ตอนที่153

ถึงแม้เธอหลบได้เร็วแต่สภาพเธอเมื่อกี้ก็อยาก อยู่ในสมองของธามนิธิ

เขาขมวดคิ้วและขยับไปที่ปุ่มสวิตช์แอร์บน กำแพง ปรับอากาศต่ำลงสององศา : ร้อนเกินไปแล้ว!

ปาณีรีบใส่เสื้อให้เสร็จและเป่าผมให้แห้งแล้ว ค่อยออกมา เห็นธามนิธินั่งรอเธออยู่เงียบๆ “คุณอาคะ”

ธามนิธิมองไปที่เธอไม่ได้แสดงท่าที่อะไรมาก

ไปได้แล้ว”

หมุดเก้าอี้เข็นแล้วออกไป

แรกๆปาณีรู้สึกอึดอัดแต่พอเห็นธามนิธิไม่ได้มี ท่าทีอะไรมากก็รู้สึกโล่งอกไปอีก

ก็ใช่..

ตอนนี้คุณอาเป็นไข้อยู่ถ้ามีอารมณ์ก็คงจะเป็นไป

ไม่ได้หรอก!

ปาณีรีบตามธามนิธิแล้วเข็นเก้าอี้

ชั้นล่าง น้าลำมุงเตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้วยังมี เมนูอาหารที่ปาณีชอบที่สุดนั่นก็คือกุ้งล็อบสเตอร์เล็ก ดู จนน้ำลายปาณีตะไหล

“มีเมนูกับข้าวเยอะขนาดนี้ จะกินหมดไหม?” พอใจเย็นลง ปาณีเกิดความสงสัยพลังการต่อสู้ของทั้งสี่

คน
ธามนิธิดื่มน้ำเสร็จแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะเบาๆ แค่ ท่าทางง่ายๆแบบนี้ยังรู้สึกถึงความสง่าอย่างยิ่ง

เขามองไปที่ปาณี “ก็มีเธอไม่ใช่หรือไง?”

ปาณีจ้องกลับโดยไม่ยอมแพ้ “ฉันไม่ใช่หมูสัก หน่อย”

น้าลำมุงยิ้มแล้วบอกว่า “รีบกินกันเถอะ เมื่อวาน คุณธามนิธิสั่งไว้ว่าให้ทำเมนูกับข้าวไว้เยอะๆให้คุณ ปาณี”

” ธามนิธิหน้าสงบนิ่ง เขาไม่ได้สั่งให้น้าบอก เรื่องพวกนี้นะ

ปาณีมองไปที่ธามนิธิ พูดด้วยความดีใจ “ขอบคุณ คุณอานะคะ”

ทั้งๆที่ทุกครั้งก็ดีกับเธอตลอดและก็ทำหน้า เหมือนไม่สนใจทุกครั้ง คุณอานี่เหน็ดในจริงๆ….

ธามนิธิเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของปาณี ไม่ได้ว่ากลับแต่กลับเอาตะเกียบแล้วคืบกับข้าวใส่ใน ถ้วยให้เธอ “กินเยอะๆ หน่อย”

“เธอเลี้ยงฉันแบบนี้ไม่กลัวฉันอ้วนหรือไง?” ถึงแม้เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เธอหิวจนผอมลงไป

ธามนิธิบอก “อ้วนหน่อยถึงสวย” “ถึงแม้รู้ว่าที่คุณอาพูดมันเป็นคำหลอกหลวงแต่ ฉันก็ดีใจนะ” ปาณีคืบน่องไก่มา เธอรู้สึกตัวเองหิวจนทน

ไม่ไหวแล้ว
ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ มองสภาพที่เธอกินแบบ เงียบๆก็รู้สึกตัวเองก็มีความหิวขึ้นมา

ไวยาตย์ก็มองธามนิธิอยู่ข้างๆ ทุกครั้งที่คุณธา มนิธิอยู่กับคุณปาณีถึงจะไม่พูดอะไรแต่ก็รู้สึกได้ว่าธา มนิธิมีความสุขมากๆ

น้าลำมุง “คุณธามนิธิคะ พ่อแม่ของคุณบอกให้ คุณว่าวันอาทิตย์นี้ไปหาท่านด้วย ท่านบอกไม่ได้เจอคุณ และคุณปาณีนานแล้ว”

ปาณีพูดด้วยความไม่เข้าใจ “ฉันไปฝึกค่ายทหาร ก็พอว่ากันแต่ทำไมคุณอาไม่กลับไปบ้างคะ?”

ธามนิธิมองสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของปาณี แล้วตอบว่า “ช่วงนี้งายยุ่ง”

“ได้ข่าวว่าคุณอางานยุ่งทุกวันจนไม่ได้พักดีๆใช่ ไหคะ” เมื่อกี้ปาณียังมีความอ่อนโยนแต่อยู่ๆก็ทำเสียง เข้มขึ้นเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน

ธามนิธิมองไวยาตย์ที่อยู่ข้างๆ ไวยาตย์พึ่งคืบ กับข้าวให้ตัวเองก็รู้สึกเหมือนโดนธามนิธิตวาดสายตา ใส่ “เธอบอกใช่ไหม?”

ไวยาตย์ “ขอ…ขอโทษครับ”

ทุกครั้งที่โดนธามนิธิตวาดใสตาใส่ ไวยาตย์ก็จะ ถ่อมตัว โดยเฉพาะช่วงที่ปาณีไม่อยู่ ไวยาตย์ก็โดนธา มนิธิสั่งสอนจนมีผลกระทบต่อจิตใจ

ปาณีมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาคะ ปกติฉันไม่เป่าผมเธอยังสั่นสอนฉันได้ ทำไมพอถึงคุณอา คุณอาถึงไม่ ยอมเชื่อฟังบ้างคะ? งานมันก็สำคัญแต่สุขภาพร่างกายก็ สำคัญนะคะ”

ไวยาตย์มองไปที่ปาณี เธออายุไม่มาก แต่คำพูด เธอมันฟังแล้วมีเหตุมีผลจริงๆ