ตอนที่820

ปาณียังคงตกอยู่ในภวังค์ของเหตุการณ์อันอัปยศอดสูที่เพิ่งเกิด กับโมรีเมื่อครู่นี้

ธามนิธิจึงรีบยิ้มกลบเกลื่อนช่วยเธอพูดแทนไปว่า “แน่นอน ครับปาณีเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆอยู่แล้วนะครับ ใช่มั้ยปาณี? ” เมื่อปาณีได้ยินดังนั้นจึงตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “สวัสดีค่ะ

ป้ามิน! ”

แม่ของชยรพดูมีสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันทีเธอรีบกุลีกุจอเชื้อ เชิญให้ธามนิธิกับปาณีเข้ามาทานข้าวด้วยกัน : “ไหนๆก็มากัน แล้วมีแต่คนกันเองทั้งนั้นมาทานข้าวด้วยกันสักมื้อดีไหม?

ธามนิธิมองออกว่าปาณีต้องรู้สึกคัดค้านอยู่ในใจอย่างแน่ นอนจึงส่งยิ้มให้ป้ามินพร้อมกับปฏิเสธออกไป: “พอดีว่าพวก เราจองห้องเอาไว้แล้วนะครับผมคิดว่าคงไม่รบกวนเวลาของ ครอบครัวคุณป้าดีกว่าครับพวกเราไปก่อนนะครับ”

ปาณีพยักหน้าเบาๆ ให้กับแม่ของชยรพอย่างไม่เต็มใจนักจาก นั้นจึงหันไปมองที่ชยรพที่กำลังยืนหน้าเศร้าอยู่ตรงประตูก่อนจะ ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินตามธามนิธิไป

เมื่อเข้ามาถึงห้องอาหารที่พวกเขาได้จองเอาไว้ธามนิธิเห็น ท่าทางของปาณีที่ดูสีหน้าห่อเหี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับ เธอ : “พอแล้วน่าปาณีเธออยากกินอะไรดีล่ะ? โกรธนะโกรธได้ปาณีเงยแต่ลึกเข้าไปในดวงของเขา

ธามนิธิอึ้งไปถึงแรงต้านจากเธอ

เมื่อสังเกตเห็นอาการของคุณอาเธอจึงรีบพูดกลบเลื่อนด้วย เสียงทุ้ม ฉันหิวแล้วค่ะอยากอะไรอร่อยๆ”

ธามนิธิหน้าเธอเท่านั้น

ปาก้มหน้าเลือกเมนูอาหารชั่วขณะหนึ่งห้องทั้งห้องก็เงียบ งันเงียบจนทําให้คนเดินผ่านไปมาคิดภายในห้องนั้นคงอยู่เป็นแน่แท้

จนเมื่อพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะปาณีจึงก้มหน้า ก้มตากินโดยเงยหน้าขึ้นสบตากับธามเลยตลอดมื้อ อาหาร

ธามรู้สึกกินอะไรไม่ค่อยลงเขากินไม่ก็วางตะเกีย บและนั่งรอเธออย่างเงียบๆ

ปาณีเองกินไปแบบไม่ค่อยซาบซึ้งในรสชาติแต่ด้วยความเธอปลูกฝังจนเคยชินกับการไม่กินทิ้งขว้างนั้นต่อให้อาหารนั้นจืดชืดแค่ไหนเธอจะพยายาม ตั้งใจกินมันจนหมด
รอจนเมื่อเธอวางตะเกียบลงก็ได้เสียงธามนิธิลุกขึ้นเดินออก ไปด้านนอก

ปาณีทำหน้างงๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินตามเขาออกไป

หลังจากที่ธามนิธิจ่ายเงินเรียบร้อยเขาก็เห็นเธอยืนก้มหน้า อย่างโดดเดี่ยวอยู่ริมถนนกำลังเอาเท้าเขี่ยๆ พื้นดินเป็นรูป วงกลมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาก็นึกอยากจะเดินเข้าไปกอดเธอ

แต่เมื่อคิดไปถึงสงครามเย็นที่เพิ่งเกิดไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา เขาก็ไม่เดินเข้าไปหาเธอแต่กลับไปยืนอยู่ริมถนนแทนรอให้คน ขับรถมารับ

เมื่อทั้งคู่ขึ้นไปบนรถก็ต่างฝ่ายต่างอยู่มุม ใครมุมมันไม่มีใคร เอ่ยปากพูดจา

เมื่อกลับถึงบ้านปาณีตั้งใจหยุดมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแต่สุดท้าย คุณอาก็ไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อยกลับเดินตุ่มๆลงจากรถ ไป

ปาณีค่อยๆเดินเยื้องย่างแบบเซ็งๆกลับเข้าไปในบ้านแล้วก็ พบว่าคุณอาหายไปแล้วถึงตอนนั้นเธอเลยรีบเดินขึ้นไปบนบ้าน และก็ได้เห็นไฟห้องอาบน้ำเปิดสว่างอยู่ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมา หน่อย

ได้ยินเสียงอาบน้ำดังลอดออกมาปาณีก็เริ่มครุ่นคิดอะไรไป เรื่อยเปื่อย

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เห็นคุณอาเดินหัวเปียกโชกออกมาจากห้องอาบนํ้าทันใดนั้นเธอก็ลืมอาหารเย็นชาเมื่อสักครู่เป็น ปลิดทิ้งก่อนจะรีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเช็ดหัวให้ชาย หนุ่มปากก็บ่นพึมพำไปด้วย : “ชอบว่าแต่ฉันเรื่อยเลยแต่ดูตัว เอง ไม่ชอบเช็ดหัวให้แห้งไม่กลัวเป็นหวัดเลยนะคะ!

ธามนิธิเอามือไปจิ้มๆที่มุมปากของเธอเบาๆ ให้มุมปากยิ้ม แยกกว้างออกจากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นซา: “ไม่ใช่ว่ากำลัง ทำสงครามเย็นใส่ฉันอยู่หรอกหรือ? ทำไมจู่ๆถึงได้นึกเป็นห่วง ฉันขึ้นมาล่ะ?”

มือของปาณีหยุดกึกในทันทีจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงใส ชื่อ : “ขอโทษค่ะขอโทษที่ทำให้คุณอาโกรธ! ”

ธามนิธิได้ยินดังนั้นจึงเหวี่ยงแขวนไปโอบรอบตัวเธอเอาไว้ พร้อมทั้งกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูของเธอ” “เธอก็รู้นี่นา? ฉัน เข้าใจดีว่าเธอน่ะเจ็บใจแทนโมรี! แต่เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าคน เราทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกแต่เราก็ไม่สามารถที่จะไปเป็นเดือด เป็นแค้นเพราะการตัดสินใจของคนอื่นได้ถูกต้องมั้ย?

ใบหน้าน้อยๆของปาณียังคงซุกอยู่ในอุ้งมือของเขาไม่ยอม เงยหน้าขึ้นมามอง

เมื่อเริ่มรู้สึกว่าฝ่ามือเขาออกจะเปียกชื้นอยู่หน่อยๆธามนิธิจึง รีบเชยคางของเธอขึ้นมาแล้วก็ได้เห็นน้ำตาวาวใสเอ่อรินอยู่บน ใบหน้าของเธอนั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจเป็นอย่างมาก

เขาก้มลงมองเธอพร้อมกับบรรจงจูบเช็ดน้ำตาให้เธออย่าง อ่อนโยนจากนั้นหยดน้ำตาก็ไหลร่วงหล่นลงอาบแก้มเล็กๆอีกจนทำให้เขาอดไม่ไหวที่จะพูดเสียงแกมขู่ใส่เธอ : “ถ้าเธออยากได้ วิธีแก้ปัญหาแบบอื่นล่ะก็ฉันแนะนำให้เธอร้องไห้ต่อไป! แต่แบบ นั้นเธอจะต้องเหนื่อยแน่ๆ!

ปาณีเงยหน้าเล็กๆ ที่อาบไปด้วยน้ำตาขึ้นมามองหน้าคุณอาที่ ดูท่าทางจริงจังขึงขังมากในตอนนี้เธออดไม่ไหวที่จะหัวเราะออก มาอย่างดัง

เมื่อได้เห็นหญิงสาวกลับมายิ้มได้อีกครั้งธามนิธิก็รู้สึกโล่งใจ ก่อนจะก้มลงจูบไปที่มุมปากของเธอ “รีบไปอาบน้ำเถอะ”

เมื่อปาณีเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำก็ได้เห็นชุดคลุมอาบน้ำวาง เอาไว้หญิงสาวรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาในทันทอดไม่ได้ที่จะเหลือบ มองออกไปข้างนอกแวบหนึ่ง

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเดินออกมาก็เห็นธามนิธิยืนคุย โทรศัพท์อยู่ริมหน้าต่างเมื่อได้เห็นร่างสมาร์ทสูงใหญ่นั้นทำให้ เธอรู้สึกภาคภูมิใจและอบอุ่นหัวใจเป็นที่สุด

เธอไม่เดินเข้าไปหาเขาแต่กลับถือคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คไปนั่ง ที่เตียงทุกครั้งที่ได้เงยหน้าขึ้นมองไปที่คุณอามันทำให้เธอรู้สึก จิตใจอบอุ่นทุกครั้งไป

ผ่านไปครู่หนึ่งหลังจากที่คุณอาวางสายแล้วเขาก็เดินเข้ามา เธอเขากอดเธอและจับตัวเธอมานั่งลงบนตักของเขา

ปาณีพยายามขยับตัวหนีไปมาจนสุดท้ายก็รู้สึกสะดุดเข้าให้ กับอะไรบางอย่างแข็งๆทำเอาหญิงสาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง เลยทีเดียว
ธามนิธิก้มลงจูบเธอเบาลมหายใจกระเส่าพ่นรดประชิดตัว หญิงเสียงทุ้มนุ่มลึกกระซิบหูของเธอ เป็นอย่างไร บ้างรักตอนหายโกรธแล้ว

ปาณีพยักหน้าเบาๆ ด้วยความเหนียมอายเธอโน้มแขนโอบ เกี่ยวรอบคอเขาก่อนจะกระซิบเบาๆ “ขอโทษค่ะคุณอา

แต่ธาม: กับฉันไม่จําเป็นต้องพูดขอโทษหรอกฉันจะคอย เป็นกระสอบทรายให้เธอเวลาเธอโกรธเธออยากจะเตะจะยังไงได้11

ปาณีมองหน้าเขาด้วยตาเป็นประกาย”คุณอาคุณมั้ยว่ายิ่งคุณอาแบบนี้หัวใจทั้งหมดของฉันไปเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้นจากตลอดคุณอาอย่าฉันคะ”

ธามหมุนกลับกลายเป็นผู้ควบคุมประทับจูบที่หน้าผากของเธอจากนั้นด้วยเสียงจริง เอาฉันสัญญาว่าฉันจะมีวันทิ้งเธอตราบนิจนิรันดร์ แต่ก็ต้องสาบานว่าวัน

ปาณีส่งตาหวานพยักหน้าให้เขา

แต่ยังทันปาณีจะได้เอ่ยปากสาบานทั้งเนื้อตัวของ เธอเหมือนลอยเคว้งอยู่กลางอากาศเธอมองไปที่อาที่จับเธอคุณอา?

ธามนิธิจับเธอโยนลงบนเตียงก่อนที่ร่างกายจะอดรนทนไหวโดดขึ้นคร่อมบนตัว…..

เป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อมาทั้งคู่จะหยุดนัวเนียกันก็เอาหอบแฮกจนเกือบจะหมดสภาพ

ปาณีนอนตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียงแม้กระทั่งแขนก็ไม่ อยากจะขยับไปไหน

คุณอาต้องเป็นสองพากันเปลี่ยน ชุดนอนหอมสะอาด

ปาณีรู้สึกคาใจที่เห็นธามนิธิเต็มเปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งตัวเธอกลับเหนื่อยจนอ่อนปวกเปียกหมด คุณทำไมคุณ อาแข็งแรงจังเลย”

เขารีบขวับขึ้นคร่อมบนตัวเธอจะหัวเราะอย่าง ภาคภูมิใจในตนเอง “ทำไมล่ะ? เอาอีกสักตั้งล่ะ11

ปาณีรีบโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่ก็ร่างกายของยังหายบอบช้ำเธอล่ะกลัวจริงคุณอาจะไม่สนหน้าอินทร์หน้า พรหมจัดหนัก

โชคยังหลังจากคุณอาถามเธอก่อนปล่อยเธอ

ปาณีไม่กล้าเย้าแหย่เขาอีกแต่นอนตามองเพดานคิด อะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นมาว่า “ฐานะที่ควรคู่กันมันสำคัญ ขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ถ้าผู้ชายที่เพียบ พร้อมแบบคุณอาแต่งงานกับนดินมีสุวรรณ์ก็คงจะมีแต่คน สรรเสริญยินดีใช่มั้ยคะ? ”

ธามนิธิกอดเธอเอาไว้แน่นโดยไม่พูดไม่จา

ปาณียังคงพูดต่อไปอีก” “พอได้เห็นเรื่องของโมรีกับชยรพ มันทำให้ฉันคิดว่าฉันน่ะโชคดีจริงๆ เลยค่ะ เพราะว่าคุณอาไม่ เคยรังเกียจสถานะของฉันรวมถึงแม่และพี่สาวของคุณอาพวก เขาก็ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่งสงสัยว่าชาติที่แล้ว ฉันคงทำบุญเอาไว้เยอะแน่ๆเลยไม่อย่างนั้นฉันคงไม่โชคดีได้ ขนาดนี้”