แผนการร้ายจริงๆ

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ปาณีก็เห็นเวทีสรอเธออยู่ที่หน้าประตู

เขาได้ยินข่าวนั้นชั่ว

ต่อหน้าความเป็นห่วงของเขาปาณีก็แค่ทํา เป็นนิ่งๆ “ก็ยังดีอยู่”

เวทีสมองเธอแล้วพูดต่อ เธอสู้เขาไม่ไหว หรอกยอมแพ้เถอะ”

“ยอมแพ้?” ปาณีมองเขาสายตาก็ยิ่งเย็นชา ไปอีก

เธอเกลียดที่คนอื่นใช้สองคํานี้มาเตือนเธอ

เมื่อก่อนที่แม่ไม่ให้เธอเรียนต่อติรยาก็บอก ว่ายอมแพ้เถอะฟังที่แม่พูดรีบแต่งงานก็พอแล้ว

ในพจนานุกรมของเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่า ‘ยอมแพ้’ มันเขียนยังไง

เธอพูดกับเวทัส “ถ้าเธอจะช่วยนลิน มีสุ วรรณ์ก็ไปให้ไกลจากฉัน”

“ปาณี” เวทีสมองเธอที่ผมยังเปียกอยู่ หรือ ว่าเธอไม่อยากใช้ชีวิตในโรงเรียนต่อไปแล้ว? ถ้า งั้นเธอก็แค่ออกไปจากคุณน้าก็ได้แล้ว!”

“ออกไปจาก?” ปาณียิ้ม “ทําไมฉันต้องไป?”
เธอไม่ได้ทําอะไรผิดทำไมต้องไป?

ถ้าเธอไปนลิน มีสุวรรณ จะไม่มาหาเธอ อีก เป้าหมายของเขาก็แค่เพื่อที่จะกลับไปหาคุณ น้า คุณน้าไม่ชอบเขาหรอกแต่ถ้าเธอยังอยู่ข้าง คุณน้าเขาก็จะเอาเธอเป็นศัตรูจะรู้สึกว่าเธอขัด ขวางเขา มาอยู่กับฉันได้ไหม? ต่อจากนี้ไปฉันจะ ปกป้องเธอเอง”

เวทีสยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเธออยาก ให้ปาณีถอยหลังอยากให้ปาณีใช้โอกาสนี้ตัดขา กับธามนิธิ

“ปกป้อง?” ปาณีบอก “ช่างเถอะ! ฉันเชื่อตัว เองตลอดนอกจากนั้นฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้น”

ยิ่งเป็นเวทีส

ถึงแม้เขาจะเคยเป็นรักแรกของเธอแต่เธอก็ ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโดนเขาปกป้อง ต่อจากนี้ไปก็คงยิ่งไม่มีทางหวังในตัวเขา อีก!

ทําไมอยู่กับธามนิธิเธอก็ไม่เคยหยุด

พยายาม? เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าพึ่งคนอื่นมันไม่สําคัญ

เท่าพึ่งพาตัวเอง

เวทีสมองปาณี “หรือว่าในสายตาของเธอ ฉันไม่มีความสําคัญขนาดนั้นเลย?”
ทีแรกเขาคิดว่าอย่างน้อยในใจของเธอเขา ยังมีความสําคัญบ้าง

ปารมองเขาอย่างเย็นชา “เรื่องนี้เธอรู้ ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?”

ทําไมยังต้องทําเหมือนโดนกระทบ? ตลกจริง

ปาณีไม่พูดกับเวทีสอีกแล้วเดินออกไปเลย แต่นลิน มีสุวรรณ์ก็เดินมาแล้วมองปาณีที่ เปลี่ยนเสื้อแล้วทําท่าทีตอแหลอีก “ปา เธอไม่ เป็นไรใช่ไหม?”

เวทัสเห็นนลิน มีสุวรรณ์มาก็เดินไปมองเขา อย่างระแวง “เธอมาหาอะไร?”

“เวทัส” นลิน มีสุวรรณ์พูดอย่างอ่อนโยน “ฉันก็แค่เห็นปาณีโดนคนราดน้ำใส่แล้วเป็นห่วง เลยมาดูสักหน่อยเธอก็อยู่หรอ!”

“เป็นห่วง?” ในใจเวทัสรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็น คนยังไง “เธอไม่ต้องมาแกล้งทำดีแบบนี้ได้ไหม? อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้ธาตุแท้ของเธอ เธอก็จะทํา อะไรก็ได้นะ”

“ธาตุแท้ของฉัน?” นลิน มีสุวรรณ์มองเขา อย่างตกใจ เธอกำลังพูดอะไรอยู่?”

เธอแค่รู้สึกว่าที่เธอแสดงออกมาก็คือตัวจริง ของเธอเองแน่นอนสิในสายตาของเธอ เธอเป็น