เธอรู้สึกว่าหากอยู่ที่นี่ เงินที่ได้มาคงพอแค่ จ่ายค่าน้ำค่าไฟและงานบ้านเท่านั้น เธอไม่สามารถจ้างคนใช้ได้หรอกนะ!

ธามนิธิจ้องมองเธอ ดวงตาแน่วแน่อย่างยิ่ง ปาณีถูกจ้องจนต้องพยักหน้า “เอาเถอะค่ะ ถ้างั้น ฉันคืนของที่คุณเคยให้กลับไป ยังมี….เงินที่เคย เอามาจากคุณ ฉันล้วนทำบัญชีไว้หมดแล้ว คุณ อา เรื่องการเรียนสําหรับฉันแล้วสำคัญมาก ถ้า หากไม่ได้คุณช่วยเหลือฉัน บางทีฉันอาจถูกแม่ บังคับให้แต่งงานกับคนอื่นไปแล้วก็ได้ ฉันรู้สึก ซาบซึ้งมาก แต่ว่า ของที่ฉันไม่ควรเอาไป ฉัน จะไม่เอามันไปนะคะ”

“ของเหล่านั้น ในเมื่อส่งให้เธอแล้ว ล้วนเป็น ของเธอ” ได้ยินว่าเธอมีทำบัญชีขึ้นมา ธามนิธิก็ รู้สึกเศร้าเป็นอย่างยิ่ง

เงินตราสามารถนับขึ้นมาได้ แต่ความรู้สึก นั้นสามารถนับขึ้นได้หรือ?

แต่ว่า

“ฉันชอบเด็กหญิงที่เชื่อฟัง…”ธามนิธิเอ่ย “ของเหล่านั้นที่ให้เธอ หากหลังจากนี้มีปัญหา เธอ มาหาฉันได้ทุกเมื่อ”

เพียงแต่ว่า ด้วยนิสัยของเธอแล้ว ต่อให้เจอปัญหาเข้าจริง ก็จะต้องไม่ไปหาเขาอย่างแน่นอน! แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นไร เขาไปหาเธอเองได้นี่เ

ปา พยักหน้า “ค่ะ”

เธอมองดูข้อตกลงการหย่า “แค่เซ็นชื่อก็ได้ แล้วใช่ไหมคะ?”

รามนิธิเอ่ย “อืม”

ปาณีหยิบปากกาขึ้นมา ก่อนจะเขียนชื่อ ตนเองลงบนด้านบนอย่างช้าๆ อีกทั้งยังเกือบจะ เขียนผิด

ธามนิธิมองดูเธอที่เซ็นชื่อ รู้สึกเหมือน ตนเองถูกทิ้งอย่างสมบูรณ์แบบขึ้นมาอย่าง กะทันหัน

ดูท่า เธออยากจะไปจากเขาจริงๆ!

ถ้ารู้ว่าจะมีวันนี้ ให้เขานั่งบนรถเข็นต่อไป

ยังดีซะกว่า! จะได้ไม่เป็นดั่งตอนนี้ที่ถูกเธอทิ้ง

ปาณีเซ็นชื่อเรียบร้อย เธอเงยหน้าขึ้นและ พบว่ารามนิธิกำลังจ้องมองตนเองอยู่ นัยน์ตาของ เขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก มองเสียจนเธอรู้สึก เจ็บปวดใจ “ตอนนี้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ?

เซ็นชื่อในข้อตกลงการหย่า ก็ถือว่าหย่า แล้วใช่ไหม?

ธามนิธิพยักหน้า “อืม”ไวยาต ถือข้อตกลงและยืนขึ้น ก่อนจะเดิน ออกไป อารมณ์ของเขากำลังย่ำแย่ จึงไม่อยาก พูดอะไรขึ้นมาชั่วคราว

ปาก มองดูแผ่นหลังของเขา เธอนิ่งไปชั่ว ครูอย่างอดไม่ได้

ธามนิธิจับมือของเธอไว้ เขาดึงเธอเข้ามา

ในอ้อมกอด ให้เธอนั่งอยู่บนตักของตน จ้องมอ งดูยัยตัวน้อยของตนเอง “หลังจากนี้ฉันไม่ได้อยู่ ข้างๆเธอแล้ว เธอจะคิดถึงฉันไหม?”

ปาณีนิ่งงันไป ข้อตกลงการหย่าก็ล้วนเซ็น ไปเรียบร้อยแล้ว เขาพูดขึ้นมาทําไมกัน? เธอพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว “อืม”

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ได้แยกจากกัน แต่ ปาณีมั่นใจว่าตนเองจะต้องคิดถึงเขาและวันเวลา ที่เคยอยู่เคียงข้างเขาเหล่านั้นเป็นอย่างยิ่ง

แต่ ชีวิตของคนเราก็เปรียบเสมือนกับรถไฟ ทางไกล เมื่อถึงสถานี จําต้องมีคนลงจากรถไป เสมอ

ธามนิธิยังคงมองปาณี “แต่ในเมื่อเป็นแบบ นี้แล้ว ปาณีของฉันก็ยังอยากไปจากฉันอยู่ดี ไม่ใช่หรือ?”

ประโยคนี้ของเขา ทำให้ปาณีที่มีจิตใจเข้ม แข็งเด็ดเดี่ยว ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเศร้าใจขึ้นมา

คิดถึงยามนั้นที่เธออยู่กับเขาช่างดีเพียงใด