ตอนที่830สารภาพรัก

นลินมีสุวรรณ์ยืนนิ่งเป็นหุ่นไล่กาอยู่ตรงนั้นตาก็มองไปที่ชาย หนุ่มซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอเขากำลังช่วยผู้หญิงคนหนึ่งอย่างใกล้ ชิดสนิทสนมผู้หญิงที่เธอมักจะดูถูกอยู่ตลอดผู้หญิงผมตรงคน นั้น!

ฉากกระหนุงกระหนิงตรงหน้ามันช่างเหมือนหอกแหลมคมที่ กำลังทิ่มแทงไปในลินมีสุวรรณ์เธอสาวเท้าก้าวไปข้างหน้ามุ่ง ตรงไปที่ลิฟต์ตัวนั้นท่าทางการเดินของเธอนั้นเหมือนราวกับว่า ทุกๆย่างก้าวต้องใช้เรี่ยวแรงพละกำลังทั้งหมดที่เธอมีเพื่อให้เธอ เดินก้าวไปข้างหน้าได้

แต่เมื่อเธอเดินไปจนเกือบจะถึงหน้าลิฟต์อยู่แล้วจู่ๆก็มีเสียง ตะโกนเรียกอย่างรีบร้อนดังแว่วมาจากด้านหลัง

“นลินมีสุวรรณ์! ”

นลินไม่หันกลับไปมองเธอยังคงเดินตรงไปที่ลิฟต์ตัวนั้นและ กำลังจะยื่นมือออกไปแต่เธอกลับได้เห็นธามนิธิทำหน้านิ่วคิ้ว ขมวดขึ้นมาก่อนจะหันหลังกลับไปไม่ยอมมองมาที่เธออีก

หลังจากนั้นประตูลิฟต์ก็ค่อยๆปิดลงนลินถูกปิยพนธ์ที่เดินตาม มาด้านหลังลากตัวกลับไปยังที่ๆเธอเพิ่งยืนอยู่เมื่อสักครู่ที่ผ่าน

มา

ปิยพนธ์มองดูนลินที่กำลังยืนหน้าเขื่อนด้วยสายตาอันแข็งกร้าวเขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมาก่อน จะพูดกับเธอด้วยเสียงเรียบชื่อ “เอ้าที่คุณต้องการ!

นลินทําเอาหูไปนาเอาตาไปไร่สายตาเหม่อลอยมองตรงไปยัง ประตูลิฟต์ที่เพิ่งจะปิดไปเมื่อครู

ปิยพันธ์ไม่อยากจะก่อเรื่องที่นี่เขาจึงพยายามข่มอารมณ์แล้ว พูดจาดีๆกับเธอ : นลินตอนนี้เธอกำลังจะมีลูกน้อยๆ ให้พวกเรา แล้วนะเลิกคิดถึงเขาได้แล้วเราสามคนพ่อแม่ลูกกำลังจะได้ใช้ ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขแล้วนะแบบนี้ไม่ดีหรือไง? ”

นลินหันไปมองปิยพนธ์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าก่อนจะผลักเขาออก ไปด้วยความรังเกียจ

คิดไม่ถึงเลยว่านลินที่เพิ่งจะอยู่ในอาการนิ่งที่อเหม่อลอยเมื่อ

สักครู่จู่ๆจะหันมาผลักเขาจนกระเด็นไปแบบนี้ได้ปิยพนธ์ถึงกับเซ

ถลาไปด้านหลังหลายก้าวกว่าจะกลับมายืนทรงตัวได้ปกติ

เมื่อเห็นนลินยังคงยืนนิ่งไม่แย่แสไม่แม้แต่จะหันกลับมาปิย

พนธ์เลยโมโหจนแอบกัดฟันกรอดๆทว่าเขาก็ยังเดินเข้าไปหา เธอก่อนจะคว้าข้อมือเธอแล้วลากเธอไปที่ห้องตรวจ นลินดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิตแต่ด้วยแรงที่ต่างกันระหว่างผู้ชายกับ

ผู้หญิงไหนเลยเธอจะสู้ได้ไม่ว่ายังไงก็สะบัดมือเขาไม่หลุด

หน้าของปิยพนธ์เปลี่ยนเป็นดำคล้ำด้วยความโกรธเมื่อลาก เธอไปถึงตรงทางขึ้นบันไดแลซ้ายแลขวาก็ไม่มีคนอยู่ตรงนั้นปิย พนธ์จึงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ทำไมล่ะ? ผิดหวังมาก เลยรึไง? ฉันจะบอกเธอให้นะผู้หญิงร่านๆแบบเธอน่ะไม่คู่ควรกับผู้ชายอย่างท่านประธานชามนิธิเลยนิด! อย่างเธอต้อง

เทียบรุ่นกับถึงจะน้ำสมเนื้อเรามันบุพเพสันนิวาส นลินฟังวาจาอันช้าหยาบคายของเขาก็อดไม่ที่จะแผด

เสียงตะคอกออกมา “ไปพ้น

ปิยพนธ์หัวเราะพลางเหลือบตามองท้องโย้ของ เธอ”ไล่ฉันไปให้พ้นอย่างนั้นเหรอสายไปแล้ว! ในท้อง ของเธอมันเมล็ดพันธุ์ของฉันอยู่

นลินมองท่าทางอันแสนภาคภูมิใจของปิยพนธ์และเมื่อว่าตัวเองต้องตั้งท้องให้กำเนิดลูกเพื่อผู้ชายแบบนลินก็ รู้สึกขยะแขยงสะอิดสะเอียนหัวเราะด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น ภูมิใจมากอย่างนั้นเห รอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้แกสืบสกุล

ทันทีพูดจบเธอใช้ทุบเข้าไปท้องอย่างแรง!

ปิยพนธ์ไม่มาก่อนเลยว่าในโลกใบนี้มีผู้หญิงใจคอ โหดเหี้ยมได้ขนาดนี้หนำซ้ำยังมารังแกกับลูกของเขาซึ่งเป็นที่เขาแครมากที่สุดในตอนนี้ด้วย!

เมื่อเห็นเช่นเขาก็พุ่งกระโจนเข้าหานดินจะคว้า เธอมาจับเอาแน่นและลากเธอออกด้านนอก

จนถึงห้องปิยพนธ์จับตัวนลินมัดไว้กับเตียง เขามองดูหญิงสาวที่นอนหมดฤทธิ์อยู่บนเตียงแล้วจึงเริ่มซับเหงื่อ บนใบหน้าของตัวเองและหันพูดเธอว่า “นี่เธอกล้ายังไง มาทำร้ายลูกของฉันต๊ะตั้งวันเป็นต้นไปห้ามเธอนอกสายตาฉันเป็นอันขาดไม่ว่าจะตอนเข้าห้องน้ำฉันก็จะคอยเฝ้าเธอ เอาไว้ ในระหว่างที่เธอยังไม่ให้กำเนิดทายาทมหาเศรษฐีรุ่นที่

สามออกมาเธอจะต้องอดทนกับฉันให้มากๆล่ะ! ” พูดจบเขาก็ปล่อยนลิน ให้นอนเดียวดายอยู่แบบนั้นอยู่ในห้อง

ตรวจ

เมื่อปิยพนธ์เดินออกมาด้านนอกเขาก็รีบกดโทรศัพท์ โทรออก ไปหาคนที่บ้านทันทีเขาต่อสายไปหาชลธี “พ่อครับผมปิยพันธ์ เองครับ! คือแบบนี้ครับพ่อเห็นนลินบ่นว่าเบื่อๆเซ็งๆผมก็เลยจะ พาเธอไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างนะครับ และก็คิดว่าน่าจะโทร มาบอกคุณพ่อสักหน่อยจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา! ”

ชลธีอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะถามกลับไป: “แล้วพวกแกจะไป ไหนกัน? อีกอย่างนลินก็ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที่แล้วนะยังไงซะ พวกแกก็ต้องรีบกลับมาเตรียมตัวให้พร้อมรู้ไหม! ”

ปิยพนธ์พูดพลางหัวเราะเบาๆ “ครับคุณพ่อผมก็ทราบดีว่า ทุกคนในบ้านต่างก็เฝ้ารอคอยที่จะได้เห็นหน้าทายาทตัวจิ๋วของ ตระกูลน่ะครับ! ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ปิยพนธ์ก็ยิ้มเยาะออกมาด้วยความ สะใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องตรวจ

ทางฝั่งของชลธีถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างว่าทำไม สองคนนั้นจู่ๆก็นึกอยากไปเที่ยวเอาตอนนี้แต่ครั้นเมื่อนึกถึงตอน ที่นลินมีสุวรรณ์รู้ตัวว่าตัวเองตั้งท้องเธอก็ดูไม่มีความสุขเอาเสีย เลยหากจะพาเธอไปเที่ยวซึ่งก็มีปิยพันธ์เป็นคนพาไปด้วยแบบนี้เขาจะต้องคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีแน่นอน!

ณชั้นบนของโรงพยาบาลฝนสรพินิจพิจารณามองดูสามนิธิอยู่ เงียบๆนับวันเธอยิ่งรู้สึกปลาบปลื้มใจในตัวลูกเขยคนนี้มากขึ้น เรื่อยๆไม่รู้สึกขัดหูขัดตาเหมือนสมัยก่อนๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นเป็น คนที่มีฐานะและมีชาติตระกูลดีแบบนี้มันช่างเป็นอะไรที่เพ อร์เฟกต์ที่สุดแล้ว

ฝนสิริเห็นธามนิธิกุลีกุจอช่วยปาณีถือกระเป๋าจึงพูดออกไป ว่า “ของพวกนี้ให้ปาณีถือก็ได้จะเอ่อท่านประธานธามนิธิคุณ กับปาณีเป็นอย่างไรกันบ้างคะ?

ธามนิธิเลิกคิ้วมองก่อนจะตอบเธอกลับไป: “พวกเรามีความ สุขกันดีครับ!”

จากนั้นเขาก็รับเอากระเป๋าจากมือปาณีมาถือไว้ก่อนจะรีบเดิน ออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

ฝนสิริเห็นท่าทางเย็นชาของธามนิธิก็รู้สึกหน้าเพื่อนๆไปเล็ก น้อยด้วยความที่ไม่กล้าพูดกับเขาเธอก็เลยหันมาคุยกับปาณี แทน : “ปาณีแกก็แต่งเข้าบ้านเขาไปนานแล้วนะแกไม่ลองพูด กับท่านประธานธามนิธิดูสักหน่อยล่ะเรื่องที่พวกเราจะซื้อบ้านแต่ เรื่องเงินน่ะขอให้เขาช่วยออกไปก่อนได้รึเปล่าพวกเขาเป็นผู้ที่มี เงินมีเงินทองเยอะแยะรอให้พวกเราดีขึ้นกว่านี้อีกหน่อยแล้ว ค่อยคืนให้เขาได้หรือเปล่าล่ะ? 11

ปาณีไม่เงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงพูดที่ลอยมาแต่กลับตอบไปว่า ไม่ได้หนูกับคุณเราหย่าแล้วสามารถเอ่ยปากเรื่องได้แม่เองต้องเรื่องนี้แล้ว! ”

นภันต์ยืนอยู่ข้างๆแม่เตรียมจะปากตาสาวรีบไป จับมือของแม่เอาไว้แล้วแทรกขึ้นมาทันที แล้วว่าน่ะเขยช่วยผมหาบ้านแล้วตอนผมก็งานทําเงินแล้วนะแม่วางใจเถอะครับถ้าผมซื้อบ้านแล้วจะ ต้องมาอยู่!

ฝนสิริได้ยินที่นภันต์ก็เริ่มใจเย็นลงได้และเริ่มจะยิ้มบานมันอย่างเจ้านภันต์สิเลี้ยงแกมา แต่ไม่ใจร้ายไอ้ลูก เนรคุณ!

ปาณีทําเอาพูดก่อนจะ ลงไปหยิบอ่างใบแล้วถือออกไปด้านนอก

เมื่อเดินตรงประตูปารู้สึกตกใจชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้ เขา”อาทำไมมายืนอยู่ตรงล่ะคะ? ฉันเก็บของเรียบร้อย หมดแล้วพวกลงไปกันเถอะค่ะ

ธามนิธิพยักหน้าเบาๆ ให้เธอแล้วหยิบอ่างในมือเธอมาถือไว้ มืออีกข้างหนึ่งจูงเดินไปที่ลิฟต์

หญิงสาวรับรู้ถึงอุ่นจากกายในทันใดปาณีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม : “คุณอาคะสักครู่ตอนเห็นคุณนลินคุณอารู้สึกยังไงบ้างคะ? อย่าหน้าสิคะ เล่าฟังหน่อยนะนะว่าคุณอารู้สึกยังไง? ฉันน่ะสงสัยมากว่าคุณนลินเธอเป็นผู้หญิงสวยมากและพวกคุณสองคนก็ เคยหมั้นหมายกันมาก่อนถ้าอย่างนั้นคุณอาเคยรู้สึกอะไรกับเธอ บ้างหรือเปล่าคะ”

ธามนิธิได้ยินดังนั้นถึงขมวดคิ้วออกมาก่อนพูดด้วยน้ำ เสียงทุ้มเรียบนิ่ง นลินสุวรรณเหรอเธอก็มาโรง พยาบาลนี้ด้วย

สำเร็จประโยคนี้ทำเอาปาณีถึงฉีกยิ้มกว้างออกมาแล้ว จู่เธอก็โน้มตึงหัวคุณอาลงมามัว! ปาณีจูบคุณไป ฟอดใหญ่!

ธามนิธิ

?

ปาณีโบกไม้โบกมือก่อนจะค่อยๆพูดกระซิบกระซาบ อธิบายให้เขาฟัง “เปล่านะฉันก็แค่รู้สึกฉันคุณมาก เลยค่ะอา

คําสารภาพรักเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดทำให้ธามยืนแข็งที่อเล็กน้อยเขามองดูเจ้าสาวเคลิบเคลิ้มเสน่หาใบหน้าเขาเปี่ยมด้วยความรักและความสุข ที่ให้เธอ จริงเหรอ? ฉันรักเธอมาก

ปาณีจิตใจเบิกบานสุดๆอดใจไหวที่จะฮัมเพลงออกมา เบาๆ รักฉันเธอนะฉันเลยยอมยอมให้เธอนั้น โบยบินไปยังดินแดนแห่งความสุข, รักฉันรักเธอนะขอเพียงแค่เธอมีความ รักมอบให้ฉันถึงจะวางใจ…… เมื่อได้ยินที่ปาณีฮัมเพลงออกมาไม่รู้ทำไมอยู่ๆคิ้วของธามนิธิ

นถึงได้ขมวดแน่นเป็นปมได้เยี่ยงนี้