ตอนที่627

นี่ใช่คุณยามนิธิที่เขารู้จักรึเปล่า?

ปาเพิ่มองดูตามนิธิที่อยู่ตรงหน้า “อันที่จริงฉันใส่เองก็ได้นะ คะ”

ธามนิธิคุกเขาอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมาๆ ท่า แค่ช่วยเธอใส่รองเท้าด้วยท่าที่จริงจัง

ภายใต้แสงไฟ ปาณีมองดูผู้ชายคนนี้ที่สวมใส่ชุดสูทแต่กลับ ใส่รองเท้าให้ตนเอง จู่ๆ ก็รู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมา

หลังจากใส่รองเท้าให้เธอเสร็จ ธามนิธิก็เอ่ยขึ้น “ขึ้นรถ? ปา พยักหน้า “อืม”

ธามนิธิเพิ่งจะทํางานเสร็จเช่นกันก็เลยแวะมารับเธอ

บนรถ ปาณีเอ่ย “วันนี้ฉันไม่ได้ดื่มเหล้านะคะ”

เป็นเพราะก่อนหน้านี้เคยมีประสบการณ์ถูกเขามาก่อน ดัง นั้นในภายหลัง ทุกครั้งที่ปากออกไปข้างนอก แม้แต่เหล้าเพียง หยดเดียวยังไม่กล้าแตะ

ธามนิธิฟังเธอพูดจบก็หัวเราะขึ้นมา “ฉันดูออก

ถ้าหากเธอดื่มเหล้าจริง เขาก็สามารถได้กลิ่นทันที

ปาณีต้องมองธามนิธิ “ถ้างั้นคุณจะไม่ชมฉันหน่อยสักนิดเลยหรือคะ

ยามเอ่ยพูด ดวงตาของเต็มไปด้วยประกายความคาดหวัง ธามนิยมองดูเธอที่มีท่าทีเช่นนี้ก็หัวเราะขึ้นมา “อืม เด็กน้อย ของเราเก่งที่สุด”

ไวยาตย์นั่งอยู่ด้านหน้า รู้สึกว่าตัวเองทนเป็นหมาหัวเน่าต่อไป ไม่ไหวอยู่บ้าง

เขาเอ่ยปากถามปาณีขึ้นมา “ปาณี ช่วงนี้บริษัทพัฒนาไปเป็น อย่างไรบ้าง?

“เพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีอีกหลายเรื่องต้องทำ แต่เพราะมีธุระอยู่ เลยไม่เลวเลยทีเดียว เขาเก่งมาก!” ปาณีรู้สึกว่าระเพียงคน เดียวนั้นสามารถเทียบได้กับคนถึงห้าคน “ได้ยินว่าไวยาตย์ นาย เป็นคนรับสมัครเขาเข้ามาแล้วส่งมาให้ฉัน แบบบนี้นายไม่รู้สึก เสียใจขึ้นมาบ้างหรือไม่?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คิ้วของไวยาตย์ก็ขมวดขึ้นมา เขามองดูปาณี เธอคิดว่าฉันอยากให้เธอหรือไงกัน? แต่คำพูดนี้กลับไม่ถูกเอ่ยออกไป ทำได้แค่บ่นอยู่ในใจเท่านั้น

ไวยาตย์เอ่ยประท้วง “เธอสบายแล้วแต่กลับทิ้งเรื่องยุ่งยากไว้ ให้ฉัน ฉันใกล้จะปวดหัวตายอยู่แล้ว”

ธามนิธิต้องดูปาณี ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม “ไม่งั้น ให้หิมะไปช่วยเธอ ไหม?*

“หา?” ปามองเขาอย่างสงสัย เขาพูดว่าจะให้บริษัทกับเธอ พูดเสียง่ายดายประหนึ่งยื่นแอปเปิ้ลให้ก็มิปาน แต่ตัวเธอนั้นยังมี ความนับถือในตนเองอยู่บ้าง “ฉันไม่เอา

“เธอกับธีระมีความสนใจในเรื่องนี้ พวกเราล้วนเป็นแค่ คนบอก ไม่มีความสามารถในด้านนั้นจริงๆ เธอไวยาตย์ที่ปวด หัวได้ขนาดนี้ เธอยังมีกระจิตกระใจไปเพิ่มภาระให้เขาอีกหรือ?”

เพียงไม่กี่ประโยคของธามนิธิ กลับทำเอาปาณีรู้สึกละอายใจ ขึ้นมาเล็กน้อย เธอเอ่ย “แต่ว่าฉันออกมาจากที่นั่นแล้วนี่คะ”

เธอคงไม่สามารถกลับไปได้อีกหรอกหน้า?

ธามนิธิพยักหน้า “ฉันรู้ ดังนั้นฉันจะก็ไม่ได้ให้เธอฟรีๆ ฉันขาย หิมะให้เธอ ส่วนตัวฉันจะเหลือหุ้นเอาไว้ส่วนหนึ่ง เธอกับธีระไป บริหารก็พอ พวกเราร่วมมือกัน เธอแค่ให้โบนัสที่แน่นอนกับฉัน ในแต่ละเดือนก็พอ แบบนี้เป็นไง?

“ฉันกลัว ว่าฉันจะเอาเปรียบคุณ ถ้าหากดึงเขาเข้ามาด้วย คราวนี้จะแบ่งก็ไม่สามารถแบ่งได้อย่างชัดเจนอีกต่อไป

เห็นภรรยาของตนแบ่งแยกกับตัวเองอย่างชัดเจนขนาดนี้ ธา มนิธิรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอยู่บ้าง “ยังไงเธอก็จะต้องหาคนอื่นมา ร่วมลงทุน แล้วมันแตกต่างจากคนนอกอย่างฉันตรงไหน? ยิ่งไป กว่านั้น ต่อให้เธอเอาเปรียบฉันนิดหน่อยแล้วยังไง?”

เธออยากตั้งตัว เขาก็ไม่ยื่นมือเข้าไปสอด แต่พวกเขาต่างก็ต้องการอีกฝ่ายเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องหลบหลีก ขนาด

สายตาของธาม แสดงออกถึงความผิดหวังขึ้นมา

ปาไม่อยากทำให้เขาโกรธ จึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ถ้างั้นฉันจะ ลองกับไปคุยกับธีระตูตีไหมคะ?”

ที่จริงแล้วบริษัทอย่างหิมะนั้น บริหารเพียงหนึ่งปีก็มีมูลค่าถึง สิบยี่สิบล้าน

แต่สำหรับธามนิธิแล้ว เขากลับไม่เคยมองมันอยู่ในสายตา

เดิมทีก็เป็นเพราะว่าเขาถึงชื่อมันมา

ตอนนี้ปาณีไม่อยู่ เขาทิ้งมันไว้ก็ไร้ประโยชน์ แถมยังยุ่งยากอีก