ตอนที่622

ไวยา เอ่ย “กลับมาสักพักแล้ว”

เขามองดูปาณีและบอกใบ้ทางสายตาไปให้เธอ ยามนิยที่นั่ง อยู่บนโซฟานั้นกำลังอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่เมื่อกี้เป็นต้น มาไวยาตย์แทบจะไม่กล้าเอ่ยพูดอะไรขึ้นมาเลยสักนิด

ปาณีต้องไปที่ธามนิธิ และเดินเข้าไปอย่างใจเย็น “คุณอา ครั้งนี้เธอออกไปข้างนอก จิตใจรู้สึกไม่เลวเลยทีเดียว เพียง แต่พอเพิ่งจะเห็นเขา ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกร้อนรนขึ้นมา

ปกติยามที่ธามนิธิมีท่าทีแบบนี้ คนรอบข้างมักจะหลีกหนีเขา ให้ไกลออกไปหน่อย เพื่อจะได้ไม่ถูกเขาโมโหใส่ แต่ปาณีนั้น กลับเดินเข้าไปตรงหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิด ก่อนจะ จ้องดูเขาอย่างอ่อนโยน “กลับมาแล้วหรือคะ?”

ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมามองดูเธอ มองเสียจนคนรู้สึกเป็นกังวล “กี่โมงแล้ว?”

เมธชนันเดินเข้ามาและเอ่ยช่วยปาณี “เสียเวลาบนถนนไปสัก หน่อย”

ธามนิธิไม่สนใจเมธชนัน แต่กลับเอาแต่มองดูปาณี คล้ายว่ากําลังรอให้เธอเป็นคนเอ่ยตอบ คนอื่นจะพูดยังไงเขาไม่ฟัง เขาแค่อยากฟังเธอพูดเท่านั้น!
ปามองดูเขา “กลับดึกมากไปหน่อย ขอโทษนะคะ

“เธอมากับฉัน อาจจะเพราะคิดว่าต่อหน้าคนอื่นๆ ไม่สะดวกที่

จะเอ่ยอะไรมากนัก ยามนิธิจึงยืนขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน ปามองดูด้านหลังของเขา ก่อนจะมองที่ไวยาตย์อย่างไม่

มั่นใจ ฉันจะตายไหมเนี่ย?

“ขอให้เธอโชคดี ไวยาตย์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ เมธซนันจ้องมองปาณี ด้วยสีหน้าที่กำลังรอชมความสนุกบน ความทุกข์ของคนอื่น ถ้าหากลงไม้ลงมือกันอย่าลืมเรียกฉันหล่ะ ฉันจะไปแยกให้

รู้สึกราวกับว่า ในสายตาของธามนิธินั้นปากดูเหมือนเป็นเด็ก น้อยก็มิปาน ไม่ว่าอะไรก็ต้องมีธามนิธิคอยเข้ามาดูแลอยู่เสมอ ปาณีจ้องไปที่จอมวายร้ายตัวใหญ่ก่อนจะเอ่ย “ไสหัวไปเลย

หลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป

ธามนิยมอยู่ในห้อง ดูคล้ายตู้เย็นเคลื่อนที่ได้ ทำเอาทั้งห้อง เปลี่ยนเป็นหนาวเย็นขึ้นมา

ปา เดาว่าอาจเป็นเพราะเขาเห็นตนเองออกไปกับเมธนัน เข้าจึงเกิดดึงขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้ ขอแค่รอบตัวเธอมีคนต่างเพศอยู่ เขาก็สามารถดึง ขึ้นมาได้

ปาณีเดินไปถึงด้านหลังเขา ธามนิธิที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอก็กำลังจะเอ่ยปากพูดขึ้น แต่ปาณกับชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน ให้ ฉันคุกเข่าด้วยเลยไหมคะ?

เห็นชัดๆว่าตอนนี้กำลังซีเรียสและเขากำลังโมโหเธออยู่ เธอ กลับยังพูดประโยคเหล่านั้นออกมาได้

ประโยคนี้ที่ดูราวกับกำลังหยอกเล่นของเธอทำให้ธามนิธินั่ง ไปชั่วครู่ หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าอารมณ์โกรธของตนเองนั้นลดลง มาแล้วครั้งหนึ่ง

เขาหันหน้ากลับมาและจ้องดูเธอ ปาณีที่เผชิญหน้ากับเขากลับ นำกระเป๋าเปาของตนเองวางลงมาและหยิบกล่องๆหนึ่งขึ้นมา จากกระเป๋า ก่อนจะทําการส่งให้แก่เขา “นี่ให้คุณค่ะ”

…..ธามนิธิมองดูสิ่งของที่ถูกส่งมาอย่างเย็นชารอบหนึ่ง “ คืออะไร?”

เขาก็นับถือเธอแล้วเช่นกัน เขาโกรธขนาดนี้ เธอกลับยังคง พูดจากับเขาได้อย่างน่ารักนุ่มนวล ราวกับว่าเธอกับเขาไม่เคย อยู่ในโลกเดียวกันมาก่อน

ปาณีเอ่ย “คุณลองเปิดดูสิคะ ฉันทำเองกับมือเลยนะ”

ธามนิธิที่ตอนนี้กำลังโกรธ เห็นๆอยู่ว่าไม่ควรให้ความร่วมมือ ไปกับเธอแต่มือของเขากลับไม่รักดีไปเปิดกล่องขึ้นมาจนได้

เขามองเห็นแก้วเซรามิคอยู่ด้านใน บนแก้วเขียนตัวย่อของชื่อ เธอและเขาเอาไว้ว่า ‘รามณี
ปาเจ๊จูบมือไปมาที่สันจมูกของตน ก่อนจะเยอธิบายด้วยน้ำ เสียงที่ชัดเจน “เต็มที่เลยขนันบอกว่าจะพาฉันออกไปเที่ยวเล่น แต่ว่าคิดถึงคุณที่กำลังโกรธอยู่ ฉันก็ไม่มีอารมณ์ไปจริงๆ ก็เลย ไปซื้อของขวัญให้คุณแทน แก้วใบนี้ใช้เวลานานมาก ตอนที่ เผามันก็ถูกเผาจนพังไป เหลือแค่ใบนี้เท่านั้น เผามันตั้งหก ชั่วโมงเชียวนะคะ! ก็เลยทำให้กลับมาก็ดึกแล้ว คุณยกโทษให้ ฉันเถอะนะคะ?”

……..เดิมทธามนิธิ โกรธเป็นอย่างยิ่ง