ตอนที่840

ธามนิธิพูดอย่างหน้าไม่อาย “คำพูดพวกนี้ทำไม? ก็ฉันพูดความ จริงไง! เธอเป็นภรรยาของเขาและทุกอย่างของเธอก็เป็นของฉัน หมด! และแน่นอนทุกอย่างของฉันก็เป็นของเธอ! พวกเราไม่แยก กัน!”

ปาณีไม่ได้พูดอะไรเลยในเวลาแรก

ธามนิธิไปเกยคางเธอแล้วบอกว่า “นี่เป็นสัญญาของฉัน”

ปาณีมองเขาอย่างซาบซึ้ง “คุณอา…….

ธามนิธิกอดเธอและเสียงต่ำทุ่มที่มีแรงก็ดังขึ้น “ฉันเป็นของ เธอตลอดเลยนะ! ขอเถอะอย่าจากฉันไปอีกเลยนะ!!

ปาณีพยักหน้าแรงๆ ในอ้อมกอดเขาแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

อย่างห้ามไม่ได้

รู้สึกได้ถึงปกคอเสื้อเปียกธามนิธิก็ก้มหัวมาดูทรงคิ้วที่สวย ขมวดติดกัน “เธอร้องไห้ทำไม?”

ปาณีเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วยิ้ม “น้ำตาฉันไหลเพราะมีความ สุข! คุณอาไม่รู้หรือไงว่าน้ำตาขิงผู้หญิงมันก็แบ่งเป็นหลายแบบ มีน้ำตาเศร้า มีน้ำตาความสุข แล้วมีความสุขจนร้องไห้……..

ธามนิธิเขย่าหัวแล้วพูดตรงๆ “เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของฉัน” ปาณียกหัวขึ้นแล้วมองเขาน้ำเสียงราวกับประชด “แล้วนลิน มีสุวรรณ์ล่ะ? เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของคุณอาต่างหาก!

ธามนิธิกลับเขย่าหัวแล้วปฏิเสธ “เขาเป็นแค่ผู้หญิงที่คนใน บ้านช่วยจัดให้! แต่ฉันไม่เคยยอมรับเขาเธอก็น่าจะรู้ถ้าไม่เชื่อ จริงๆก็ไปถามไวยาตย์ว่าฉันไม่เคยทำหน้าที่ใส่เขามาก่อน เลย!”

ปาณีพูดประชด “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? ตอนนั้นฉันยังไม่มีสิทธิ์ พอที่จะรู้จักคุณอาเลย?

แต่ธามนิธิกลับเดือดแล้วดึงตัวเธอหันมาแล้วพูดทีละคำ “ฉัน

สาบานถ้าปาณีไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกของฉัน ฉันจะโดนฟ้าผ่า…….

ปาณีไม่คิดว่าคุณอาจะกล้าสาบานแบบนี้รอเธอรู้สึกตัวทันก็รีบ ไปปิดปากเขาไว้ก่อนเขาเหลือคำว่า จะไม่ได้ตายดีๆ ที่ไม่ได้พูด ออกมา

ปาณีเขย่าหัว “ก็ได้ฉันเชื่อคุณอาก็ได้! แต่ว่าคราวหลังคุณอา

ห้ามมาสาบานอะไรพวกนี้อีกนะฉันฟังแล้วขนลุก! ธามนิธิไปหอมหน้าผากเธอแล้วพยักหน้า “ได้คราวหลังฉันจะ

ไม่พูดแต่จะทําเอา

ปาณีความรู้สึกช้าไปนิดหน่อยแล้วค่อยรู้มองเขาอย่าง

ตระหนัก “คุณอาแน่ใจนะว่าคุณอาไม่ใช่คนที่ชอบเล่นอะไรแบบ นี้? ทำไมคำพวกนี้คือพูดมาได้ตลอดเลย?”

ธามนิธิชะงักแล้วก้มหัวลงไปจูบปากน้อยๆที่มัวแต่พูดของเธอ

และหักห้ามความสงสัยของปาณีสำเร็จ
ผ่านไปสักพักธามนิธิค่อยปล่อยเธอแล้วนอนลงข้างๆ

ปาณีหายใจแรงๆอยู่ข้างๆข้างนี้เธออยู่นิ่งๆไม่กล้าไปทําเขา อีกเพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะให้ใครบางคนมา รังแก เธอ อีกแล้ว

ทั้งคืนหลับสบายตอนเช้าปาณีเลยรู้สึกมีชีวิตชีวา

กินอาหารเช้าที่น้าล่ามุงทำให้เสร็จปาณีก็ขึ้นรถแล้วโบกมือ กับธามนิธิจากนั้นค่อยไปเรียน

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าของปาณีก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัวแล้ว มองหน้าต่างยิ้มโง่ๆ

ไวยาตย์รู้สึกแปลกใจแอบมองธามนิธิที่นั่งยิ้มอยู่หลังรถแล้ว อดที่ตะถามเบาๆไม่ได้ “คุณธามนิธิครับปาณีไม่ได้โกรธคุณหรอ ครับ?”

ธามนิธิยกคิ้วไม่ตอบแถมยังถามกลับ “ทำไมฉันรู้สึกเหมือน เธออยากดูเห็นพวกฉันทะเลาะกัน?”

ไวยาตย์ชะงักแล้วรีบเขย่าหัว “ใช่ที่ไหนล่ะครับ! ผมไม่เคยคิด

แบบนั้น”

ธามนิธิ “ใช่หรอ? ทำไมฉันรู้สึกเธอเหมือนชอบตอนที่ปาณี โกรธฉัน?”

ไวยาตย์ชะงักและหุบปากอย่างรู้ตัว

ธามนิธิค่อยก้มหัวลงอย่างพึงพอใจแล้วนั่งดูตารางงานที่น่าเบื่อต่อ

ปาณีลงรถที่ที่ห่างจาก โรงเรียนประมาณร้อยกว่าเมตรได้

เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนๆมาเห็นภาพที่เธอลงจากรถหรู แบบนั้นจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจถึงเธอจะไม่กลัวข่าวลือแต่ ถ้าหลีกเลี่ยงได้ก็จะพยายามหลีกเลี่ยง

ปาณีเดินไปไม่กี่ก้าวก็มีคนมาเรียกเธอไว้ “ปาณี รอฉันหน่อย

แล้วเธอหันไปเจอโมรีที่หน้าดูอิ่มๆแดงๆ “ปาณีทำไมเธอเดิน เร็วขนาดนี้? ทําเอาฉันวิ่งตามเธอโคตรนาน

ปาณีกลับยิ้มแล้วเขย่าหัว “แต่ฉันว่ามันไม่ใช่นะ! เธอโดนใคร บางคนสะดุดไว้ไงเลยทำให้ต้องมาวิ่งตามฉันนาน!

พูดจบก็ยกหัวขึ้นไปด้านซ้ายแล้วพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ทําไม? กับชยรฟฟ้าหลังฝนหรอ?

โมรีพยักหน้าอย่างไม่ธรรมชาติแล้วนึกถึงคำพูของปาณีและ ขอบคุณเธออย่างจริงจัง “ปาณีครั้งนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันคงทำเรื่องโง่ๆไปแล้วฉันไม่เคยคิดมาก่อน เลยว่าชยรพจะรักฉันมากกว่าที่ฉันคิดอีก! ก็เลย……

ปาณีตัดบทเธอก่อน “จะขอบคุณฉันพูดอย่างเดียวไม่ได้นะ?”

โมรีเห็นแบบนั้นก็ไปจับปลายจมูกเธอแล้วยิ้ม “ฉันรู้ ไว้วัน หลังฉันจะเลี้ยงมื้อใหญ่คืนแบบนี้ได้หรือยัง? คนชอบกิน
ปาณียิ้มแล้วลูบท้องตัวเอง “งั้นฉันขอบคุณแทนท้องของฉัน แล้วกัน! ฉันไม่เคยปฏิเสธมาก่อนว่าฉันเป็นคนชอบกิน! ฉันเป็น คนชอบกินฉันรู้สึกเป็นเกียรติ!”

โมรีเห็นเธอที่ร่าเริงแบบนี้ก็รู้สึกอิจฉา “อิจฉาเธอจริงๆ ปาณี ถ้าฉันเป็นเหมือนเธอบ้างก็คงจะดี…………….

ปาณีนึกถึงที่พวกโมรีเขายังมีทางที่ต้องเดินอีกไกลก็ยิ้มพูด ปลอบใจ “เธอก็ไม่แย่สักหน่อย! และอีกอย่างมีคนอยู่เคียงข้าง เธอมันเป็นเรื่องที่มีความสุขมากเลยนะ! ฉันอยู่ตรงนี้ก็ขออวยพร เธอกับชยรพก่อนนะขอให้พวกเธออยู่ด้วยกันจนแก่!!

โมรีหน้าแดงจากนั้นก็กรีดออกมาเพราะมีคนเดินเข้ามาชนเธอ แรง

ปาณีรีบเข้าไปแล้วมองโมรีที่ลูบแขนที่โดนชนก็เข้าไปถาม

เป็นยังไงบ้าง? เจ็บไหม?”

โมรีเขย่าหัวแล้ว คนที่เมื่อกี้ชนตัวเอง “ที่จริงทีนาร์ก็น่าสงสาร นะ! โดนบริษัทในเมืองซยุตปฏิเสธทุกที่ไม่รู้ว่าคราวหลังเขาจะ ทํายังไงดี?”

แต่ปาณีกลับไม่ได้สงสารที่นาร์ขนาดนั้นเพราะทางของทุกคน มันต้องเดินเองก่อนหน้านี้สิ่งที่เธอทั้งหมดมันก็เป็นผลกรรมของ ตัวเองทั้งนั้น!

และเธอก็ไม่ใช่คนที่ใจดีใจกว้างถึงขั้นที่ให้อภัยทุกคนที่เคย ทําร้ายเธอได้!
เห็นปาณีไม่เห็นโมรีก็ไม่พูดต่ออีกอย่างรู้ตัวทั้งสองคนก็คุย เรื่องคลิปตลก ในเวยป๋อแล้วเดินเข้าห้อง

เรียน

แป๊บเดียวเสียงกริ่งก็ดังขึ้น

ปาณีเก็บรอยยิ้มแล้วตั้งใจเรียน

และมีสายตาที่ดูมีความแค้นมองมาที่ปาณี

หลังเลิกเรียน โมรีโดนชยรพลากไปปาณีก็ยิ้มลากับเพื่อนและ เดินกลับหอ

เดินไปถึงหน้าประตูหออยู่ๆเธอก็เห็นมีหลายคนมายืนอยู่หน้า ประตู

ปาณีชะงักแล้วเดินเข้าไปผลักประตูก็สบตากับดวงตาคู่หนึ่ง

ใบหน้าที่ถูกแต่งอย่างสง่าและบวกกับใส่ของแบรนด์เนมทั้งตัว

ทำให้คนรู้สึกสว่างตาทันที

ปาณี “ติรยาเธอกลับมาแล้วหรอ?”

ติรยาเก็บสายตาที่มองปาณีแล้วพยักหน้า “ใช่ฉันกลับมาเอา ของนิดหน่อย”

ปาณี “อ๋อ!”

จากนั้นก็เดินไปที่ข้างเตียงของตัวเองแล้วหาของต่อ

พอตรยาเก็บของตัวเองเสร็จก็เอากระเป๋าไปวางไว้ที่ผู้ช่วย นอกประตูจากนั้นก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าปาณี “ฝากขอบคุณคุณธามนิธิด้วยนะ! แล้วก็ขอโทษด้วย”