ตอนที่824ความสุขคือการกิน

ปาณีเดินไปข้างหน้าด้วยความโมโหโดยมีธีระยืนอยู่ด้านหลัง ของเธอเขายืนนิ่งมองดูเบื้องหลังของร่างเล็กน้อยที่กำลังอยู่ใน อาการโกรธสุดขีดก่อนจะยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ในทีแรกเขาตั้งใจที่จะพาเธอมาด้วยก็เพราะเขามองไม่เห็น อนาคตของงานที่ผ่านๆมาของเขาแต่แล้วเมื่อปาณีปรากฏตัวขึ้น เธอก็ทําลายทางตันของเขาในตอนนั้นลงได้

หลังจากที่เวลาผ่านไปพวกเขาค่อยๆขยับกันไปทีละก้าวๆซึ่ง ปาณีก็มักจะทำให้เขาต้องเซอร์ไพรส์และประหลาดใจอยู่เสมอๆ

ขณะที่เขากำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นจู่ๆปาณีก็หันกลับมาหา

เขา : “ธีระเธอคิดว่าเมื่อกี้ฉันทำรุนแรงไปหน่อยหรือเปล่า?

ธีระ: “..

ปาณีถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เรียบ นิ่ง : “เฮ้อฉันก็รู้อยู่ว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปน่ะมันโง่มาก! กะอีแค่ เรื่องเล็กๆกลับไปปฏิเสธที่จะร่วมงานกับบริษัทซี.ซี.เอส.ซะได้ถ้า คุณอารู้เข้าก็ไม่รู้จะโทษฉันหรือเปล่า? ไหนจะคุณทัดธนอีกฉัน ควรจะเข้าไปขอโทษเขาดีไหม?

เมื่อได้เห็นปาณีเริ่มจะตำหนิตัวเองธีระก็นิ่งไปเล็กน้อยเขา พยายามที่จะหาถ้อยคำที่เหมาะสมกับสถานการณ์ในขณะนี้เพื่อ พูดกับเธอ : “สิ่งที่เธอคิดมันก็ดีอยู่นะมันดูเป็นการกระทำที่เหมาะสมกับวัยของเธอ!

“เฮ้อออ”จู่ๆปาณีก็ส่งเสียงที่เคล้าด้วยความเศร้าออก มา: “ธีระนายก็โทษฉันเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ? นายไม่ต้องปิดกั้น ความรู้สึกนั้นหรอกฉันรู้ว่านายก็คิดแบบนั้นฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนกันว่าทำไมถึงได้กล้าไปพูดแบบนั้นกับท่านประธาน จำรัส”

เมื่อได้เห็นปาณีสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไประถึง ตระหนักได้ว่ามันเป็นสิ่งที่เด็กในวัยนี้คงจะเป็นได้เพราะเธออายุ ยังน้อยบางทีก็หุนหันพลันแล่น โดยลืมนึกถึงผลที่จะตามมา

“เอาล่ะปาณีไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วเธอก็ไม่ต้องไปคิดมาก และก็เลิกตำหนิตัวเองเถอะ! ต่อให้ไม่มีบริษัทซี.ซี.เอส.เราก็ยัง สามารถหาบริษัทอื่นๆมาร่วมงานกับเราได้อีกไม่ใช่เหรอ? แล้ว ถ้ายังไม่ได้อีกเธอก็ลองคุยกับสามีของเธอได้นี่! มีทรัพยากรดีๆ อยู่ในมือกลับไม่ใช้เสียของซะเปล่าๆนะ!

ปาณีหันไปมองเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม : “ธีระฉันเคยบอก แล้วไงว่าฉันจะไม่ไปขอความช่วยเหลือจากคุณอาต่อให้บริษัทจะ เดินหน้าต่อไปไม่ไหวฉันก็จะไม่ทำแบบนั้น!

ธีระนิ่งอึ้งไปชั่วครู่เขามองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าที่ดูเหมือน เปลี่ยนไปเป็นคนละคนก่อนจะถามเธอด้วยความไม่ เข้าใจ: “ทำไมล่ะ? พวกเธอเป็นสามีภรรยากันต่อให้หย่ากัน แล้วก็น่าจะทำธุรกิจร่วมกันได้นี่ไม่ใช่เหรอ? ”

ปาณีไม่อยากจะอธิบายอะไรมากเธอเพียงแค่พูดว่า “มันแนวคิดและหลักการของในการตัดสินใจของฉันนะ”

ธีระถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแบบหมด หนทางไปต่ออืมก็ได้ต่อไปฉันจะไม่ถามแบบนี้แล้วแต่ ท่านประธานปาณีครับต่อไปอย่าทำแบบนี้ได้ไหมปรึกษาๆ

ปาณีพยักหน้ารับค่าอย่างจริงจังเพื่อแสดงการตอบรับคำขอ จากเขา

เมื่อธีระพาปาณีมาส่งบ้านธามนิธิเพิ่งจะกลับมาถึงเช่นกัน ทันทีที่เห็นธามนิธิยืนนิ่งจากนั้นจึงเรียกชื่อเธอพลางส่ง ยิ้มให้ “ปาณี

ปารีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขาหัวรู้สึกผ่อนคลายไปได้เยอะเลยทีเดียว

จากอาการเศร้าซึมที่เพิ่งผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ๆหญิงสาวอะไรลอยมาแตะที่จมูกเธอปาณีรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที ไวยาตย์อะไรอยู่ในมือน่ะ?

ธามนิธิยื่นไปจิ้มจมูกเธอเบาๆด้วยความเสียงดุดัน”ยัยแมวจอมตะกละจมูกดี เลยเรา
ปาณีทำท่าทางหลบมือของสามนิธิทำเสียงเศร้า : “ก็ความสุข ของฉันคือการกินนี่คะคุณอาอะใจร้าย! คุณอาจะมากีดกันความ สุขเพียงสิ่งเดียวของฉันเหรอคะ! ทำแบบนี้มันจะเกินไปหน่อย นะคะ! ”

จู่ๆธามนิธิก็ถูกกล่าวหาแบบไม่คาดคิดทำเอาเขาลงไปเล็ก น้อยซึ่งตอนนั้นเองปาณีก็รีบฉวยโอกาสยื่นมือไปคว้าเอากล่อง สี่เหลี่ยม ในมือของไวยาตย์มาถือไว้เรียบร้อย : “ไวยาตย์วันนี้ นายก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วเดี๋ยวกล่องนี้ฉันจะถือแทนนายเองก็แล้ วกัน”

ไวยาตย์มองปาณีอย่างขบขันอดไม่ได้ที่จะแซวเธอ : “ปาณี กินให้มันเบาๆหน่อยนะระวังอย่าไปกินเยอะล่ะเดี๋ยวได้เข้าโรง พยาบาลอีกหรอก!

แล้วอยู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังแว่วมาทำให้ปาณีถึงกับไม่พอใจที่ โดนใครมาหัวเราะเยาะใส่แต่เมื่อหันกลับไปก็เลยได้เห็นว่าธีระ ยังไม่ทันกลับปาณีหน้าแดงด้วยความอับอายขึ้นมาทันทีก่อนจะ ไปหลบอยู่ด้านหลังคุณอา

ธามนิธิยิ้มและมองไปที่ธีระเขากลายเป็นโล่กำลังให้ เธอ” “ลำบากคุณแล้วนะธีระขอบคุณที่มาส่งปาณีรีบกลับไปพัก ผ่อนเถอะ”

ธีระส่งกระเป๋าของปาณีที่ลืมเอาไว้ในรถ ให้กับธามนิธิ” “อืม กระเป๋าของปาณีครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับท่านประธานธา มนิธิ! ”
ธีระหันไปพยักหน้าให้กับไวยาตย์ก่อนจะกลับขึ้นรถแล้วขับ ออกไป

ไวยาตย์เองก็รู้งานดีรีบเดินออกจากตรงนั้นไปเช่นกัน

ปาณีกอดสามนิธิซะแน่นท่าทางเหมือนเด็กเล็กๆ ที่กำลังเกาะ เขาอยู่ไม่มีผิดสามนิธิค่อยๆเดินกระเตงยัยแมวน้อยจอมตะกละ เข้าไปที่บ้าน

จนผ่านไปครู่หนึ่งปาณีเริ่มรู้สึกว่าคุณอาเริ่มช้าลงและตัวเขา ค่อยๆแดงไล่ลงมาตั้งแต่หน้าลามมาจนถึงตัวเขาหญิงสาวจึงพูด ออกไปว่า “เดี๋ยวฉันเดินเองดีกว่าค่ะขาคุณอาเพิ่งจะหายเมื่อไม่ นานนี้เองยังไงก็ควรจะระวังๆไว้หน่อยนะคะ! ” 11

ธามนิธิไม่พูดอะไรตอบเธอ

ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านปารีบกุลีกุจอวิ่งไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะเปิดกล่องที่เพิ่งแย่งมาจากไวยาตย์ข้างในนั้นเป็นเค้ก ก้อนหนึ่งปาณีร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นตะลึง : “ดีจังเลย มันเค้กแบล็คฟอเรสต์ของโปรดของฉันนี่นา!

ธามนิธิเห็นแววตากลมโตเป็นประกายของหญิงสาวก็หัวเราะ ร่วนก่อนจะเบรคเธอ : “ไปล้างไม้ล้างมือก่อนเค้กฉันอนุญาต ให้เธอกินได้แค่ชิ้นเดียวเท่านั้นที่เหลือก็เอาแช่ตู้เย็นไว้เก็บไว้กิน วันหลัง! 11

ปาณีได้ยินดังนั้นก็รีบประท้วงด้วยความไม่พอใจ” “ไม่เอาอ่ะ ฉันจะกินสามชิ้น!!
ธามนิธิคล้อยตามเธอ โดยปราศจากเงื่อนไขเขาเพียงแต่โปรย คำนี้ไปให้เธอ : “โรงพยาบาล

ปาณีรำลึกถึงประสบการณ์อันอัปยศอดสูเมื่อครั้งก่อนขึ้นมา ได้ในทันทีสุดท้ายก็ทำท่าปากพูดแบบคนสิ้นไร้หนทางจะเถียง ต่อ : “ถ้างั้นขอกินชั้นครึ่งได้มั้ยคะ? ”

ธามนิธิไม่พูดอะไรเพียงแค่ส่งสายตาเป็นเชิงถามเธอเท่านั้น ปาณีพยักหน้าหงิกๆเป็นการสื่อให้เห็นว่าเขายอมให้เธอกินได้ แล้วนะ: “ฉันหิวมากเลยข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน

ธาม

นิธิขมวดคิ้วแล้วบอกเธอว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็ค่อยๆกิน

ล่ะ!” ปาณีหยิบเค้กชิ้นใหญ่ใส่ปากทันทีที่ได้ลิ้มรสชาตของเค้กที่

หอมนุ่มละมุนลิ้นทำให้เธออดใจไม่ไหวที่จะส่งเสียงครางออกมา

เบาๆด้วยความพึงพอใจ” “อืมมมมมอร่อยจังเลย!

พอพูดจบเธอก็หยิบซ้อนมาอีกคันหนึ่งส่งให้กับคุณอา: “คุณ อาลองชิมดูสิคะ! ‘

ธามนิธิถึงกับขำที่ได้เห็นเธอถือช้อนเต็มสองไม้สองมือขณะที่ เค้กชิ้นนั้นมันร่อยหรอจนแทบจะไม่มีเหลือแล้วเขาหัวเราะเชิง เยาะเย้ยเธอเบาๆ “ถ้าฉันกินขึ้นมาจริงๆเธอก็จะไม่เหลือแล้ วนะ! ”

ปาณีไม่ลังเลที่จะตักเค้กป้อนเข้าปากเขา: “เราสองคนก็ เปรียบเสมือนคนๆเดียวกันไม่แบ่งแยกซึ่งกันและกันคุณอากินก็เหมือนฉันได้กินด้วยเหมือนกัน!

พอพูดจบปาณีเหมือนจะเพิ่งสำนึกได้ในภายหลังเธอเห็นเขา กำลังจ้องมองมาที่ตัวเองราวกับว่าเขาเห็นเธอเป็นเหมือนเค้กแส นอร่อยและน่ากินสุดๆยังไงยังงั้น

ปาณีรีบถือเค้กแล้วหนีไปนั่งหลบยังมุมที่ปลอดภัยก่อนจะพูด

ด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร: “คุณอาหนูหัวอ่า! ” ธามนิธิพยายามอดกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้จากนั้นจึงเดิน ขึ้นบันไดไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ปาณีงงอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเก็บกวาดเค้กส่วนที่เหลือก่อนจะกลืน ลงท้องจนเกลี้ยงจากนั้นก็ค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบนเธอทำเป็นที่หน้า เศร้าพูดเสียงอ่อยๆ: “คุณอาขี้งอนจังเลย!! 11

แต่เมื่อเข้าไปถึงในห้องนอนก็ได้ยินเสียงดังออกมาจาก

ห้องอาบน้ำเธอเลยรู้ว่าคุณอากำลังอาบน้ำอยู่

ปาณีเอามือลูบๆท้องตัวเองคิดๆอยู่แปปหนึ่งก็เดินกลับลงไป ข้างล่าง

เมื่อธามนิธิเดินลงมาข้างล่างก็ได้เห็นปาณีสวมผ้ากันเปื้อน กำลังสาละวนอยู่หน้าเตาข้างในครัวเขารีบเดินเข้าไปหาแล้ว เข้าไปสวมกอดที่เอวบางๆของเธอจากด้านหลังทั้งลูบทั้งบีบเอว เธอเบาๆ “ปาณีช่วงนี้เธออ้วนขึ้นหรือเปล่า? ”

ปาณีที่กำลังจะซึมซุปอยู่พอดีถึงกับสำลักพรวดและไอออกมา อย่างแรง
ธามนิธิช่วยตบหลังเธอเบาๆ “ทำไมไม่ระวังเลยนะไม่ใช่ เด็กๆแล้วนะเราเนี่ย”

ปากค่อยๆกลับมาเป็นปกติเธอจ้องหน้าเขาเขม็งก่อนจะหัน กลับไปตักซุปใส่ชาม

ธามนิธินั่งลงที่โต๊ะอาหารเขามองดูอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มตักกับข้าวกินเมื่อได้ลิ้มรสอาหารมันทำให้เขารู้สึกว่า ได้อยู่บ้านแล้วจริงๆ

ปาณีเดินถือข้าวมาสองถ้วยแล้วจึงส่งถ้วยหนึ่งให้กับเขาส่วน ถ้วยของเธอเป็นถ้วยที่ดูน่าสงสารมากเพราะมีข้าวอยู่นิดเดียว จากนั้นเธอก็เริ่มก้มหน้าก้มตากิน