ตอนที่869 เป็นลม

ปาณีผลักจำรัสออกและวิ่งฝ่าฝนออกไปอย่างไม่แม้แต่จะหันกลับ มา เธอจะเอ่ยพึมพำกับตัวเอง ไม่ได้ ฉันต้องพูดกับคุณอาให้ ชัดเจน ฉันจะปล่อยให้มันไม่ชัดเจนอยู่อย่างนี้ไม่ได้

แต่จํารัสกลับเข้ามาโอบเธอไว้อย่างหนาแน่นและไม่สนใจฝน ที่กำลังตกลงบนตัวของเขาเลยสักนิด เขาเอ่ยตะคอกเสียงดัง “ปาณี! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

แต่ตอนนี้ปาณีไม่ได้ยินอะไรแล้วทั้งนั้น ในหัวของเธอมีเพียง แต่ภาพแผ่นหลังของคุณอาที่เดินหนีเธอไป…..

“ไม่ได้! ฉันจะต้องไปหาคุณอา และเอ่ยอธิบายให้ชัดเจนต่อ หน้าเขา ฉัน ฉัน…..”เธอกำลังคิด แต่ทันใดนั้นร่างทั้งร่างของเธอ ธอตกอยู่ที่พื้น และ ก็อ่อนปวกเปียกขึ้นมากระทันหัน สายตาของเธอต ถูกมือคู่หนึ่งประคองเข้าไปในอ้อมกอด

ปาณีมองดูใบหน้าขาดซีดของเธอ ก่อนจะรีบอุ้มเธอขึ้นอย่าง ร้อนลน และหมุนตัวมุ่งหน้าไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ เขาวิ่งไปและ ตะโกนเรียกเธอไป “ปาณี อย่าทำให้ฉันตกใจ! ฉันกำลังจะพา เธอไปโรงพยาบาล…

แต่สิ่งที่เขาไม่ค้นพบก็คือ ธามนิธิยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตูบ้าน ไม่ไกล เขากำลังยืนหลบฝนอยู่และมองดูผ่านม่านฝน เขามอง เห็นว่าจํารัสกำลังร้อนจนเอ่ยอะไรกับคนในอ้อมแขน ส่วนคนใน อ้อมแขนนั้นกลับเงียบสงบ…
จนกระทั่งจํารัสพาปาณีออกไปจากสวนจตุจักร ธามนิธิยังคง ยื่นนิ่งอยู่ที่เดิม เขาไม่เคลื่อนไหวใดๆ หลังจากนั้นจึงคล้ายว่าเขา คิดอะไรได้ขึ้นมาและเดินเข้าบ้านไป ธามนิธิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะต่อสายหาไวยาตย์ ไวยาตย์ ตอนนี้นายช่วยร่างหนังสือ หย่ามาให้ฉันหน่อย…

พูดจบ ไม่ทันรอให้ไวยาตย์แสดงความสงสัยออกมา เสียงวาง โทรศัพท์ก็ดังตัดสายไปในทันที

และธามนิธิยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา แม้แกระทั่งไปก็ไม่ได้เปิด เขาทำแค่นั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น ท่าทางไม่ยินดียินร้ายใดๆ นอก ห้องมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมาแต่กลับไม่ส่งผลใดๆ ต่อใจเขาที่กลาย เป็นเถ้าถ่านไปแล้วสักนิด

จํารัสดับเครื่องยนต์ลง ก่อนจะอุ้มปาณีที่เป็นลมเข้าไปข้างใน อย่างเร่งรีบ “ใครก็ได้! ตรงนี้มีคนเป็นลม ต้องการความช่วย เหลือเร่งด่วน! หมอ พยาบาล ใครก็ได้ช่วยหน่อย..

เสียงร้องตะโกนของเขาดึงดูดความสนใจของเจ้าหน้าที่อย่าง รวดเร็ว

จํารัสมองดูเธอที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาลและถูกเคลื่อนย้าย ไปยังห้องฉุกเฉิน จำรัสคว้าแขนของคนที่แต่งตัวคล้ายคุณหมอ อย่างร้อนรนและเอ่ยเสียงต่ำ “คุณหมอ คุณต้องช่วยเธอให้ได้นะ ครับ! เธอ…”

คุณหมอหันมาเอ่ยกับเขาด้วยท่าทีสงบหนักแน่น “พวกเราจะ พยายามอย่างสุดความสามารถ ขอให้ตอนนี้คุณช่วยเงียบลงหน่อยและอย่ารบกวนการทํางานของพวกเรา!” พูดจบ พยาบาลก็เป็นปาเข้าไปในห้องรักษา

มองดูห้องพยาบาลที่ถูกปิดประตู วินาทีนั้น ในใจของจำรัส คล้ายจะร้องไห้ออกมา “สวรรค์ ฉันยอมแลกชีวิตของฉัน ยังดี เสียกว่าต้องมองเห็นเธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่เพียงนิดเดียว!”

ทันใดนั้น จรัสก็ถูกความคิดของตนเองทำให้ตะลึงไป เขายืน แข็งที่ออยู่ข้างกำแพง ผ่านไปชั่วใหญ่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แม้ กระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ก็ยังไม่รู้สึกตัว

เป็นพยาบาลที่อยู่ข้างๆเอ่ยเตือนเขาเสียงเบา “คุณคะ โทรศัพท์ของคุณดังค่ะ!!

จำรัสถึงค่อยมีปฏิกิริยากลับมา เขาหยิบมือถืออกมา และเห็น ว่าเป็นเบอร์ที่คนเองคุ้นเคยอย่างดี จรัสรับสายและเอ่ย “ชญช์ ฉันเอง”

“จำรัส นายอยู่ไหน? เย็นนี้นายต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงของท่า นทิวิลไม่ใช่หรือไง? ไปตายอยู่ไหนกัน?”

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลชยุต ฝากนายทักทานท่านให้ฉันหน่อย แล้วกัน รอฉันกลับไปจะไปขอโทษพวกท่านถึงบ้านเอง เอาเถอะ ตามนี้นะ!” พูดจบจำรัสก็กำลังจะวางสายลง แต่กลับถูกชญซ์ เรียกไว้เสียก่อน

“นายรอก่อน! นี่นายไม่ใช่ว่าไปหาปาณีอีกแล้วใช่ไหม?” จํารัส ”
ที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ ชญซ์ก็ส่งเสียงร้อง “ไม่น่าน้อง ชาย นายผีเข้าหรือไง? ทำไมถึงหมกมุ่นอยู่อย่างนี้? คนมีสามี แล้ว ถ้านายไม่ซื่อสัตย์แบบนี้ สามีคนอื่นยังดีกว่านายอีก ดังนั้น นายควรหยุดมันซะ ก่อนที่จะสายเกินไป อย่าถล่ลึกลงไป….

จํารัสนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยอย่างสงบ “แต่ว่า จะทำยังไงได้? ใน เมื่อฉันถลำตัวเข้าไปแล้ว…”

พูดจบก็วางสายลงทันที โดยไม่รอให้ชญชได้พูดต่อ ชญช์มองโทรศัพท์อย่างตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังไม่ได้สติกลับมา

ส่วนฝั่งของจํารัส พอพูดจบประโยคนั้นออกไป ทั้งตัวก็คล้าย ว่าจะได้สติกลับคืนมา ในวินาทีนี้ เขารู้แล้วว่าใจของตนเอง แท้จริงแล้วต้องการอะไร

ไม่ใช่เพราะต้องการแก้แค้น ไม่ใช่เพราะต้องการรักษาหน้าตา เขาถึงคอยตามพัวพันกับปาณีอยู่ตลอด แต่มันเป็นเพราะเขาหลง รักหญิงสาวที่กล้าเหยียบเท้าเขาต่อหน้าต่อตา หญิงสาวที่ทั้งยัง กล้าปฏิเสธการ่วมมือกับริษัทของเขาคนนั้น

จำรัสที่สับสน ในตอนแรกจนกระทั่งตอนนี้ที่รู้ตัวแน่ชัด มอง เข้าไปในห้องพยาบาลที่ยังมีแสงไฟเปิดอยู่ เขาเอ่ยพึมพำ “ปาณี เธออย่าทำให้ฉันผิดหวังเด็ดขาดนะ…”

ผ่านการรอคอยนานนับชั่วโมง ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิด ออกมา คนที่ออกมาเป็นคนแรกคือคุณหมอ เขามองจำรัสด้วย สีหน้าตำหนิ “คุณเป็นสามียังไงกัน แม้กระทั่งภรรยาตั้งท้องก็ยังรู้ตั้งท้องแล้วยังตากไม่ความรับผิดชอบเอาซะ เลย”

จํารัสยืนแข็งข้างก่อนจะเอ่ยทวนออกมา อะไรนะตั้ง ท้องไม่สิ ไม่ใช่…

คุณหมอ โบกมืออย่างหมดความอดทน “เอาหล่ะ ไม่สนใจ เหตุผลของนายแล้วตอนนี้ต้องพักผ่อนให้มากๆ ยังอีก ช่วงระยะเวลาพยายามเรื่องกระทบกระเทือนใจ แบบอาจผลต่อเด็กในครรภ์…

จำรัสฟังสิ่งหมอแนะนำด้วยความเตียงปาณีออกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาของเอาอดไปที่หน้าท้องอันเรียบแบนของเธอไม่ได้ ก่อนจะรีบเบือนทันที

ปาณีส่งห้องพักคนป่วยทั่วไป นั่งข้างมอ งดูเธออย่างเงียบๆ เธอนอนกลับสนิทนัก ขนตาเคลื่อนไหว ของเธอแสดงให้ว่าเธอกำลังนอนหลับอย่างไม่เป็นสุข

นึกถึงหมอจะเอ่ยจํารัสอดกระวนกระวายไม่ได้ ในคิดอยู่ลับเธอหรือเปล่าว่าตัวเองตั้ง ครรภ์? แล้วนิธิไหม? เธออกจะผอมขนาดนี้ ท่าทางขาด สารอาหาร เธอตั้งครรภ์จริง?”

ท่ามกลางความคิดอันสับสนวุ่นวายของเสียงโทรศัพท์ ของปาณีก็ดังขึ้นมา

แต่ที่กำลังนอนป่วยอยู่เตียวกลังปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนอง

จํารัสเหลืองมองปาณี สุดท้ายจึงหยิบมือถือของเธอขึ้นมารับ สาย “สวัสดีครับ ตอนนี้ปาณีไม่อยู่ ไม่ทราบว่าคุณคือใคร?

ทันทีที่ไวยาตย์ได้ยินเสียงผู้ชายแปลกหน้าผ่านมาตามสาย เขาก็ตะลึงไป ก่อนจะเอ่ยถามเสียงต่ำ “ถ้าหากปากลับมาแล้ว ช่วยบอกเธอหน่อยว่าไวยาตย์โทรหาเธอ เกี่ยวกับเรื่องเซ็นต์ หนังสือหย่า!”

จำรัสได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองปาณี ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา “อะไรนะ ธามนิธิจะหย่ากับเธอ?”

ไวยาตย์ไม่ได้เอ่ยตอบคำถามของเขาและทำแค่เพียงเอ่ย เสียงเย็น “เรื่องแบบนี้ ผมคิดว่าคุยกับเจ้าตัวน่าจะดีเสียกว่า!” พูดจบ ก็วางสายไป

จํารัสรีบเก็บมือถือก่อนจะนั่งลงเงียบๆ เขามองดูใบหน้าของ

ปาณี อดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะและสังเกตอย่างระมัดระวัง

ขนตายาวงอน ว่ากันว่าผู้หญิงขนตายาวมักจะมีนิสัยไม่ดี

จำรัสคิดอยู่ในใจ “เธอไม่ใช่นิสัยไม่ดี ก็แค่ร้อนแรงเท่านั้น! ดวงตาของเขาปิดลงมา มองไม่เห็นเล็กเห็นใหญ่

รูปร่างหน่ะหรือ ก็แค่บอกได้ว่าพอผ่านมาตรฐานเท่านั้น ใน สายตาของจํารัส รูปร่างของเธอไม่ใช่ประเภทเย้ายวนหัวใจ แต่ พวกนี้ กลับทำให้เขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้
นึกถึงตัวเองที่เพิ่งจะตัดสินใจลงไป และเธอกำลังจะหย่า ใน ใจของจำรัวก็มีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นมา จะบอกว่าดีใจ ก็ รู้สึกว่าคนอื่นเขาหย่ากัน ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักนิด จะบอกว่ารู้สึก แย่ ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมด