ตอนที่817

เช้าวันรุ่งขึ้น ปาณีตื่นขึ้นมากไม่เห็นเงาตามนิธิอยู่บนเตียงแล้ว เธอขยี้ตาก่อนจะค่อยๆเดินไปชั้นล่างอย่างช้าๆ และมองเห็น คุณอาที่ใส่ผ้ากันเปื้อนและกำลังล้างมืออยู่

ปาณีเข้าไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน่นจากด้านหลัง เธอเอ่ย เสียงต่ำา “คุณอา คุณดีที่สุด! แบบนี้ฉันถูกคุณตามใจจนเสียคน แล้ว!”

ธามนิธิไม่ได้หันกลับมาก็รู้ว่าเป็นใคร เขาหัวเราะและเอ่ยพูด “ฉันอยากให้เสียคนแบบนี้ แบบนี้จะได้ไปจากฉันไม่ได้!”

ปาณีได้ฟังดังนั้น ก็หมุนตัวเขากลับมา สายตาจ้องเขาอย่าง

จริงจัง “คุณอา ฉันไม่มีทางไปจากคุณตลอดชีวิตนี้! นอกเสียจาก

ว่าคุณจะไม่ต้องการฉัน…..”

ยังไม่ทันได้พูดจบ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยียบเย็นขึ้นมา และเอ่ยตัดบทคําพูดตัดพ้อของเธอ “พอเถอะรัยไปล้างหน้า แปรงฟัน อาหารเช้าใกล้จะเสร็จแล้ว”

ปาณียื่นมาออกไปดูไข่ดาวที่อยู่ในกระทะและมีสติแจ่มใสขึ้น มาในทันใด เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบนไป อย่างสุดแรงเกิด

สุดท้ายแล้วก็ยังคงเป็นเจ้าตัวตะกละคนเดิม
ธามนิธิมองแผ่นหลังอันปราดเปรียวว่องไวของเธอ อดไม่ได้จะ เอ่ยปรามขึ้นมา “ระวังหน่อย เดี๋ยวหกล้ม!

ปาณีไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด

ธามนิธิพลิกไข่ดาวกลับด้านอย่างชำนาญ เขาวางไข่ดาวลง บนจาน เทนมที่อุ่นไว้แล้วลงในแก้ว และหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมา พร้อมเสริฟอย่างงดงาม

ปาณีลงมาชั้นล่างก็มองเห็นฉากราวกับภาพวาด

นี่ทําเอาเธออดถอนหายใจขึ้นมาไม่ได้ “คุณอา คุณเพรียบ พร้อมขนาดนี้ต้องการจะตีแสกหน้าฉันหรือคะ?”

ธามนิธินึกถึงท่าทางที่เห็นอาหารแล้วก็ไม่เคลื่อนตัวไปไหน ของเธอเข้าก็หัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้เอ่ยอะไร

ตอนนี้ปาณีไม่สนใจเขาอีกต่อไป อาหารตรงหน้าเธอน่าดึงดูด

เสียยิ่งกว่า!

ธามนิธิเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่ทำ แค่นั่งทานอาหารเช้าอยู่เงียบๆเท่านั้น

หลังทานเสร็จ ทานนิธิก็ขึ้นไปชั้นบนเปลี่ยนเสื้อ ถึงแม้ภาพ แบบนี้ปาณีจะเห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่พอเธอเห็นรูปร่างอัน สมบูรณ์แบบได้รูปปรากฏขึ้นตรงหน้าบันได เธอก็อดส่งเสียง ชื่นชมออกมาไม่ได้ “หล่อเสียจริง!”

ใบหน้าธามนิธิเผยรอยยิ้มขึ้นมาในทันใด เขาชมชอบเวลาที่ ปาณีเอ่ยชมอย่างจริงจังแบบนี้
ปาณีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งไปหาเขาและจูบเข้าให้หนึ่งที หลังจากนั้นตอนที่เขายังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเธอก็รีบวิ่ง หนีไป

ธามนิธิมองดูเจ้าตัวน้อยจอมขี้โกงที่วิ่งหนีไป เขามองเธอ อย่างเป็นฟืนเป็นไปและเอ่ยคำรามเสียงต่ำ “ปาณี! เธอ…

ปารีบหันไปมองเขาอย่างประจบประแจงก่อนจะรีบเอ่ยขึ้น “สามี คุณรีบหน่อย ฉันจะไปเรียนสายแล้วนะคะ!!

ธามนิธิต่อให้โมโหกว่านี้ก็ต้องสลายหายไปหมด เพียงแต่ ตอนที่เดินผ่านปาณี เขาก้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูเธอ เธอรอ ฉันได้เลย ว่าคืนนี้ฉันจะจัดการกับเธอยังไง

พูดจบ เขาก็ผ่านเธอไปและเดินนำหน้าไปยังประตู

ปาณีหน้าเสีย ก่อนจะเดินตรงไปยังรถ

เธอเผชิญหน้ากับสายตาอยากรู้อยากเห็นของไวยาตย์จึง หลบตาเขาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “อรุณสวัสดิ์ ไวยาตย์”

ไวยาตย์ตอนกลับ “อรุณสวัสดิ์ ปาณี!”

ปาณีเอ่ยทักทายไวยาตย์และเดินตรงขึ้นรถไป มองดูผู้ชายที่ เอ่ยเตือนตนเองเมื่อกี้และทำเพียงก้มหน้าลงมองพื้น จู่ๆจิตใจก็ ยากที่จะสงบลงได้และไอออกมาหนักๆหนึ่งครั้ง

เดิมเธอยังคิดว่าธามนิธิจะรีบเข้ามาปลอบเธอ แต่นึกไม่ถึงว่า เขาจะทําแค่เพียงกวาดสายตามองเธอรอบหนึ่งแล้วหันไปสนใจ ไอแพดตรงหน้าต่อเท่านั้น
คิดไม่ถึงเลย ว่าวันหนึ่งตนเองจะมีเสน่ห์น้อยกว่าไอแพด เครื่องหนึ่ง ปาณีรู้สึกปวดใจจนต้องถอนหายใจออกมา

มุมปากของธามนิธิอดยกขึ้นมาไม่ได้ เขาไม่ได้ส่งเสียงออกมา

ไวยาตย์มองดูทั้งคู่ที่นั่งอยู่ด้านหลัง โดยเฉพาะยามนิธิที่กำลัง มีรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา เขาส่ายหัวอย่างอดไม่ได้และเอ่ยขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบ “ปาณียังเด็กนัก เรื่องความร้ายกาจจะไป เกินหน้าboss ธามนิธิได้ยังไงกัน?”

รถกำลังขับอย่างราบรื่น ปาณีที่กำลังรู้สึกเบื่อๆจึงเป็นสายตา ออกไปนอกหน้าต่าง เธอมองดูปสเตอร์ใหญ่ยักษ์แบบต่างๆด้วย ความเพลิดเพลิน

ทันใดนั้นโปสเตอร์ใหญ่ยักษ์ตัวใหม่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าปาก เดิมเธอรู้สึกทึ่งในความงามของดาราหญิงอย่างยิ่ง แต่เมื่อเห็น โปสเตอร์ชัดเจนขึ้น ทั้งตัวเธอก็ไม่อาจสงบลงได้อีกต่อไป

เธอไม่ได้หันหลับไปดู แต่กลับดึงแขนเสื้อของธามนิธิไว้และ ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น “คุณอา รีบดูเร็ว นั่นติรยาใช่ไหม คะ? ใช่ไหม?”

ธามนิธิกวาดหางตาออกไปนอกรถรอบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ลงและเอ่ยด้วยท่าทางใจเย็นเป็นอย่างยิ่ง “ใช่”

น้ำเสียงของเขานิ่งสงบราวกับว่ากำลังเอ่ยถึงสภาพดินฟ้า อากาศในวันนี้อยู่

แต่ปาณีกลับมองดูติรยาที่แต่งหน้าจัดด้วยสายตาซับซ้อน เธอบนโปสเตอร์ ดูแลสวยมากเป็นพิเศษ น่าดึงดูดเป็นพิเศษ อีกทั้ง ยัง…แปลกเป็นพิเศษอีกด้วย!

ผ่านไปสักพัก รถยนต์ ขับผ่านโปสเตอร์ของตรยาไป ปาณีถึง ค่อยๆกลับมาสงบลงดังเดิม

ธามนิธิกวาดตาดูเธอที่มีสีหน้าแข็งทื่อ เขาเคลื่อนเข้าไปใกล้ เธอและเอ่ย “เป็นอะไรไป? สีหน้าของเธอออกจะกระสับกระส่าย อยู่บ้าง?”

ปาณีส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันก็แค่รู้สึกว่า เมื่อก่อนเคย รู้จักเธอที่เป็นคุณหนูใหญ่สุดแสนจะมีทรัพย์อาหารบริบูรณ์ แถม ยังเคยหัวเราะเยาะว่าฉันเป็นพวกบ้านนอก! แต่ตอนนี้เธอกลาย เป็นดาราไปแล้ว ฉันรู้สึกแปลกๆอยู่บ้าง…..

ธามนิธินั่งคิด และเอ่ย “เธออิจฉาติรยา?”

ปาณีส่ายหน้าปฏิเสธ และกอดเอวของเขาเอาไว้ “ใช่เสีย ที่ไหนคะ ฉันมีคุณอาที่เอาใจใส่ฉัน มีงานการของตัวเอง การ เรียบก็กำลังเป็นไปด้วยดี ฉันไม่รู้สึกว่าเธอมีตรงไหน ให้ฉันอิจฉา สักนิด!”

มองดู ใบหน้าด้านข้างอันแสนบริสุทธิ์ของปาณี ธามนิธิอดดึง เธอเข้ามาในอ้อมกอดไม่ได้ “ก็ใช่ เธอมีฉัน แค่นี้ก็ชนะตรยา แล้ว!”

ปาณีมองเขาที่ทำตัวเหม็นโฉ่ อดไม่ได้ที่จะแหย่เล่น “คุณอา หน้าของคุณทำไมหนาขนาดนี้คะ ไปเรียนมาจากใครกัน?”
ธามนิธิทำท่าคิดด้วยสีหน้าจริงจังสักครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วย ท่าทีลึกลับ “เรียนจากใคร? คนนั้นๆอยู่ไกลออกไป ณ เส้นขอบ ฟ้า…”

คำพูดหลังจากนั้น เขาไม่ได้เอ่ยออกมา

ปาณีรู้สึกอยู่ไม่สุขอีกต่อไปทั้งตัวกระโดดทั้งมา แต่กลับลืมว่า ตนเองกำลังอยู่ในรถ ยังไม่ทันจะได้ร้องออกมาก็ได้ยินเสียง ตับ ดังขึ้นมา ใบหน้าทั้งใบของปาณียับยู่ยี่เป็นก้อนเดียวกัน

ธามนิธิยังไม่ทันได้ตั้งตัว

ไวยาตย์หัวเราะคิกคักขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ ผาณีที่กำลังอับอายขายขี้หน้าอย่างยิ่งชี้ไปที่ไวยาตย์และฟ้อง ธามนิธิ “คุณอา ดูสิคะ ไวยาตย์หัวเราะเยาะฉัน!”

ธามนิธิหันไปมองธามนิธิอย่างดุร้ายรอบหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียง นิ่ง “อย่างนั้นหักเงินเดือนครึ่งเดือนของเขา มาให้เธอเอาไปซื้อ ขนมกิน เป็นยังไง?

ปาณีมองดูสีหน้าจืดเขื่อนของไวยาตย์ รู้สึกทนดูไม่ไหวขึ้นมา อยู่บ้างจึงเอ่ย “ช่างเถอะค่ะ ไวยาตย์ไม่ได้ตั้งใจจะทำสักหน่อย ว่าไปแล้ว คุณอา คุณหักเงินเดือนคนอื่นพร่ำเพรื่อแบบนี้ได้ยังไง กันคะ? ทำแบบนี้ไวยาตย์จะต้องเป็นทุกข์มากแน่!!

ยังไม่ทันได้ออกหน้าแทนเธอ แต่กลับถูกเธอตำหนิใส่เสียงน ใบหน้าของธามนิธิดูปั้นยากขึ้นมาเล็กน้อย

ไวยาตย์นั้นหัวเราะกับปาณีอย่างไม่เกรงใจ “ยังเป็นปาณีที่ใส่ใจเช่นเคย รู้ว่าคนทำงานอย่างพวกเรานั้นไม่ง่ายเลย”

พูดจบก็นิ่งไป เขาหยุดรถลงและเอ่ยกับปาณี “ปาณี ถึงแล้ว!”

ปาณิชะโงกหน้าไปดูและพบว่าตนเองนั้นมาถึงมหาลัยแล้ว เรียบร้อยจึงรีบร้อนลงจากรถ เธอเอ่ยกับคุณอาและไวยาตย์ “ฉัน ไปเรียนก่อนนะคะ บายๆ

ธามนิธิไม่ได้รีบร้อนจากไปทันที แต่กลับมองดูจนแผ่นหลังอัน ร่าเริงของเธอลับสายตาไป ถือออกคำสั่งให้เดินทางต่อ