ตอนที่871 ไม่จริง

จํารัสกันไปมองเธออย่างสงสัย “ที่นี่คือ?”

ปาณีลงจากรถไปโดยไม่พูดจา ก่อนจะกดกริ่ง มองเห็นเด็กวัย รุ่นเป็นคนมาเปิดประตู จำรัสที่กำลังจะเอ่ยปากถามอีกฝ่ายว่า เป็นใคร กลับได้ยินเขาพูดทักขึ้นมากอน “พี่? มาได้ยังไงกัน?”

นภันต์มองดูพี่สาวของตนอย่างงาน โดยเฉพาะคนที่อยู่ข้าง กายของเธอกลับไม่ใช่พี่เขยที่เขาคุ้นเคย เขาชี้ไปที่จำรัสและเอ่ย ถามเสียงเบา ” เขาคือ?”

ปาณีไม่ตอบ เธอทำแค่หยิบมือถือออกมาและยัดลงไปในมือ ของนภันต์ “นภันต์ช่วยดูหน่อย มือถือของพี่ซ่อมได้ไหม?”

นภันต์เก่งเรื่องเล่นเกมส์บนมือถือ และนี่คือเหตุผลที่ว่าทำไม

เธอถึงต้องมาหาเขา

จำรัสยืนอยู่ด้านข้างได้ยินนภันต์เอ่ยเรียนพี่สาวออกมาก็มี ความเป็นมิตรต่อนภันต์เพิ่มขึ้นขีดสุด เขาคิดอยู่ในใจ “ในเมื่อ เป็นว่าที่น้องเขยของฉัน ตอนนี้ควรทำดีกับเขาให้มากๆ ที่หลัง เขาจะได้ช่วยพูดแทนฉัน”

ในใจของจำรัส ได้ยึดปาณีเป็นผู้หญิงของตัวเองไปแล้ว เรียบร้อย ! เขาอยู่มานานขนาดนี้ แต่ปาณีกลับเป็นผู้หญิงคน แรกที่ทำให้เขาใจเต้นแรง ดังนั้นต่อให้เธอแต่งงานแล้ว แต่เขาก็ ยังคงเลือกเธอเป็นผู้หญิงของตนอยู่ดี
ปาณีที่ไม่รู้ความคิดของจำรัส กำลังมองไปที่น้องชายของ ตนเองอย่างประหม่า มือของเธอจับลงบนแขนของเขาอย่างไม่ ตั้งใจ “เป็นไง? ซ่อมไม่ได้แล้วหรือ?”

นภันต์ส่ายหน้า “ไม่ใช่แบบนั้น พี่มีใบเสร็จไหม? ถ้าหากมี ก็ ไปซ่อมที่ห้างได้ ส่วนผมสามารถทำได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น มัน ไม่ใช่สายงานผมสักหน่อย!”

ปาณีได้ยินดังนั้นก็ชะงักไป และเอ่ย “ใบเสร็จไม่อยู่ที่นี่ นภัณฑ์เธอช่วยคิดวิธีซ่อมให้พี่หน่อยเถอะนะ? ฉันไม่อยากให้ คุณอารู้ว่าฉันทำมือถือพัง ดังนั้น…

นภันต์เงยหน้าขึ้นมาและมองดูพี่สาวของตน เขาไม่พลาด สีหน้าลังเลของเธอไป เลยเอ่ยขึ้นมาอย่างแน่ใจ “พี่กับพี่เขย ทะเลาะกันหรือ?”

ไม่รอให้ปาณีปฏิเสธ เขาก็หมุนตัวเข้าไปในห้องนอนหลังจาก นั้นจึงเอ่ย “เออใช่ พี่ พี่เขยช่วยผมซื้อบ้านแล้ว ผมพึ่งได้กุญแจ ห้องมา มันอยู่ห่างจากสานจตุจักรไปไม่ไหล ฝากพี่ขอบคุณพี่เขย ด้วยนะ”

ปาณีนิ่งงันไป และถามอย่างไม่อยากเชื่อ “เขาซื้อห้องใจกลาง เมืองให้นายเนี่ยนะ? เงินขนาดนั้น เป็นไปได้ไง…

นภันต์หันหลับมาและมองดูท่าทางโง่งมของพี่สาว “พี่ พี่โง่ หรือไง? เงินขนาดนั้นแน่นอนว่าไม่พอ ทำเลดีขนาดนั้น พี่เขยคง ลงแรงไปไม่น้อยแน่ ดังนั้นผมเลยให้พี่ไปขอบคุณเขาไง ถูกน้องชายทิ้งเอาไว้ ปาณีจึงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเงียบๆ
พอพวกเขาออกมาจากห้องของนภันต์ จำรัสเอ่ยปากกับเธอ “เธอกับน้องชายรักใคร่กลมเกลียวดีจัง!”

ปาณีไม่ได้เอ่ยส่งเสียงออกมา

ทันใดนั้น เธอก็หมุนตัวและเอ่ยถามจำรัส “นี่ก็โมงแล้ว? เร็วสิ บอกฉันว่าตอนนี้กี่โมง?”

จํารัสชะงักไป ก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือของตน “ตอนนี้หกโมงเย็น มีอะไรหรือ?”

ปาณีเดี ยความกังวล “แย่แล้ว ฉันกลับบ้านสาย แล้ว! จริงๆเลย ฉันลืมเวลาไปได้ยังไงกันเนี่ยม

พูดจบ เธอก็รีบเดินออกไปที่ถนน

จํารัสมองเห็นเธอรีบวิ่งออกไป ในใจกำลังตระหนักเป็นอย่าง ยิ่ง “ยังจะกลับบ้านอีก? ผู้ชายของเธอไม่เอาเธอแล้ว!”

แต่พอนึกถึงปาณีที่ยังต้องอยู่ในความดูแล เขาคิดว่าตนเอง สมควรที่จะทักเธอสักหน่อย ถ้าหากเธอได้รับความกระทบ กระเทือนแล้วเป็นลมไปอีกรอบขึ้นมาคงไม่ดีแน่

แต่พอเขาเห็นเธอกำลังวิ่งไปขวางรถแท็กซี่เอาไว้อย่าไม่กลัว ตาย ถ้าก็รีบร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “ปาณี บ้าไป แล้วหรือไง?”

พูดจบก็รีบสิ่งเข้าไปและลากเธอเข้ามาในพื้นที่ปลอดภัย เขา ตะโกนใส่เธอ “ปาณี เธออยากตายนักหรือไง? รถเยอะขนาดนี้ เธอยังวิ่งไปไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว? แม้แต่ลูกก็ไม่เอาแล้วหรือไง?”

ปาณีหันกลับมาอย่างว่างเปล่า ก่อนจะลูบลงไปที่หน้าท้องและ เอ่ยพิมพ์ “ลูก? ใช่ ฉันตั้งท้องแล้ว บ้าเอ้ย ฉันลืมลูกไปได้ยังไง? ถ้าหากคุณอารู้เรื่องจะต้องโกรธจนไม่สนใจฉันแน่? ไม่ได้ ฉันจะ เสียคุณอาไปไม่ได้ ใช่แล้ว ฉันต้องปาคุณอา! คุณอาอยู่ที่ไหน? คุณอา อย่าโกรธปาณีแล้ว ได้ไหม?”

จํารัสมองดูปาณีที่สูยเสียท่าทีปกติไป อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่ เธอ “คุณอาของเธอไม่ต้องการเธอแล้ว! เธอไม่ต้องเรียกคุณอา คุณอาอีกต่อไป! คุณอาของเธอกำลังจะหย่ากับเธอ ! เธอมีสติขึ้น มาหน่อย ธามนิธิไม่ต้องการเฮแล้ว!”

ปาณีได้ยินดังนั้นก็ยืนตะลึง

ส่วนจำรัสที่ระบายโพล่งออกมาก็มองเห็นใบหน้าขาวซีดของ เธอ และเอ่ยเสียงต่ำ “ไปเถอะ ฉันพาเธอกลับไปโรงพยาบาล ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ยังคงต้องได้รับการดูแล เธอต้องพักผ่อน เข้าใกไหม? ถ้าหากเธอไม่ต้องการเด็ก รอให้ร่างกายเธอกลับ มาแข็งแรงเสียก่อน ฉันค่อยพาเธอไปเอาเขาออก!

ได้ยินคำว่าเอาเด็กออก ปาณีก็สะบัดมือเขาออกอย่างแรง ก่อนจะมองเขาอย่างหวาดระแวง “นายคิดจะทำอะไร? นายคิดจะ ทําร้ายลูกของฉันหรือ? ไม่ได้! ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมา ทําอันตรายเขา ไม่ว่าใครทั้งนั้น!

พูดจบ ก็เดินตามทางเท้าไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก จำรัสชะงักไปและรีบเดินตามเธอ แต่กลับถูกรถยนต์ขวางเอาไว้เสียก่อน “ปรีนปรับปริ้นเสียงแตรรถดังขึ้นไม่หยุดที่ข้างๆหู ของเขา

มีคนขับรถไม่น้อยเอ่ยตะโกนด่าเขา “อยากตายหรือไง? ไม่ เห็นรถหรือไงวะ?”

พอจำรัสวิ่งมา ก็มองเห็นว่าปาณีนั้นอยู่ตรงข้ามถนนกับตน

แล้วเรียบร้อย พร้อมๆกับแทกซี่ที่หยุดลงและตัวเธอที่นั่งเข้าไป

จํารัสตบตัวเองด้วยความสำนึกเสียใจ “ปากไม่รักดี เป็นแบบ นี้ ไม่รู้ว่าเธอจะหนีไปไหน?”

จากนั้นเขาก็รีบไปยังรถของตนเองและคิดที่จะออกตามหาเธอ

รถกำลังวิ่งไปตามถนน แต่จำรัสกลับไม่เห็นร่างปาณี เขาบ่น ด้วยความสํานึกผิด “ปาณี เธอจะต้องไม่เป็นอะไร!”

ในขณะที่อีกฝากหนึ่ง ปาณีที่เรียกรถแท็กซี่ได้ ก็บอกกับคนขับ

รถอย่างไม่ลังเล “ไปสวนจตุจักร!

นึกถึงคำพูดที่จำรัสเพิ่งจะเอ่ยออกมา เธอปฏิเสธที่จะเชื่ออยู่ ในใจ “จํารัสคนโกหก! คุณอาจะไม่ต้องการฉันได้ยังไง ใช่ คุณอาเคยบอกไว้ ขอแค่ฉันไม่ไปจากเขา เขาไม่มีวันที่จะไม่ ต้องการฉัน! ใช่ จำรัสคนโกหก!”

เธอสร้างกำลังใจระหว่างกลับบ้าน พอถึงบ้านเธอก็เปิดประตู เข้าไปด้วยท่าทางเบิกบาน และเอ่ยเสียงดัง “คุณอา ฉันกลับมา แล้ว? ฉันมีข่าวดีจะมาบอก ฉัน…”

แต่พอเธอผลักประตูเข้าไป เธอก็เห็นว่าภายในบ้านนั้นว่างเปล่า จิตใจที่เข้มแข็งของเธอพลันอ่อนแอลงมา “คุณอาไม่อยู่ เวลานี้เขาควรกลับมาแล้ว? แต่ว่าเขาไม่อยู่! หรือว่าเขาจะไม่ ต้องการฉันแล้วจริงๆ?”

คิดคิดๆ เธอก็อยากจะโทรไปถามคุณอาให้ชัดเจน แต่ก็นึกขึ้น มาได้ว่าโทรศัพท์ที่เสียไปของตนยังอยู่กับนภันต์

“ใช่สิ ยังมีเบอร์บ้าน! ฉันต้องโทรหาคุณอา ถามให้แน่ชัดว่า เขาไม่ต้องการจนแล้วจริงๆหรือ? “พูดจบเธอก็ปาดน้ำตา และ เดินไปยังโทรศัพท์

พอเธอมองเห็นกระดาษที่อยู่ด้านข้างโทรศัพท์ สายตาของเธอ ก็สูญสิ้นความหวัง กระดาษเหล่านั้นหล่นลงสู่พื้นห้อง พร้อมๆกับ น้ำตาของเธอที่ไหลลงมาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณอา ไม่จริงใช่ ไหม! บอกฉันที ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง…….

แต่ว่า คำตอบที่เธอได้รับ มีเพียงความว่างเปล่า ในห้อง เท่านั้น…….