แม้ว่าจะมองว่าตัวเองเป็นภรรยาของ ธามนิธิตั้งนานแล้ว และเธอต้องการที่จะอยู่กับ เขาไปตลอดชีวิต แต่ในเวลานี้ หัวใจของเธอกลับ ไม่อาจสงบลงได้

สะพายกระเป๋าออกมาจากห้อง กําลัง เตรียมตัวไปออกมหาลัย มองเห็นปาณีที่ยืนอยู่ที่ บันได จิตใจรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมาอยู่บ้าง

ปกติยาม อยู่ข้างกายธามนิธิ เธอดูมี ความสุขอยู่เสมอ ตั้งแต่เธออยู่กับธามนิธิมาดู ราวกับว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอไม่สบายใจ

ในยามนี้ ท่าทางที่เคร่งขรึมของเธอ อยู่บ้างและถามขึ้นมาอย่างอดไม่ ได้ “เป็นอะไรไป? ไม่สบายใจหรือ?”

ปาณีเงยหน้าขึ้น มองดูเขาและตอบอย่าง ปิดบัง เปล่านี่”

คล้ายเข้าใจทุกอย่าง ฉันได้ยินน้า ลำมุงพูดว่านลินมาที่นี่แล้ว เป็นเพราะเรื่องนี้เธอ ถึงไม่สบายใจ?”

ปาณีแกล้งทําเป็นหัวเราะเบาๆ “มีอะไรให้ ฉันไม่สบายใจกัน?”

นลินหน้าตาสะสวย ครอบครัวก็ดี ตอนนี้

คุณน้าดีขึ้นมาแล้ว เธอคิดอยากจะกลับมาอยู่ข้างกายเขา ก็คงไม่ใช่เรื่องของเธออีกต่อไป

คำพูดแทงใจค่าของเวทัส ทำให้ปาณีรู้สึก กระวนกระวายใจ เธอตอบอย่างหมดความมั่นใจ “ไม่หรอก”

หลังจากนั้นก็รีบหลบเข้าห้องไป

ยามที่พวกเขาไม่อยู่ น้าล่ามุงเข้ามา ทําความสะอาดให้เป็นพิเศษเสมอ ห้องนี้จึง สะอาดเรียบร้อยตลอด

เธอนอนลงบนเตียง ในมือถือโทรศัพท์ จ้อง มองความคิดเห็นบนเว่ยป๋อ ไม่ยากคิดถึงเรื่องราว ซับซ้อนเหล่านั้นอีก

เรื่องนี้มีเรื่องราวที่ซับซ้อนมากมาย ใช่ว่า คิดขึ้นมาแล้วจะเข้าใจได้

ผ่านไปเนิ่นนาน ประตูห้องถูกเปิดขึ้นอย่าง เบาๆและมีคนเดินเข้ามา

เธอไม่ได้ขยับเขยื้อน

คนด้านหลังเดินเข้ามา และกอดกุมเอวเธอ เอาไว้จากด้านหลัง และเอนตัวพิงเธอเอาไว้ บอก แล้วไม่ใช่หรือ เล่นโทรศัพท์บนเตียง ไม่ดีต่อ สายตา”

นําเสียงของเขายังคงน่าดึงดูดเช่นเคย ปาณีจ้องมองโทรศัพท์ ไม่มีคำพูดใดๆออก

มา
ธามนิธิมองดูตัวเล็ก ก่อนจะจูบลงบน กระหม่อม “เป็นอะไรไป? ไม่สบายใจหรือ?”

นิ้วของปาณียังคงแตะลงบนหน้า จอไม่หยุด แต่สายตากลับไม่ได้จ้องมองมัน

ธามนิธิเห็นเธอเป็นแบบนี้ จึงรู้ทันทีว่ายัยตัว เล็กของเขากำลังหึงหวง

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนจะหึงมากด้วย

เขาพูด “นลินกับเณศรากลับไปแล้ว”

เขาเพิ่งจะอยู่ชั้นล่างส่งพวกเธอกลับไป ก่อนจะขึ้นมาข้างบน

ปาณียังคงนิ่งเงียบ

ธามนิธิมองเธอเป็นแบบนี้จึงจับกุมแขนเธอ ไว้ ใช้แรงบังคับให้เธอหมุนตัวกลับมา ก่อนจะ เปลี่ยนให้ปาณีนอนลงบนเตียง อยู่ในท่าที่ใบหน้า ทั้งสองเผชิญกัน

เขามองเข้าไปในตาเธอ พบว่าในนั้นมีความ ข้องใจอยู่หลายส่วน

ปาณีมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก็ เลื่อนสายตาไปทางอื่น

เพียงแค่เขาพูดคุยกับนลินไม่นาน ในใจเธอ ก็ร้อนรนขึ้นมาอย่างเทียบไม่ได้

คําพูดของเวทีสอาจฟังดูบาดหู แต่กลับเป็น ความจริง
แค่คิดว่าหลังจากนี้อาจไม่ใช่เรื่องของเธอ อีกต่อไป นํ้าตาของเธอก็ผุดขึ้นมาจากหางตา ก่อนจะหล่นลงมาอย่างควบคุมไม่ได้และตกลงไป ยังหมอน

ปาณียื่นมือออกเพื่อปิดตาและหมุนตัวเพื่อ หลีกเลี่ยงไม่ให้เขามองเห็น

เธอไม่อยากร้องไห้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไม แค่เห็นเขาอยู่ในสายตา เธอกลับอดไม่อยู่

ธามนิธิไม่ให้โอกาสเธอได้หลบหนี เขาจับ แขนเธอออกไปและลดศีรษะลง ก่อนจะจูบลงบน คนที่ร้องไห้

ปาณีต่อต้านและพยายามผลักเขาออก

ธามนิธิกดแบนของเธอเอาไว้ และยังคงจูบ

เธอด้วยความแข็งแกร่งและเอาแต่ใจต่อไป

เขาเอาแต่ใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าปาณี พยายามต่อต้านแค่ไหน เขาก็ไม่ปล่อยเธอไป ปกติแล้วเขาไม่เคยเป็นแบบนี้