……….รามนิธิขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าตนเองถูก

ทอดทิ้ง!

เขาก็ไม่อยากเป็นแบบนี้!

แต่ โมรีกับเวทัสกำลังพูดคุยเป็นแฟนกัน เวทัส คือเด็กรุ่นหลังต่อจากเขา โมรี่จึงได้แต่เรียกเขาแบบ นี้

เขามองที่ปาณี “แล้วยังไง?”

“คุณลุงธามนิธิ” ปาณีเรียกขึ้นอย่าไม่เกรง

กลัว

ธามนิธิมองเธอและยืดมีออกไปดูคล้ายกำลัง จะตีเธอ แต่กลับทําแต่ลูบศีรษะเธอไปมาอย่างอ่อน โยน “ดูท่าแล้วเธอยิ่งอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังเสียแล้ว

ปาณีกุมมือของเขาไว้ และยังคงหยอกล้อต่อ ไป “คุณลุงธามนิธิ”

” เธอลองเรียกดูอีกสักครั้ง”

“โมรีเรียกได้ ทําไมฉันถึงเรียกไม่ได้” ปาณี พูดขึ้นอย่างขับข้องใจ “ไม่ยุติธรรม”

ธามนิธิก้มศีรษะลงและขบกัดเขาไปที่ใบหู ของเธอ “เธอลองเรียกดูอีกสักครั้ง”

คําเตือนเต็มไปด้วยความหมายแอบแฝง

ปาณีรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันตรายที่แผ่ออกมา จากตัวเขา “โอเคคะ ไม่เรียกคุณลุงธามนิธิคุณอา”

เธอซุกซนอย่างที่คาดไว้

ธามนิธิจ้องมาปาณี ถึงแม้บางครั้งเธอจะ เปลี่ยนไปเรียกเขาว่าสามี แต่บ่อยครั้งเธอกลับเรียก เขาว่าคุณอา.เขาชักสงสัยว่าตั้งใจเรียกแบบนี้ใช่หรือ ไม่

จันวิภาที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเดินเข้ามา เห็น ธามนิธิและปาณีจึงเอ่ยถาม “โมรีกับเวทัสหล่ะ?” ปาณีตอบแทนธามนิธิ พวกเขามีธุระจึงกลับ

ไปก่อนแล้ว

”

จันวิภานั่งลงและพูดกับปาณี “ทีหลังเรียกโมรี มาที่บ้านบ่อยๆนะ”

“อืม” ปาณีจ้องมองจันวิภา รู้สึกดีใจ ดูท่าที สาวแบบนี้ เห็นทีคงชอบโมนีไม่น้อยเลย

เพียงแต่ ตอนนี้โมรีรู้สึกสับสนเล็กน้อย ถ้า หากหลังจากนี้เวทัสกับโมรีลงเอยกันจริงๆ ถ้าอย่าง นั้นเธอ…จะต้องกลายเป็นป้าสะใภ้ของโมรีงั้นหรือ?

ฮือ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนแก่ขึ้นมาอีกสิบปีใน ทันทีกันนะ?

พวกเวทัสที่พรุ่งนี้มีแข่งขันตอนกลางคืน พอ รวมตัวที่ชมรมเสร็จก็นั่งรถไฟความเร็วสูงไปด้วยกัน

สถานที่แข่งขันในครั้งนี้อยู่ไม่ไกลเป็นเมือง ข้างๆพอดี นั่งรถเพียงแค่สองชั่วโมงก็ถึง
ตอนกลาง น ทุกคนต่างพักผ่อนหมดแล้ว ไม จึงออกมาหาเขา

เวท์สเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังเปียกชื้น บนไหล่ พาดด้วยผ้าขนหนูสีขาว

โมรีมองด้านหลังของเขาและเดินเข้าไป สายตาตกอยู่ที่หนังสือบนที่เขาวางไว้บนโต๊ะ เป็น หนังสือของแอนเดรีย

เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เธอซื้อหนังสือของแอ นเตรีย?”

หนังสือของแอนเดรียเพิ่งจะถูกวางขายบน อินเตอร์เน็ต มีบางคนซื้อแล้วแต่ยังไม่ได้รับ คิดไม่ ถึงว่าเวทีสกลับมีแล้ว

เวทัลเหลือบมองหนังสือบนโต๊ะ หนังสือที่จัน วิภาเอากลับมา เขาถือโอกาสหยิบติดมือลงกระเป๋า มาด้วย

เขาไม่ได้อธิบายอะไรกับโมรี

โมรีหยิบหนังสือขึ้นมา พลิกดูและพูด “ฉัน ค่อนข้างชอบเธอแล้วทีเดียว อิจฉาความรู้สึกของ เธอกับแฟนจัง คิดไม่ถึงว่าเธอก็ชอบหนังสือของแอ นเดรีย

เธอกับแฟน……..

ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่ปาณีกับคุณลุงของเขาหรอก

หรือ?

จิตใจของเวทัลในสองวันที่ผ่านมาค่อนข้างซับซ้อน ได้ยินคําพูดของโมรีก็ยิ่งทำให้จิตใจว้าวุ่นมาก ขึ้น

ปาณีเขียนถึงเรื่องราวของเธอกับคุณลุง แต่ เขาเปิดไปทั้งเล่ม กลับไม่เห็นร่องรอยของตัวเอง เขาอดไม่ได้ที่จะคิด ถ้าหากตนเองกับปาณีไม่ ได้เลิกรากันในตอนแรก เป็นไปได้ไหมที่ตัวละคร

หลักในเรื่องราวของปาณีจะเป็นเขา?

“เวทีส” โมริมองคนหนุ่มตรงหน้าที่กำลัง เหม่อลอย เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” ตอนที่เธอพูดคุยกับเขา เขากลับเหม่อลอย

“เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไรรึเปล่า?” เวทีสมอง โมริ

ถ้าหากเขาจําไม่ผิด พวกเขาเลิกรากันไปแล้ว? โมรีพูด “มีเรื่องเกี่ยวกับเกมส์ที่อยากคุยกับ เธอนิดหน่อย”