ตอนที่152

แขนของปาณีคล้องไว้ที่คอของธามนิธิ แต่การก ระทำเล็กๆนี้กลับทำให้ความรู้สึกเธอเปลี่ยนไปหมด

เมื่อก่อนมักจะคิดว่าเราะคุณอาดีกับเธอ เธอก็เลย ชอบเขา พึ่งแต่เขา…

แต่ว่าตอนนี้เธอกอดผู้ชายคนที่กำลังจูบกับเธอ อย่างดูดดื่ม ทำให้ในใจเธอมีอะไรแปลกๆที่กำลังเปลี่ยน

ไป

ธามนิธิจูบปาณีเสร็จแล้วค่อยตอบไปว่า “อันนี้เขา เรียกว่าฉวยโอกาส”

มือปาณีที่จับแขนของเขาไว้ยังไม่ได้ปล่อย กอด เขาไว้แล้วแก้มแดงและร้อนไปหมดแต่ก็ไม่อยากยอม แพ้ “ทำไมมีแต่คุณอาที่ฉวยโอกาสจากฉันได้อย่าง เดียว? ฉันก็อยากทำบ้าง! งั้นคุณให้ฉันจูบกลับหนึ่งที่?”

ธามนิธิ

ในใจคุณอารู้สึกล่มสลายตลอด ทุกครั้งที่เขา อยากทำโทษเธอหน่อยแต่ก็โดนเธอเล่นกลับทุกที

เขายังอยากพูดอะไรอีกแต่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงของไวยาตย์ “คุณธามนิธิครับ”

“เข้ามา” ธามนิธิบอก ปาณีรับลงมาจากตัวของธา

มนิธิไปยืนไว้ข้างๆ

ไวยาตย์เดินเข้ามา มองไปที่ทั้งสองคน “ที่แท้คุณปาณีก็อยู่ที่นี่เองหรอครับ”

ปาณีตอบ “ฉันเห็นคุณไวยาตย์ไม่ว่างก็เลยมาหา คุณอาเอง คุณอาคะงั้นฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงไป กินข้าวนะคะ”

ถึงแม้เวลาที่เธออยู่กับธามนิธิ เธอกล้าทำทุก อย่างแต่อยู่ต่อหน้าไวยาตย์แล้วปาณีก็ยังเก็บอาการอยู่

กลัวไวยาตย์จะสังเกตเห็นความผิดปกติ ปาณีรีบ เดินหนีออกไป

พอปาณีเดินออกไป ไวยาตย์มองไปที่สายตาของ ธามนิธิ ดูมีความร่าเริงมากกว่าปกติ

พอปาณีกลับมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด ธามนิธิถาม “อาหารตอนเย็นเตรียมเสร็จหรือ

ยัง?”

“น้าลำมุงกำลังเตรียมครับ”

“ให้น้าเตรียมอาหารเยอะหน่อย” รู้ว่าปาณีชอบ กินคงจะอดความอยากมานาน ฟังน้ำเสียงของธามนิธิที่อ่อนโยนกว่าปกติ ไวยา

ตย์ยิ้มแล้วยิ้มอีก “รับทราบครับ”

เมื่อก่อนปาณีอยู่ด้วยทุกวันเลยไม่รู้ว่าปาณีมีความ สำคัญขนาดไหน แต่พอปาณีหายไปยี่สิบวันแล้วค่อย กลับมา ไวยาตย์ถึงรู้ว่าหากปาณีอยู่โลกนี้จะมีแต่ความ สดใส

ปาณีกลับถึงห้อง เข้าไปแช่อ่างอาบน้ำให้ร่างกายผ่อนคลาย

ช่วงนี้ลำบากมาก ตอนอยู่ในค่ายรองเท้าก็ใส่ไม่ สบาย ถูกับเท้าจนรู้สึกเท้าจะถูกถูเป็นรูไปเลย

พอแช่ในน้ำแบบนี้ก็รู้สึกสบายมากๆ พอนอนลงไปก็นึกถึงภาพที่จูบกับธามนิธิเมื่อกี้ จูบนั้น…..

เหอะ!

เธอรู้สึกตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งผิดปกติเป็นเพราะผลกระ ทบจากคุณอาแน่เลย!

ปาณีอาบน้ำเสร็จคิดว่าคงไม่มีใครมาโผล่ในห้อง

เธอแน่นอนเลยห่อด้วยผ้าเช็ดตัวก็ออกมาข้างนอกแต่ ปรากฏว่าธามนิธิมาอยู่ในห้องเธอ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำนั่งบนเก้าอี้เข็นมองไปตัวของ

ปาณีที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวห่อไว้ บังได้แค่หน้าอกกับกัน

ไหล่และขาก็โชว์ไว้ข้างนอก

บวกกับเธอพึ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวเปียกๆแบบนี้

พอปาณีเห็นธามนิธิ ทำตัวไม่ถูกจนพูดติดอ่าง “คุณ…คุณอา… คุณมาทำไมคะ?”

แล้วก็ไม่ออกเสียงสักนิดอีก

ใบหน้าขรึมของธามนิธิทำเหมือนตัวเองไม่เห็น อะไรสักอย่าง “เธอลืมกระเป๋าไว้ ฉันเอามาให้”

“ขอบคุณค่ะ ฉัน..ฉันไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะคะ”
นึกได้ว่าตัวเองมีแค่ผ้าเช็ดตัว ปาณีก็รีบเอา เสื้อผ้าที่วางไว้บนเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ