ตอนที่137

ใช่

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาเชื่อคำพูดของติรยาแล้ว จะมาถึงจุดนี้ได้ไง?

ปาณีมองเวทัสที่กำลังนึกคิดอะไรสักอย่างแต่ก็ ไม่ได้พูดคุยกับเขาอีกแล้วก็เดินออกมาทันที

ปาณีพึ่งเดินออกมา ก็เจอกับน้าลำมุง “ปาณี ไป กินข้าวได้แล้วนะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเรียกคุณอานะคะ”

ปาณีเคาะประตูห้องสมุดแล้วก็เดินเข้าไป พู ดกับธามนิธิว่า “คุณอาคะไปกินข้าวกัน”

ธามนิธิมองไปที่ปาณีแล้วถามว่า “ติรยาไปแล้ว หรือยัง?”

“ไปแล้ว” พอนึกถึงสภาพของติรยาแล้วก็รู้สึก สดชื่นขึ้นมาทันที

ธามนิธิมองไปที่ปาณี ถึงแม้เธอจะรวบผมให้ดู เรียบร้อยแล้วแต่เมื่อกี้ที่ทะเลาะกับติรยามันยังมีแผล ลอยขุดบางที่…

เห็นสภาพเธอแบบนี้ ธามนิธิก็ขมวดคิ้ว “หน้าไป โดนอะไรมา”

“ไม่มีอะไรปาณีใช้มือจับหน้าตัวเองอย่างไม่ ถือสาอะไร
แรงของติรยาแค่นั้นยังทำอะไรกับเธอไม่ได้ หรอก

ใช้แค่เรี่ยวแรงนิดเดียวแต่ทำให้ติรยากับเวทัส แตกแยกกันมันคุ้ม!

แต่กลับเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของธามนิธิเย็น ชาลง “มานี่!”

คุณอาโหดมาก อยู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์พูดทำให้ ปาณีตกใจไปพักหนึ่ง

ปาณีก็เป็นคนรู้จักดูสถานการณ์ เห็นมันผิดปกติ แล้วใครจะกล้าเข้าไปเหล่า?

“คุณอาคะ กินข้าวกันเถอะ” เธอยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ ขยับไปไหน

กำลังคิดอยู่ว่าหลังกินข้าวเสร็จ คุณอาคงจะหาย

โกรธแล้วแหละ

แต่น่าเสียดายธามนิธิไม่ใช่คนที่ง้อง่าย เขามอง มาที่ปาณี “เรื่องกินข้าวค่อยว่ากันอีกที เธอมานี่ก่อน”

“หนู..”

“ไม่เชื่อฟัง?” ธามนิธิขมวดคิ้ว

ปาณีหาทางออกไม่ได้เลยรีบวิ่งไปหาเขาทันที ธามนิธิมองใบหน้าที่มีแผลรอยขุด ถึงแผลจะไม่ ลึกมากแต่มันกลับเหมือนมีอะไรแทงเข้าในใจเขา

เขายกมือขึ้นทำให้ปาณีตกใจ หลบตามสัญชาตญาณ ธามนิธิมองเธอแล้วค่อยมาสำนึกว่าเมื่อกี้ น้ำเสียงน่ากลัวเกินไป แค่เขาโกรธมากจริงๆ น้ำเสียง เบาลง “เป็นผู้หญิงหัดใส่ใจตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง”

เป็นรอยแผลที่หน้ายังไม่ถือสาอีก

นี่จิตใจต้องเข้มแข็งขนาดไหนกัน?

ปาณีมองสายตาธามนิธิที่เต็มไปด้วยความขรึม และความห่วงใย “เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ไม่เจ็บสักหน่อย”

ธามนิธิอดไม่ไหวไปจิ้มที่หน้าผาก “ห้ามทำตัวเอง เจ็บอีก ถ้ามีครั้งต่อไปจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้อีก”

ในใจของเขา ผู้หญิงควรเป็นแบบอ่อนโยน บอบบาง

แต่กับปาณีเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ทำ เอาธามนิธิอยากสั่งสอนเธอบ่อยครั้ง

ปาณีตอบ “รู้แล้ว คุณอาโหดจัง”

นัยน์ตาสีดำของธามนิธิมองไปที่เธอ “โหดก็เพื่อ ผลดีต่อเธอไม่ใช่หรือไง?”

ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงขี้เกียจมาพูดแบบนี้

“ผ้าเช็ดหน้า” ธามนิธิเรียกไวยาตย์ที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ไวยาตย์ก็รีบเอามาให้

ปาณีอยู่ในอ้อมกอดของธามนิธิ เขาเอา ผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ใบหน้าอันเล็กของเธอ

แผลไม่ได้หนักมากแต่พอถูโดนก็แสบเล็กน้อย
เขาได้ยินเสียงของเธอก็รีบหยุดมือแล้วเปาที่ แผลเบาๆ

เห็นธามนิธิดูแลปาณีแบบนี้อย่าพูดถึงคนอื่นเลย ขนาดไวยาตย์ยังรู้สึกอิจฉา

ปาณีกลั้นหายใจ มองไปสายตาอ่อนโยนของธา มนิธิ เขากำลังช่วยเปาแผลให้เธอ แต่เธอกลับรู้สึกหัวใจ ของตัวเองกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนได้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับ ใครบางคน