุกอย่างแล้วแน่ๆ?

ธามนิธิมองเธออย่างลึกซึ้ง “ปาณี”

“คะ?” ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง เห็นเขากำลัง จ้องมองตัวเองอยู่ ก็คิดว่าเขาอยากกิน จึงยื่นซาลาเปาที่ เพิ่งคืบขึ้นมาให้เขาไป “ก็ได้ค่ะ แบ่งให้คุณลูกหนึ่ง”

กลับได้ยินธามนิธิพูดว่า “มานี่สิ ให้คุณอากอด

หน่อย”

ปาณีเดินเข้าไปหา ถูกธามนิธิกอดไว้ในอ้อมแขน ธามนิธิหยิบถ้วยของเธอมาไว้ตรงหน้า “เธอกิน ต่อสิ”

ดวงตากลมโตของปาณีจ้องงมองธามนิธิอย่างไม่ เข้าใจ เธอคืบเกี้ยวนิ่งร้อนๆขึ้นมายื่นให้เขา “คุณอาจะ ทานไหมคะ?”

“ไม่ละ”

ปาณีจึงกินต่อไป

แต่ว่า ท่าทางของคุณอานี้หมายความว่ายังไง

นะ?

ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก!

วันนี้เธอไม่ได้มัดผม ปล่อยผมยาวสล้วย ผมดำ เงางามนั้นทั้งนุ่มลื่นและตรงมาก

เขายื่นมือออกไปรวบผมของเธอไว้ กลัวว่าผมจะ บดบังใบหน้าของเธอ มองเธออย่างอ่อนโยนมากถึงมาก ที่สุด “อยู่ข้างๆฉัน เธอมีความสุขไหม?”