ตอนที่727

ปาณีพูดจบก็ก้มหัวลงไม่กล้าสบตาธามนิธิ

แต่เธอรู้สึกได้ว่าธามนิยมองเธอตลอด

เขาแค่ไม่พูด

นี่ยิ่งทำให้ใจเธอรู้สึกลำบาก

ถึงแม้โกรธแต่เธอก็พูดเยอะขนาดนี้แล้วเขาตอบสักค่มันก็ดี ไม่ใช่หรือไง?

จะด่าเธอก็ได้จะได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจหน่อย! แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลยทำเอาเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ แต่ว่าคนที่เอาเปรียบคือเธอถึงเขาจะโกรธขนาดไหนมันก็ สมควรแล้วแหละ

นั่งไปสักพักเขาก็ไม่ตอบปาณีเลยลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “ฉัน ไม่รบกวนคุณอาแล้วถ้าคุณอาหายโกรธเมื่อไหร่ก็มาบอกฉัน ด้วย”

เธอลุกขึ้นเตรียมตัวออกไป

อยู่ๆก็มีความรู้สึกเสียใจมาถ้าเขาเกลียดเธอเพราะเรื่องนี้เธอ ควรจะทํายังไง?

ในตอนนี้เธอหมดหวังมากที่สุดเสียงของธามนิธิก็ดังทั่วห้อง“กลับมา”

ปาณีกลับไปนั่งแล้วมองเขาอย่างตื่นเต้น “คุณอาฉันผิดไปแล้ว คุณอาไม่ต้องเกลียดฉันได้ไหม? ฉันรู้ว่าฉันไม่ดีพอไม่เก่งพอแต่ ว่าฉันชอบคุณอามากชอบคุณอามากกว่าใครถ้าคุณอาโกรธฉัน ก็เศร้าถ้าคุณอาไม่สนใจฉัน ฉันก็คงเสียใจ…….

โดยเฉพาะนึกถึงที่วันนี้เขาเตรียมเพื่อเธอเยอะแยะแต่เธอกลับ ทำผิดหวังยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดไปใหญ่

ระหว่างทางที่กลับเธอก็คิดเรื่องนี้ตลอด

ธามนิธิมองปาณีที่วางตัวได้ต่ำต้อยมากก็ตอบกลับไป “ฉันไม่

ได้โกรธ”

ปาณิชะงัก “จริงหรอ?”

นี่เขาไม่โกรธ?

ทั้งๆที่เห็นรูปนั้นแต่กระทู้นั้น

และ….……

เขายอมทิ้งงานขอแต่งงานที่อุตส่าห์เตรียมมาอย่างตั้งใจยังไง

ก็ดูออกว่าโกรธ

ธามนิธินั่งอยู่บนเก้าอี้มองเธอ “โกรธแล้วมีประโยชน์อะไร? เรื่องนี้เวทัสจูบเธอก็จะหายไปหรือไง?

ปาณีมองธามนิธิไม่เชื่อว่าเขาจะติดถึงขั้นนี้ด้วย

สายตาแบบ คุณอานี่เก่งจริงๆ
แต่ว่านึกถึงเรื่องขอแต่งงานปาณีก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดี เธอบอก “ฉันไปร้านอาหารเห็นของที่คุณอาเตรียม…….

ถึงแม้อาจจะเก็บไปบ้างแต่ก็ดูออกว่าเขาตั้งใจทำมัน

ปาณีรู้สึกผิดมากช่วงสองวันนี้โชคเธอไม่ดีเลยเจอแต่เรื่อง ช่วยๆ

ธามนิธิทำเป็นมองเธอ “ฉันคิดว่าเธองานยุ่งขนาดนี้คงลืมไป แล้ว”

เรื่องของโรงเรียนสำคัญกว่าเขาก็เลยกลับมาเลยและให้คน

ไปเก็บของพวกนั้น

ปาณีบอก “ใช่ที่ไหนล่ะ? หลังจากที่ฉันให้คนลบโพสต์เสร็จก็

รีบไปหาเลยนะ”

ในใจเธอเขาสําคัญตลอด

ตอนพูดคำพวกนี้ปาณีรู้สึกได้ถึงสายตาที่ธามนิธิมองมา ราวกับเข็มทิ่มตัวเธอไปทั่ว

เธอพูดอย่างถอดหายใจ “ขอโทษ”

ยังไงวันนี้เธอก็ผิดขนาดตอนนี้อธิบายมันยังเหมือนผิดเลย ธามนิธิบอก “แล้วทำไมเรื่องแบบนี้ไม่บอกฉันเวลาแรก?” ถ้าให้เขารู้ตั้งแต่แรกมันก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้ ปาณีพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันก็แค่คิดว่าจะไม่มีคนเห็น
“เธอคิดว่า?” น้ำเสียงธามนิธิดูไม่สมอารมณ์ “ฉันว่าเธอก็แค่ หลอกฉันจนหลอกชนไปแล้วเองแหละเธอไปดูเองว่าพวกนี้เป็น อะไร”