ตอนที่ 150

ยังดีที่ในช่วงนี้ ความโด่งดังของโมรีลดลงไป แล้ว บวกกับที่จะได้กลับบ้านในวันนี้อารมณ์ของเธอจึงดี ขึ้นนิดหน่อย

ในตอนบ่าย ปาณีแบกเป้ออกมาจากหอ เตรียมตัว จะนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน ปรากฏว่าไวยาตย์มารับเธอแล้ว

รถของไวยาตย์จอดอยู่ตรงนั้น เธอเดินเข้าไป เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง

“คุณไวยาตย์ ทำไมถึงมารับหนูคะ? หนูไม่มี กระเป๋าเดินทาง กลับบ้านเองได้ค่ะ”

ปาณีเป็นคนที่พึ่งตัวเองมาโดยตลอด ครั้งก่อนที่ ให้ไวยาตย์มาส่งนั่นเป็นเพราะว่าเธอมีกระเป๋าเดินทาง จึงไม่สะดวก แต่ว่าในตอนนี้ สิ่งของที่เธอเอากลับบ้านก็ ไม่เยอะ ไวยาตย์อุตสาห์มารับเธอ ทำให้เธอรู้สึกได้รับ ความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ

ท่าทีของไวยาตย์เป็นมิตรอย่างมาก พอเห็นปาณี ก็ทำตัวอย่างกับเห็นผู้มีพระคุณ “คุณผู้ชายให้ผมมารับ ครับ”

อย่าว่าแต่ธามนิธิเลย แม้แต่เขาที่ตื่นมาในตอน เช้า แล้วคิดได้ว่าวันนี้ปาณีจะกลับมา ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็ก น้อย
“ช่วงนี้คุณอาเป็นยังไงบ้างคะ? ร่างกายดีขึ้นไหม คะ?” ปาณีถามอย่างเป็นห่วง

แค่คิดว่าจะได้เจอคุณอาแล้ว ก็ตื่นเต้นมากกว่าจะ ได้กินของดีอีก

ไวยาตย์กลับเงียบไปสักพัก ไม่ได้ตอบคำถาม

ของเธอ

ปาณีดูออกว่ามีพิรุธ “เขาไม่สบายหรอคะ?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เขาทำงานจนดึกทุกวันเลยครับ ตอนเช้าก็ตื่นเช้ามาก ไม่ค่อยได้พักผ่อนสักเท่าไหร่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็จัดตารางทำงานของเขาให้

น้อยหน่อยสิคะ” คิดถึงคุณอาลำบากขนาดนั้น ปาณีรู้สึก ปวดใจเล็กน้อย

ไวยาตย์มองปาณีผ่านกระจกหลัง พูดว่า “อย่าง นั้นต้องให้คุณธามนิธิฟังผมถึงจะได้นี่ครับ”

ก็มีแต่ตอนอยู่ต่อหน้าปาณีเท่านั้นที่ธามนิธิจะว่า นอนสอนง่าย

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป รถจอดอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน ปาณีแบกเป้ลงมาจากรถ เข้าไปข้างในพร้อมกับไวยาตย์

น้าลำมุงเห็นเธอกลับมาแล้ว พูดอย่าง กระตือรือร้นว่า “คุณหนูปาณีกลับมาแล้ว! ไม่ได้เจอกัน นานเลยนะคะ”

ทุกครั้งที่กลับมาที่นี่ ก็รู้สึกเหมือนว่าได้กลับมาบ้าน ทุกคนดีกับเธอมากๆ ทำให้ปาณีรู้สึกอบอุ่นใจ

ปาณีพูดว่า “สวัสดีค่ะน้า”

น้าลำมุงมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชเพื่อมาทำกับข้าวให้ พวกเขาโดยเฉพาะรู้ว่าปาณีจะกลับมาวันนี้อาหารเย็น ถูกจัดเตรียมไว้อย่างอุดมสมบูรณ์

น้าลำมุงยิ้ม ชอบปาณีที่ไม่ถือตัวเลย ไม่เหมือน กับติรยา..

ก่อนหน้านี้ติรยาเคยไปบ้านวิสิทธิ์เวชหลายครั้ง แม้ว่าเขาจะมีมารยาทมากตอนอยู่ต่อหน้าคนในบ้านวิ สิทธิ์เวช แต่ว่า สำหรับคนรับใช้อย่างพวกเขาแล้ว เขา จะไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย

ต้องรู้ไว้ว่าแม้แต่ธามนิธิกับเวทัสก็ปฏิบัติกับคนรับ ใช้ที่อาวุโสกว่าอย่างเคารพนับถือ

หลังจากที่ทักทายน้าลำมุงเสร็จ ปาณีกับไวยาตย์ ก็ขึ้นไปชั้นบน แต่ว่าธามนิธิมีแขกอยู่ และแขกยังไม่กลับ

ปาณีจึงรออยู่หน้าห้องพร้อมกับไวยาตย์

ไม่นาน แขกที่คุยกับธามนิธิก็ออกมา ไวยาตย์ เห็นฝ่ายตรงข้าม โค้งคำนับอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ส่ง พวกเขาออกไปจากบ้าน

ส่วนปาณีก็เข้าไปหาธามนิธิคนเดียว

ธามนิธินั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขก มือของเขากำลังจัด วางอุปกรณ์ชาต่างๆ ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลามาก สีหน้าก็นิ่งสงบ มองไปแล้วเหมือนภาพวาดที่ประณีตมาก

ปาณีพูดว่า “คุณอา หนูกลับมาแล้วค่ะ”

ธามนิธิเงยหน้าขึ้น มองไปยังปาณี ขมวดคิ้วเล็ก น้อย นัยน์ตาที่ดำสนิทในตอนแรกนั้น ตอนนี้เหมือนเต็ม ไปด้วยความสว่าง ประกายแวววาวเชียว

เขามองไปยังปาณี ไม่ได้แสดงความดีใจภายใน ใจของเขาออกมาแต่อย่างใด พูดอย่างเงียบสงบว่า “นั่ง สิ”

ปาณีวางกระเป๋าลง พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งบน เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา มองไปยังคุณอา ไม่ได้พูด

อะไร

กลับพบว่าสายตาของคุณอาจ้องมองใบหน้าของ เธอไม่วางตา มองจนเธอรู้สึกเขินเล็กน้อย เธออดไม่ ได้ที่จะลูบใบหน้าของตัวเอง “หนูตากแดดจนดำแล้วใช่ ไหมคะ?”